The Vampire's Wife (AAKB BOOK 2)

Chapter 28

Trix's POV

"Anak"

No. Hindi 'to totoo. This must be a dream. Patay na ang mga magulang ko. Patay na si mama. Patay na si papa. Hindi pwedeng ganito. Focus trix! Focus!

Huminga ako ng malalim at unti-unting nilingon ang likuran kung saan galing ang tinig ng aking ina. Gusto kong tumakbo na lang at iwanan siya sa silid na ito ngunit hindi magawang gumalaw ng mga paa ko. Shit. She is not your mother!

I finally turned my gazed to the woman who called me. Tears. Tears kept flowing from my eyes. Her face. She really looks like my mother huh.

Tulala ako nang tinignan ko siya, hindi iniinda yung mga luha na dumadaloy sa mga mata ko. And then she smiled..

I miss her smile. But no. She is not my mother.

And then suddenly, may biglang lumabas mula sa madilim na bahagi sa kanyang likuran. An old guy. Maybe years older than my mother. He look straight at me nang hindi manlang nagpapakita ng kahit na anong ekspresyon. Tinitigan niya lang ako.

Sino siya?

"My dear Mediatrix.. you've grown up." Nangingiyak na wika ng babaeng kamukha ng nanay ko. I saw sadness in her eyes...and longingness.

Umiling ako. Patuloy parin sa pag-agos ng mga luha ko. Tinitigan ko siya, tinignan ko rin ang kabuuan nya. In her shoulder! Alam ko nabalian siya ng balikat sa gabing sinugod ng isang bampira ang bahay namin! Pero buo parin ang balikat niya ngayon.

Tinignan ko ang katawan niya. Tumanda din siya, halata sa kulubot niyang balat iyon. Pero paano nangyari lahat ng 'to? Imposible!

"It's been.... it's been years, anak ko. I-i missed you-"

"Stop....it... Will you?" I stopped her. My tears won't stop falling and it made me annoyed for some reason.

My heart.. it's so heavy. Masakit din ito at malakas nag tibok nito ngayon.. parang gusto nitong sumabog at kumalawa.

The guy beside her walked beside my mom. Nilelebel niya ang distansya nilang dalawa...and then....he hold my mother's hand. I paused.

"Ilang taon kong binalak na kunin ka sa kanila pero hindi nila ako pinagbigyan."

The woman is saying something but i can't hear her. On my mind, i keep on asking myself what was just happened?

"Iyong gabing kinuha ka nila sa akin, hinding hindi ko makakalimutan ang gabing iyon. Kinuha nila ang kaisa-isa kong anak."

And now she's crying, but i still can't hear what she's saying. Masyadong naokupa ang isip ko sa kamay nilang magkahawak.

Papa, what's this? Papa, buhay ka rin ba? Papa, nasaan ka?

"Hindi ko alam kung anong klaseng memorya ang pinaikot nila sa isipan mo para hindi mo maalala ang lahat ng nangyari sa gabing iyon anak ko.. sa edad na limang taong gulang, hindi ko maatim na mamumuhay ka kasama ang mga traydor na iyon-"

I stopped her by just looking at her intently. Hindi ko naririnig ang mga sinasabi niya. O maaring narinig ko ngunit hindi lang kayang tanggapin ng aking sistema.

My mother won't say such things. I know her. She's friends with the Bañarez, sila ni papa. Kaya imposible itong sinasabi ng babae ngayon...

But how can i be so sure that she's lying? Ano pa bang hindi ko alam sa pamilyang nagligtas ng buhay ko?

I heaved a sighed.

"I don't believe you, woman. Matagal ng patay ang mga magulang ko. Whatever you're up to, cut it already. Whatever your motive is, just...stop it already."

Nakita ko siyang napahinto. Her eyes, it glitters with sadness and disappointment. The guy beside her smirked. Magsasalita pa sana iyong babae nang maunahan siya ng lalakeng kasama niya.

"Lies. They've betrayed you ever since they get a hold of you, senka. Pinuno nila ng kasinungalingan ang isipan mo para mapasa-kanila ka."

Anito. Umiling ako muli. Nakuyom ko ang aking kamao at mariin siyang tinitigan. Bullshit. He's lying!

"At sa tingin mo maniniwala ako sayo? I don't know you. The two of you! I don't even know you! Hindi nyo din alam ang tunay na nangyari sa buhay ko, kaya hindi ako maniniwala sa inyo!"  Sigaw ko, sapat para mapapikit ang babae sa harapan ko...

The moment i saw tears in her eyes, doon ako napahinto. Bakit ako nakakaramdam ng kirot sa puso ngayon? Hindi siya ang nanay ko di'ba? Patay na ang nanay ko diba?!

"Don't act strange, woman! Don't act as if you are my real mother! She's dead! I...i saw it... I-in my eyes..." Hindi ko na napigilan. Nanginginig ang mga labi ko nang banggitin iyon. Ang mga luha ko ay mas lalong lumakas.

The woman was shocked by my actions and tried to go near me pero umatras ako at pinigilan ko siya. Akmang yayakapin niya ako ngunit hindi niya naituloy.

"I'm sorry, anak. Hindi naging malakas si mama sa gabing iyon... Hindi ko sila napigilang kunin ka." Aniya, umiiyak.

"Tama na..." bulong ko. Habol ang hininga'y mahigpit kong hinawakan ang tela ng aking damit. Patuloy parin sa pagpatak ng mga luha ko.

"Kung maibabalik ko lang ang nakaraan ay gagawin ko ang lahat upang mailigtas ka! H-hindi ka dapat napunta sa kanila!"

Tama na...

"...sumama ka sakin anak ko. Bumalik ka sa amin.. kami ang tunay na nagmamay-ari sayo-"

"Tama na!!" Sigaw ko at kaagad na sinugod ang babae.

I can feel it. Sa takbo ko papunta sa kinaroroonan niya ay ramdam ko ang pagiiba ng kulay ng aking mga mata. I can sense blood in it.

Natigilan siya. She was out of shock nang takbuhin ko ang pagitan naming dalawa. Ramdam ko na din ang mahahabang kuko ko. Galit ako.. hinding hindi ko papatawarin ang kung sino mang gagamit ng nanay ko!

"Aaaaaaaah!!!!" I was about to grab her head nang biglang humarang iyong lalakeng kasama niya.

Shit!

"Watch your manners, senka." Anito at sa ilang segundo lang ay nahuli niya kaagad ang kamay ko. I was stunned. He's so fast! I looked at him. His bloody eyes tells me that he is something you wouldn't dare to begin a fight with. He smirked and seconds later, naramdaman ko na ang palad niya sa bandang batok ko.

"Sleep"

Iyon nalang ang tanging narinig ko bago ko naramdamang bumagsak ang aking katawan sa sahig. Hindi ako makagalaw, pero naaaninag ko parin silang dalawa.

Tears.. why am i even crying? Kasalanan ko ito. Hindi ako kaagad lumabas sa silid na ito. At ang babae... Muli ko siyang tinignan at kita ko parin ang pag-alala niya sa akin. I even saw tears in her eyes. Now what vampires? Sinong paniniwalaan ko sa inyo? Ano ba talaga ang kailangan ninyo sa tulad ko?

"Blood"

Isang tinig ang narinig ko bago ako tuluyang nawalan ng malay.

-----------------

AN: next chapter, Erick's side