This night | omega

Rozdział V

     Wchodząc do pokoju nie spodziewał się zobaczyć tego, co zobaczył. Był pewien, że zobaczy wilczka, jednak zastał... pustkę. Idealnie posłane łóżko, poukładane rzeczy, które dał mu, żeby miał w czym spać, oraz ubrania, które miał wczoraj na sobie z karteczką, żeby bardzo podziękował swojej gospodyni w jego imieniu i zwrócił jej rzeczy. Kovu czuł niemal namacalny ból, kiedy widział to. Był wściekły. Na siebie, że pozwolił mu odejść i uciec, oraz na niego, że podkulił ogon i po prostu spieprzył, zamiast być mężczyzną i stawić czoło problemowi, jaki się pojawił. Postanowił, że nie będzie go szukać na siłę. Jeśli Ali będzie chciał, to wróci i porozmawiają. Sam miał na głowie pilnowanie całego stada i wszystkie obowiązki z tym związane.

~*~ 

     W nocy wymknął się z jego domu, jak ostatni tchórz, jednak nie potrafił tam wytrzymać sam. Może i zachowywał się właśnie jak mały szczyl, który trudne sprawy rozwiązuję za pomocą ucieczki, jednak... potrzebował się zobaczyć z żoną. Ona jako jedyna znała go, rozumiała w zupełności, nie oceniała go za jego pozycję w hierarchii watahy. Nad ranem był u podnóża góry, w swojej watasze. Przełknął boleśnie ślinę. Dopiero do niego dotarło, że Nil pewnie strasznie się o niego martwiła, gdy nie wrócił te parę dni temu. Nerwowo zaczął się rozglądać po domach i zaułkach, jednak nie widząc żywej duszy, ruszył nieco pewniej przed siebie.
     Wszedł do domu ze spuszczoną głową, podkulonym ogonem i stulonymi uszami. Nie wiedział jak wytłumaczyć kobiecie swoją kilkudniową nieobecność. Z ciężkim sercem ruszył cicho do kuchni. Zajrzał niepewnie się wychylając i dostrzegł kobietę siedzącą do niego bokiem i pijącą kawę, jednak pomimo wszelkich pozorów spokoju, zauważył, że dłonie jej się lekko trzęsły, ogon był sztywny, a uszy postawione do góry, były wyczulone na nawet najmniejszy szmer, jaki do nich dochodził. Z gulą w gardle wszedł nieco głębiej do pomieszczenia i stanął, czekając na naganę. Patrzył na nią spode łba, przepraszając wzrokiem. Ta jednak jakby go nie zauważyła, dalej siedziała w jednym miejscu i patrzyła w jeden punkt. Postanowił dać o sobie znać, cicho odchrząkając, co spotkało się z natychmiastową reakcją kobiety.

     Spojrzała na niego zaskoczona, a po chwili rzuciła się na niego przytulając mocno. Przez kilka dni, zachodziła w głowę, co się mogło stać z omegą. Wyszedł na spotkanie z obcym dla niej lwem, jednak kiedy nie wracał, miała najgorsze scenariusze w głowie. Strasznie się o niego martwiła, nie mogła spać w nocy, swoim betą zleciła przeczesać najbliższe tereny wokół ich miasta. Nie wiedziała co ma zrobić, ani gdzie szukać. Do miasta lwów również wysłała ekipę poszukującą, jednak nikt nic nie wiedział o omedze, która przywędrowała do nich. Teraz... teraz kamień z serca zszedł jej zupełnie. Ali wrócił cały i zdrowy, a przynajmniej w tej jednej chwili nie zauważyła u niego żadnych urazów fizycznych. Ale po tym jak ten się trząsł, czuła, że coś się stało. Odsunęła się od niego trochę i spojrzała w jego przepraszające oczy, na co uśmiechnęła się dobrodusznie. 

     - Prze-eprasz-szam, że nie dawał-łem znaków ż-życia... - jąkał się przez emocję rozpierające go od wewnątrz, oraz ze strachu, że Nil będzie na niego zła, jednak patrząc w te jej kochane i wyrozumiałe oczy wiedział już, że bać się nie musi.

     - Nie przepraszaj, nie masz za co. Fakt, strasznie się martwiłam o ciebie przez te kilka dni i powinnam ci przywalić, ale przełóżmy to na inny raz, kiedy bardziej sobie nagrabisz. Teraz chodź i opowiedz co się stało... i nie mów mi że nic, bo w to nie uwierzę, jesteś zbyt roztrzęsiony - dodała, kiedy ten już otwierał usta, aby zaprotestować. Posadziła go na jednym z krzeseł barowych, samej siadając obok i złapała go za rękę. - Powiedz co się stało...

     Dobre piętnaście minut zajęło mu opowiedzenie wszystkiego. Nie chciał pominąć żadnego szczegółu, bo jeśli nie teraz, to później by je z niego wyciągnęła. Kiedy mówił o tym, co działo się w sypialni między nimi, rumienił się strasznie, jednak łzy, nie przestawały delikatnie spływać po jego piegowatych policzkach. Nie wiedział, co teraz zrobić, jedyne na co potrafił się teraz wysilić, to płacz.