Ik loop door de stad. Welke stad? Geen flauw idee. Het enige waar ik aan denk is Owen Playfair. Een jongen die me zoveel pijn heeft gedaan, maar hij was niet de enige. Dag in en uit werd ik gepest en geslagen door een groepje jaloerse mainiacs. Dit leg ik later wel uit. Ik stel me eerst wel even voor. Ik ben Caitlyn May. Ook wel Cat genoemd, wat erg bij me past. Ik heb groene ogen, met een tikkeltje bruin erin. Mn haar is bruin en komt tot het midden van mn rug. Ik ben 1,68 lang en 15 jaartjes oud. Ik kom uit een klein gezin. Gewoon één vader en één moeder. Voorderest ben ik het enige kind en houd ik ontzettend veel van zingen en dansen. Maar ik heb alles opgegeven voor Owen. Mn vriendje. Nouja beter gezegd mn ex-vriendje. Ik woonde ik Eindhoven, maar ik ben weggelopen. Al een jaar ben ik op pad. Als ik het goed heb ben ik nou in de buurt van Amsterdam? Het is in iedergeval ontzettend druk. Overal hoor je mensen praten. Verderop hoor ik muziek. Op mn gemak loop ik er na toe en zie honderden meisjes gillend bij een podium staan. Dan klinken de eerste tonen van muziek die ik maar al te goed ken. MainStreet. Ik zie ze plezier hebben in het zingen op zo'n groot podium voor honden gillende meisjes. Mn blik glijd naar Owen. Hij is ontzettend veranderd. Niet slecht hoor, maar waarschijnlijk zal hij nog steeds hetzelfde kut karakter hebben. Ik kijk ook naar de andere jongens. Daan, Rein en Nils. Nog nooit heb ik echt met ze gepraat. Eigenlijk ken ik ze alleen van tv. Owen liet me ze nooit ontmoeten. Ik was toch maar 1 van al zn vriendinnen. Toch had hij tegen de mainiacs gezegd dat ik zn enige echte vriendin ben. Sorry ik dwaal af. Er komt een man naar mn toegelopen. "Wil jij invisible girl zijn?" vraagt hij. Ik wil heftig nee knikken, maar het lijkt hem niet te boeien en hij trekt me mee.
