KARA SAPLANTI(törenin öfkesi son bulur mu)

1.BÖLÜM

Dışarıdan gelen seslerle derin bir nefes aldım. korku tekrardan vücudumu kaplamıştı.
Abi kızı aşağıda ki çalışma odasın da bekliyor. Diretirse ne yapman gerektiğini biliyorsun.
Sert bir şekilde kapıyı açtı. sürükleyerek beni oda'dan dışarı çıkarmasına izin verdim. uzun süredir rütin haline gelmişti bu durum. İlk defa beni gündüz dışarı çıkardıklarını farkettim. Nerede olduğumu incelememe fırsat kalmadan Yine o odanın önünde buldum kendimi kapıyı açıp beni yere fırlattımıştı. Kalçam sert bir şekilde yerle birleşti sesiz bir çığlık kaçtı dudaklarımdan. Yerden kalkmak için çabaladım ama başarılı olmamıştım. Olduğum yerde odaya göz gezdirdiğimde bir çift ela gözle karşılaştım. Çalışma masasına yaşlanmış kollarıyla masadan destek alıyordu oldukça uzun boylu birisiydi karşımda ki. Korktuğumu belli etmemeye çalışarak konuşmak için kendimi zorladım.

Neden sürekli bu odaya getiriliyorum. Siz kimsiniz?

"Sana konuşman için izin verdiğimi hatırlamıyorum." Diyerek beni yerden kaldırdı. Yakınlığından rahatsız olduğumu belli ederek kolumu ondan hızlıca çektim.

"Korkuyorum." Adeta fısıldayarak düşüncemi itiraf etmiştim. Aferin kızım sana. Cevabını öğrenmen gereken o kadar soru varken senin söylediğin oldu mu şimdi.

"Korkmalısın" O da benim gibi fısıldamıştı kulağıma. Hızla yanımdan geçip Kapıyı çarıp dışarı çıkmıştı.
Zifiri karanlık oda ya tekrar döndüğüm için ilk defa mutlu olmuştum. Odanın ortasında bulunan yatağa tekrar uzandım. Evde ilk defa birini gördüğüm için endişelenmiştim. İlk defa kendini göstermişti bana. Kaç hafta kaç ay bu oda içerisinde olduğumu unutmuştum.
Her gün karanlık çöktükten Sonra beni o adamın önüne götürüyorlar kısa bir süre beni izleyip odadan çıkıyordu. Ama ilk defa bugün bende onu görmüştüm. Gerçekten korkutucu bir yapısı vardı. Onu tanıyor olabilirmiyim diye hafızamı olduğunca zorladım. Hayır tanıdığım ya da daha önce gördüğüm birisi değildi. Ailem ne haldeydi acaba babam çok özlemiştir beni ya aselim küçük kız kardeşim. Diyarbakır da orta durumlu bir aileydik biz kimseye hiç bir zararımız olmazdı. Peki ya bu başıma gelenler bunların sebebi neydi? Beni gün içerisinde bir saat görebilmek için bu odaya kapatıyor olamazdı. Daha fazla uykuya direnmeden kapatmıştım gözlerimi.

Asel koşarak boynuma atladı sıkıca sardım onu.
Çok özledim ablacım her yerde aradık seni ama bulamadık bak sen geldin.
babamla annem çok üzüldü şimdi çok sevinecekler sen gidince annem çok ağladı.
Geldim güzelim bak geldim konusunu içime çekerek daha çok sarıldım.
Evde herkes seni özlüyor abla.
Aseeeel
annemin sesiyle asel benden uzaklaştı.
Annem çağrıyor abla gitmem lazım sende gel hadi. Üzme annemizi daha fazla. Annemin sesini duyuyor ama göremiyordum yerimden doğrulup sesin geldiği yönü aradım.
Anneee yardım edin anneeee buradayım.
Ağlayarak uyandım hızla yine aynı kabusu görüyordum kapıya koşup yumrukladım. Artık dayanamıyorum.
"Açın şu kapıyı, açın ne istiyorsunuz benden, neden beni burada tutuyorsunuz açın artık."

Yine bir sonuç alamayacağımı anlayarak yatağımın üzerine çöktüm. Artık daha fazla kendimi tutamayıp gözümden yaşların akmasına izin verdim. Buraya getirildiğim gün güçlü olacağıma ağlamayacağıma söz vermiştim ama artık dayanamıyordum. Kapının açılma sesiyle içimde ilk defa bir ümit olmuştu. Ayağa kalkarak kapıya koştum.
Tekrar ela gözler karışımdaydı.

"Kızı arkamdan salona indirin derdi neymiş öğrenelim."

İlk defa beni hırpalamarı canımı acıtmamıştı hızla beni büyük bir odaya getirip sandalye'ye orturmamı sağlamışlardı. Belki o da sıkılmıştır bu oyundan diye ümit ederek odaya gelmesini bekledim.