Οι ήχος του ξυπνητηριού ακούγεται και σηκώνομαι άρον άρον από το κρεβάτι. Όλο μου το σώμα πονάει αφάνταστα. Για μια στιγμή σκέφτομαι να μην πάω σχολείο σήμερα γιατι όλοι θα με ρωτήσουν που απέκτησα τις μελανιές. Αλλά άμα μάθει ο Θάνος ότι απουσιάζω απο το σχολείο θα με σαπίσει στο ξύλο. Οπότε το μόνο που χρειάζομαι είναι ένα καλό ψέμα για να καλυψω τις ερωτήσεις όλων.
Αφού ετοιμάζομαι κατευθύνομαι στο δωμάτιο του Νίκου για να τον ξυπνήσω. Κατεβαίνω κάτω στην κουζίνα όπου κάνω πρωινό και ετοιμάζω και το φαγητό για το σχολείο. Αφού ετοιμάζω και το Νίκο για τον παιδικό, παίρνω τα πράγματα μου και φεύγουμε απο το σπίτι. Αφήνω το Νίκο στον παιδικό και κατευθύνομαι στο σχολείο.
Ξέρω τι με περιμένει σήμερα και για αυτό πρέπει να είμαι προετοιμασμένη. Μπαίνω στο προαύλιο του σχολείου. Η Χριστίνα με βλέπει και έρχεται προς το μέρος μου.
"Καλημέρα γουρουνάκι μου" λεει και με αγκαλιάζει.
Ο πόνος μου με κατακλύζει είναι αφάνταστος και έτσι μορφάζω από τον πόνο. Τα πλευρά μου με πονάνε αφάνταστα από χθες.
Η Χριστίνα δυστυχώς παρατηρεί το μορφασμό μου και με ρωτάει τι έχω. Ωραία, είπα στον εαυτό μου. Ας ξεκινήσουμε τα παραμύθια.
"Έπεσα χθες απο τις σκάλες και χτύπημα άσχημα" λέω και σκάω ένα ψεύτικο χαμόγελο.
"Και αυτά εδώ τα σημάδια τι είναι;" λέει και κάνει στην άκρη τα μαλλιά μου για να μπορεί να δει καλύτερα τα σημάδια στο λαιμό μου.
"Ή καλύτερα να πω πιπιλιές;;" μου ρίχνει ένα βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα.
"Εεε..ποια λες...εεε τα σημάδια;; Εεμ ναι.. Πιπιλιές είναι" λέω με ένα τρέμουλο στη φωνή μου.
"Από ποιον; Και γιατί εγώ δεν ξέρω τίποτα;;"
"Γιατί...εεμ είναι πολύ νωρίς για να σου πω κάτι παραπάνω. Δεν θέλει να το μάθουν οι άλλοι" λέω αρκετά πειστικά και ρίχνω ένα χαμόγελο.
"Καλααα.. Δεν θα σου περάσει έτσι. Θα σε ξαναρωτήσω και θα τα ξεράσεις όλα!"
"Ναι ναι. Άντε τωρα πάμε στην τάξη" αλλάζω το θέμα κατευθείαν.
Μπαίνοντας μεσα στην τάξη, αισθάνομαι για άλλη μια φορά όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου.
"Άλλη δουλειά δεν έχουν από το να με κοτάζουν όλη την ώρα;" Λέω ψυθιριστά στη Χριστίνα.
"Άστους βρε γουρουνάκι μου, μη δίνεις σημασία"λέει και μου σκάει ένα φιλί στο μάγουλο.
YOU ARE READING
Επιβίωση
Teen FictionΗ Άννα Παπαδάκη είναι ένα συνηθισμένο 17χρονο κορίτσι. Έχει μακριά κάστανα μαλλιά και υπέροχα καστανά μάτια. Ζει με τον 5χρονο αδερφό της και με τον πατριό της, Θάνο, απο τότε που πέθανε η μητέρα της όταν ήταν 15. Όλα φαίνονται να ειναι συνηθισμένα...