By Accident Or By Destiny

Chapter 10 The other side of him

Nainis talaga ako sa kanya. Kaya ito, walang nagsasalita sa amin during our trip. Ang nakakainis ko talaga ay yung fact na hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin. Paano kung mawala kami? Paano kung may mangyari? sana hindi Paano kung hindi na niya ako ipauwi? Kidnapping ba ang tawag nito? Siyempre! Bakit hindi!? Gosh! He forced me to come with him!

Napansin ko ngang sumakit ang wrist ko dahil sa ginawa niyang pagpupumilit…

“Ok ka lang?” napansin siguro niya ang paghawak ko sa wrist ko na sumasakit.

“PAANO AKO MAGIGING…” natigilan ako kasi bigla siyang nag break.

“ANO BA! TALAGA BANG PAPATAYIN MO…” bigla nanaman akong natigilan dahil hinablot niya ang wrist ko na pilit ko naman nilalayo sa kanya. Pero nakuha pa rin niya ang kamay ko…

Tinignan ko siya habang nakatitig siya sa wrist ko. Doon ko lang namalayan na nagkaroon pala ng kaunting scratch ang wrist ko.

“Tignan mo!” magsasalita pa sana ako nang bigla kong naramdaman ang paghaplos niya sa scratches…damn, ano na naman yung naramdaman ko, parang…may…kuryente?

Nang natauhan ako, bigla akong pumiglas. Tumingin lang siya sa akin at kumuha ng kung ano sa may isang box sa likod na passenger seat. First aid kit?

Tumingin nalang ako sa malayo habang pinipilit kong hindi tumulo ang luha ko. Ngayon ko lang naramdaman ng husto ang hapdi ng wrist ko, wala pa atang gumawa sa akin ng ganito…

“Akin na ang kamay mo…” habang inaabot ang kamay ko. Dahil sa galit ko, pinilit ko talagang ilayo ang sarili ko sa kanya.

“Andy akin na…”

“Ano ba! Huwag mo akong hawakan! Alam mo bang ikaw pa ang nakagawa nito! Kung hindi mo lang ako pinilit nanonood lang sana ako ngayon ng magandang scenery sa resort, kumakain na sana ako ngayon ng ice-cream… Bakit mo ba kasi ako pinilit! Hindi ka man lang marunong mag-explain…” gosh, tumulo na talaga ang luha ko.

Bakit ganito ako mag-react? I’m fragile. Niminsan sa buhay ko hindi ako nasaktan physically. Emotionally nga lang. Kahit boyfriend ko hindi marunong manakit sa akin.

It took 5 minutes for us to break the silence. During those 5 minutes he was just staring at me while I was staring on my wrist subbing.

Because I was crying my body was too weak to move. Before I could lean my head I felt his soft hands trying to hold my hand softly as he could. I stared at him trying to read what he’ll going to do next. Is he going to drag my wrist again or hold it tightly until it bleed?

Then he patted an ointment from the kit using one hand and the other supports my wrist. I could feel that the way he patted it was full of concern. Was he sorry for what he did?

It took a while for me to realize that he was already done. He is now holding my hand.

I felt a foreign feeling which I cannot describe.

He gave me a *is-it-ok-now* look and I gave him *what-the-heck-was-that-feeling* look.

We just stared awkwardly.  Then he let go my hand carefully.

“…uhhhmm…sorry…” then he started the engine.

Wait! Did I hear it right? Did he just said the word SORRY?

I think I heard it right. He said sorry. Although his voice was not that loud as expected from a person who seeks forgiveness, his tone was sincere.

_______________________________

30 minutes have passed. Hindi ko namalayang nakatulog pala ako.

Nasaan kami?

“Saan na tayo?”

“Dapitan?”

“oh, bakit tayo nandito?”

“Mamamasyal…” bigla akong ngumiti… and why did I?

Habang naghahanap siya ng parking space lakas loob akong nagtanong. Kanina pa kasi gumagambala sa aking isipan…

“Jet, can I ask something about you said kanina? Bakit pinagbawal mo akong sumama sa kung sino? The fact na hindi rin kita kilala… I mean you know, uhhmm, I don’t know you that much na papayag na akong sasama sa iyo agad…”

Napatigil ako sa pagtatanong dahil napansin kong hindi na pumipreno ang bibig ko at hindi rin naman naka-focus si Jet.

Nang naka-park na kami ng maayos. Lumabas siya ng kotse. Nakita kong maykausap siyang matandang lalake. And ngayon ko lang na realize na wala pala kamis a public parking area naka-park. I was looking the surrounding, isa palang maliit na parking space katabi sa isang simpleng bahay.

“Oh, tay, kayo muna bahala nito ha. Babalik lang ako mamaya.” Sabi ni Jet sa matanda.

Nag nod lang ang matanda at ngumiti kay Jet saka ngumiti sa akin.

Nakalabas ako sa kotse at bumungad sa akin ang ngayon ko lang napansin na magagandang bulaklak sa tabi ng simpleng bahay. Mahangin din kaya ang mga bulaklak ay parang sumasayaw kung titignan.

Naalala ko tuloy na Saturday ngayon. Every Saturday kasi hinahanapan talaga namin ng paraan ng boyfriend ko ang makapag-date. At binibigyan niya ako ng bulaklak. Kumusta na kaya yun? Hindi man lang nag effort na hanapin ako.

“Ineng, gusto mo bang kumuha ng bulaklak?” nagulat ako sa matandang babae na lumapit sa akin

Ngumiti akong sumagot. “Ay, gusto ko man pong kumuha ng bulaklak pero hahayaan ko na lang na dumami pa sila para mas maganda pa pong tignan”

“Hahaha, mga bata talaga ngayon, matatalino na talaga ang henerasyon. Oh siya, basta kung gusto mo mang kumuha huwag kang mahiyang pumitas diyan ha”

“Sige po…” nakita kong nag-mano si jet sa matandang lalake bago lumapit sa amin. Nang nakalapit na siya ay nag-mano rin siya sa matandang babae. “Pagpalain ka ng Diyos anak.”

Grandparents ba niya?

“Nay, maglalakad-lakad lang po kami saglit ha, babalik din po kami kaagad.” sabi ni Jet.

“Sige anak, kung puwede ditto na kayo mananghalian” sabi ng matandang babae.

“Ah, sige po nay, tatawag po ako mamaya.” sagot ni Jet. “Salamat po, una na po kami”

Naglakad-lakad kami at pinuntahan ang mga old buildings. Mula sa naging bahay ni Jose Rizal at sa old Municipal building. Sumakay kami ng tricycle upang mapuntahan pa ang malalayong lugar na historical pa rin.

“Sayang hindi ko nadala ang camera ko, pati cellphone ko…” sabi ko habang nakabugtong hininga.

“Hindi naman mahalaga ang pictures…” sabi ni Jet.

“Hindi ah! Mahalaga kaya! Ang ganda ng lugar! Kailangan matandaan.”

“…yung memories ang dapat tandaan, yung memories na hindi lang sa mata tatagos kundi pati na rin sa puso…” WOW! Jet? Ikaw ba yan?

Tama naman siya. Ang mahalaga ay yung memories na hindi lamang sa mata/isip tumatagos kundi dapat sa puso rin tumatagos.

“Halika na…”

When he said that, he suddenly grabbed my hand and hold it tightly. Ito na naman ang feeling na hindi ko maintindihan.