Bisiklet - Kod: 7892

Bisiklet - Kod: 5

BİSİKLET - KOD: 5

⏳

Kalemimi bir kez daha oynatıp farklı bir yoldan çözüme gitmeye çalıştım. Defterim neredeyse tamamen sayılarla ve harflerle dolmuştu. Başımı kaldırıp gözlerimi kısarak benden neredeyse otuz adım uzakta olan akıllı tahtaya baktım. Duvarın üçte birini kaplayan koca tahtanın ortasında kısa bir matematik sorusu vardı.

" Pes. " dedi, yanımda oturan Alçin kalemini defterin üzerine atarak. " Soruya bak be! Kazık yanında halt etmiş. "

Söylediklerinde haksız sayılmazdı. Gerçekten zor bir soruydu.

" Bir de Harun Hoca'ya zor deriz. " dedim.

Başını sallayıp biraz önce attığı kalemi eline aldı. Ben de tekrar yönelmişken tahtaya gelen öğrencilerden birisi dokunmatik ekranda soruyu çözmeye başladı. Gidiş şekli benimkiyle aynıydı. Kafamı kaşıyıp nerede hata yaptığımı bulmaya çalıştım.

" Tabii ya! " dedim, biraz hayıflanarak. " Somut ölçüleri baz aldım. Soyutları atladım. "

Alçin kaşlarını çatarak bana döndü. " Matematikte soyutların işi ne? "

" Olasılıkları yani. " dedim. " Bilinmeyen ama bilinenilme ihtimali olan. Olmayan ya da olabilme ittimali olan. "

" Problem çözerken eldeki verilere bakılır. " dedi, " Görünmeyenin üzerine gidersen doğru sonuca varamazsın. Hem afedersin ama bu götünden uydurma gibi bir şey olur. "

Sessizce kıkırdadım ve soruyu çözen çocuk yerine geçti. Sınıfta anlamsız bir mırıldanma vardı. Hoca yoktu, soruyu yazıp gitmişti.

" Bak şimdi. " dedim, tahtadakinin aynısını deftere yazarken. " Hologram şeklin arkaya doğru bir uzantısı daha var. "

" Hayır. " dedi, kesin bir dille. " Şekil göründüğü gibi. "

Tabletten şekli açtım ve yakınlaştırdım. " Belli belirsiz çizgileri görüyor musun? "

Alçin tabletin içine girecek gibi eğildi ve gülümseyerek başını kaldırdı. " Evet ve sayılar da var. "

Başımı salladım. " Biz bunu hesaba katmadık. "

" O nasıl gördü acaba? " diye, sordu soruyu çözen çocuğu bakışlarıyla işaret ederek.

Omzumu silktim ve sınıfın kapısı yana doğru kayarak açıldı. İçeri giren Profesör Alice, düzgün ve geniş adımlarla gelip tahtanın yanında durdu.

" Çözdünüz mü? " diye, sordu düz bir sesle.

" Evet. " dedi, soruyu çözen kişi.

Aslında arkasına baksa her iki sorusunun da cevabını görebilirdi. Kadın çocuğa gülümseyip tahtaya baktı.

" Yanlış. " dedi.

Sınıfta bir uğultu oluştu. Çünkü herkes doğru olduğunu kabul etmişti.

" Neden? " dedi, kızlardan birisi.