Επιβίωση

Πρόλογος

Αργά και σταθερά Άννα. Αργά και σταθερά. Όλα ειναι υπό έλεγχο. Κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα. Τα σημάδια στο πρόσωπο μου είναι καλυμμένα με μέικ απ. Και συμπεριφέρομαι σαν κάθε κορίτσι στην ηλικία μου.
Κανείς δεν θα καταλάβει τίποτα. Κανείς δεν πρέπει να καταλάβει τίποτα αλλιώς ο άλλος...
Όχι, όχι δεν θα τα σκέφτομαι αυτά τώρα. Πρέπει να συμπεριφερθώ φυσιολογικά και αυτό θα κάνω.

Μπαίνω στο προαύλιο του σχολείου. Εντοπίζω τη φίλη μου και κατευθύνομαι προς το μέρος της.

"Καλημέρα Χριστινάκι" λέω και την αγκαλιάζω.
"Καλημέρα γουρουνάκι" λέει και με φιλάει στο μάγουλο.

Με τη Χριστίνα γνωριζόμαστε απο το δημοτικό. Είναι η καλύτερη μου φίλη. Και ειναι η μόνη που μου έχει συμπαρασταθεί τα τελευταία δυο χρόνια. Ήταν η μόνη που μου στάθηκε μετά το θάνατο της μητέρας μου. Δεν είχα κανέναν άλλο στο πλάι μου πέρα απο αυτήν και το μικρό μου αδερφό. Οι "φίλοι" μου μόλις έμαθαν ότι πέθανε η μητέρα μου εξαφανίστηκαν. Θα με ρωτήσετε που ειναι ο πατέρας μου... Καλή ερώτηση. Ούτε εγώ ξέρω να απαντήσω. Από ότι μου είχε πει η μαμά μου, ο πατέρας μας μας εγκατέλειψε λίγο καιρό μετά τη γέννηση του αδερφού μου. Και έτσι τώρα ζω με τον πατριό μου.

"Εεε με ακούς;;"ρώτησε η Χριστίνα.
"Εε όχι συγνώμη κάτι σκεφτόμουν" απάντησα εγώ μέσα στο λήθαργο μου.
"Ρώτησα τι σημάδια ειναι αυτά" είπε και ακούμπησε απαλά με τα χέρια της τα σημάδια κάτω απο το μάτι μου.
"Εε.. Ποια;.. Αυτά;... Αα δεν σου είπα;..γλίστρησα εεμ... χθες στην κουζίνα και χτύπησα στη..στη.. γωνία του τραπεζιού" ελπίζω να φάνηκα αρκετά πειστική!!
"Ποο καημένη. Έβαλες πάγο;;"
"Ναι, ναι μια χαρά ειναι" είπα.

Ευτυχώς εκείνη την ώρα χτύπησε το κουδούνι και με έσωσε απο την επερχόμενη ανάκριση.
Κατευθυνόμαστε μαζί προς την τάξη. Πρώτη ώρα μαθηματικά. Πιο ωραία δεν μπορούσε να ξεκινήσει η μέρα μου!
Μετά απο τρεις ώρες κουραστικού μαθήματος, κατεβαίνουμε επιτέλους στο προαύλιο για διάλειμμα.

"Αννούλα, από το πρωί όλοι σε κοιτάνε παράξενα λόγω αυτού του σημαδιού σου. Το παρατήρησα και στην τάξη"
"Και τι να κάνω ρε Χριστίνα; Εδώ και δυο χρόνια με κοιτάνε. Το κορίτσι που πέθανε η μάνα του. Πάντα έτσι με φωνάζουν. Όλοι έτσι με ξέρουν σε αυτό το σχολείο. Όποτε άσε τους να κοιτάνε. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αποτρέψω" είπα εγώ ελαφρώς εκνευρισμένη.
"Απλά στο λέω. Μην εκνευρίζεσαι μαζί μου γουρουνάκι. Εγώ το καλό σου θέλω" είπε η Χριστίνα και με πήρε αγκαλιά.
"Το ξέρω απλά έχω αγανακτήσει τόσο καιρό τα ίδια"
Τα μάτια μου είχαν ήδη αρχίσει να τσούζουν απο τα δάκρυα που απειλούσαν να κυλήσουν. Η Χριστίνα ευτυχώς δεν το κατάλαβε. Έφυγα με την πρόφαση ότι ήθελα τουαλέτα, ουσιαστικά έτρεχα. Μόλις μπήκα στις τουαλέτες, έτρεξα σε μια από αυτές και έκλεισα πίσω μου την πόρτα με θόρυβο. Αφήνω τα δάκρυα μου να τρέξουν. Όλη αυτή η κατάσταση με έχει γονατίσει ψυχολογικά και σωματικά. Κάθομαι στο πάτωμα και φέρνω τα γόνατα στο στήθος μου. Υπομονή. Υπομονή ειναι αυτό που εξακολουθώ να λέω στον εαυτό μου κάθε μέρα. Υπομονή και όλα θα περάσουν. Θα γίνω 18 και τότε θα φύγω απο αυτή την πόλη. Θα τα αφήσω όλα πίσω μου.
Κάθομαι σε αυτή τη στάση για αρκετή ώρα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Κοιτάω το ρολόι μου. Το διάλειμμα έχει τελειώσει εδώ και πέντε λεπτά. Ποπό θα έπρεπε να είμαι στην τάξη μου. Σηκώνομαι γρήγορα και κατευθύνομαι στον καθρέφτη. Κοιταζόμαστε και προσπαθώ με οποιονδήποτε τροπο να διορθώσω το βάψιμο μου. Αλλά οι προσπάθειες ειναι μάταιες. Όποτε διορθώνω όπως όπως τη μάσκαρα που έχει φύγει από τα μάτια μου και κατευθύνομαι στην τάξη.
Χτυπάω την πόρτα και μπαίνω δειλά μεσα στην τάξη.