Bisiklet - Kod: 7892

Bisiklet - Kod: 2

BİSİKLET- KOD: 2

⏳

İstanbul havalimanından hızla yükselirken kulaklığı taktım. Hafifçe eğilip pencereden neredeyse kaybolmak üzere olan İstanbul'a son kez göz gezdirdim. Buraya tekrar sağ döner miyim emin değildim?

Yanımdaki adam homurdanınca duruşumu düzeltip arkama yaslandım ve derin bir nefes aldım. Tanımadığım bir grup insanla İsviçre'ye hırsızlık yapmaya gidiyordum. Yani, rica edersek kodu bize vereceklerini pek zannetmiyordum.

Dostum, bi' bakıp çıkacağız.

Teklifi, hangi mantıkla kabul ettiğimi hâlâ anlamış değildim ama Harun Özgen'in delice parlayan bakışlarını unutamıyordum. Yaşanacak her şeyi biliyor gibiydi. Dahası hep bu anı beklemişti sanki.

Sesimi temizleyip bana dikkatle bakan Özgen'in çukur gözlerindeki mavilere bakmaya odakladım kendimi. O böylesine keskin bakarken benim gözlüklerimin ardındaki silik bakışlarımın ortamda esamesi okunamazdı.

" Kodla ilgili bir şey mi buldun? " diye, sordu öylesine.

Bulamayacağımı biliyordu. Bunu sadece konuşmama cesaret vermek için yapmıştı.

İçimdeki çelişkileri bir kenara koyup konuşmayı denedim. " Ben... " diyerek, sustum.

Her ne kadar buraya belli bir kararla gelmiş olsam da doğuracağı sonuçlar beni haliyle tedirgin ediyordu. Biraz sonra belki de hayatımın ilk ve son ucuz kahramanlığına adım atacaktım ve sonunun bana pahalıya patlayacağından bihaberdim.

" Hocam, ben İsviçre teklifinizi kabul ediyorum. " dedim, hızlıca.

Gülümseyerek yerinden kalktı. " Beni şaşırtmadın, evlat. "

" Ne yani kabul edeceğimden emin miydiniz? "

Başını sallayıp önüme geldi. Aramızda sadece bir adım mesafe vardı. " Meraklısın. "

Onaylamak için başımı aşağı yukarı salladım.

" Ve bir insandaki en tehlikeli duygu meraktır. " diye, devam etti. " Senin de bu yüzden, bu işe karşı merakına yenileceğinden neredeyse emindim. "

Beni hiçbir şekilde tanımayan bu adam, en savunmasız yerimi bulmuştu. Belki de onca hikayeyi bunun için anlatmıştı. Ucundan gösterip devamı için peşinden sürüklemek istemişti. Ama nedense beni seçmesindeki tek sebep bu değildi, bu kadarı bana mantıklı gelmiyordu. Hikayede beni huzursuz eden, tamamlayamadığım bir kopukluk vardı ve Harun Özgen bunu saklıyordu.

Dudaklarımı yalayıp verecek herhangi bir cevap aradım ama ne diyeceğimi bilememiştim. Ben öylece yüzüne bakarken elini omzuma koyup yeniden konuştu.

" Biliyorum, aklında birçok soru var. " dedi.

Elini bırakıp yavaş bir şekilde odada adımlamaya başladı.

" Tam olarak nereye gideceksiniz? Kaç kişi? Kod nerede? Nasıl korunuyor? Ülkeler arası kriz çıkarmadan nasıl alacaksınız? Bunların hepsi kafanda dönüp duruyor ama yavaş yavaş hepsini cevaplayacağım. "