หลังจากที่ผมรู้ถึงการตายของฮเยคโย ผมก็รีบเข้าบ้านไป เก็บของทุกอย่างใส่กระเป๋าทันที
เมื่อเห็นจดหมายในมือ ผมจึงรีบเดินไปที่เตาผิง และจัดการเผามันทิ้งทั้งหมด เพื่อเป็นการทำลายหลักฐาน
ผมได้เก็บของ ของจีมินใส่กระเป๋า และเมื่อผมเดินไปถึงโต๊ะหัวเตียง ก็เอื้อมมือไปหยิบกิ๊บติดผมสีดำ ที่เจ้าตัวเล็กชอบเอามาติดไว้ เวลาที่ผมปรกหน้า
แต่ว่าผมเก็บไว้กับตัวเอง เพราะผมจะเก็บมันไว้ เป็นที่ระลึก ถ้าสมมุติ ว่าผมจะไม่ได้เจอจีมินอีกแล้ว ผมจะได้มีเจ้ากิ๊บนี่ เป็นเครื่องเตือนใจให้นึกถึงจีมินได้
พอเก็บของเสร็จเรียบร้อย จองกุกก็โทรไปหาครูที่ค่าย เพื่อขอตัวจีมินกลับบ้านก่อน
ซึ่งทางนั้นก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร
พอตกลงกันเรียบร้อย จองกุกก็รีบออกจากบ้าน แล้วขับรถคันหรูไปด้วยความเร็ว มุ่งหน้าไปหาจีมินที่ค่าย
เมื่อถึงที่หมาย มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดไว้แม้แต่นิด ภาพค่ายในหัวของผมมันคือค่ายที่เด็กๆต่างมีความสุขกัน แต่เมื่อผมไปถึง ภาพที่เห็นก็ได้หายไป
กลับมาแทนที่ด้วยเศษฝุ่นดินโคลน และ เด็กๆที่กำลังวิ่งไปมา และความวุ่นวายที่ไม่มีความเป็นระเบียบเลย
" คุณฮเยคโย คุณต้องล้อผมเล่นแน่ๆ"
คนตัวสูงพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
นี่เธอกะจะให้จีมินอยู่ในสถานที่แย่ๆอย่างนี้หรือไงกัน
" โทษนะครับ คือ ผมจะมารับลูกชายของผม ชื่อ ปาร์ค จีมิน ครับ"
" อ้อ คุณจะต้องเป็นคุณจองกุกสินะคะ"
" ใช่ครับ"
" เดี๋ยวรอสักครู่นะคะ จีมินน่าจะยังเก็บของอยู่... ว่าแต่ ทำไมคุณจองกุกถึงรีบมารับจีมินกลับล่ะคะ แล้วคุณฮเยคโยไม่มาหรอคะ?"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"Kookmin" Lolita
Hayran Kurguเมื่อจองกุกเป็น " โรคแพ้เด็ก " เมื่อจีมินดัน " ชอบคนแก่ " ด้วยอายุที่ต่างกัน... มันต้องวางตัวยังไงหรอ? * เรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเพศ และภาษาที่ไม่เหมาะสม รวมถึงความรุนแรง NC นะจ้ะะ * ไม่เหมาะสำหรับคนท้อง เด็ก และหญิงชรา หมา และชนี... จริงๆชนีได้...
