Ścieżki przeznaczenia || The Lord of the Rings

Rozdział 15

Podróż przebiegała im spokojnie i niespiesznie. Letnie dni trwały długo, obfitując w słoneczne popołudnia i ciepłe noce, gałązki krzaków jeżyn, które znajdowali po drodze, wręcz uginały się pod ciężarem owoców, zwierzyny było pod dostatkiem, a szlak prowadził prosto do doliny Imladris. Jednak z upływem dni lato zaczęło ustępować miejsca jesieni, liście na drzewach zaczerwieniły się, powiał chłodniejszy wiatr, wieczorem coraz szybciej zaczynało robić się ciemno. W ciągu dnia do jazdy konnej trzeba było zakładać już płaszcz, co noc spali teraz pod jednym futrem mocno do siebie przytuleni, dzieląc się ciepłem i bliskością. Mimo iż siedząc w siodle wciąż przerzucali się ironicznymi komentarzami, ich relacja zacieśniała się z każdym dniem coraz bardziej, a chociaż Boromir był wspaniałym towarzyszem podróży, myśli Sheili coraz częściej uciekały w stronę domu, w stronę Minas Tirith i Faramira.

Tego wieczoru zatrzymali się na nocleg na skraju Mrocznej Puszczy. Dzień był wyjątkowo ładny, słońce dopiero chyliło się ku zachodowi, przeświecając złocistym blaskiem przez liście na drzewach i oblewając świat ciepłą łuną, a nadchodzącego niebezpieczeństwa nie zapowiadało nic. Do Rivendell zostawało im niespełna dziewięć dni drogi, mogli sobie więc pozwolić na dłuższą chwilę wytchnienia, mimo to Boromir wyraźnie czuł coś niepokojącego wokół.

– Będziemy musieli uważać dziś w nocy – odezwał się, kończąc rozpalać ognisko. – Coś złego wisi w powietrzu – wyjaśnił, gdy dziewczyna odwróciła się do niego z pytaniem w spojrzeniu. – Sheila... Ja mówię poważnie – dodał, gdy parsknęła śmiechem. 

– W porządku. – Dziewczyna uniosła ręce w geście poddania, nie chcąc się z nim kłócić. Musiała jednak iść za potrzebą i na pewno nie zamierzała załatwiać tego przy nim. – Nie odejdę daleko, obiecuję – powiedziała i chwilę potem westchnęła ciężko, gdy Boromir spojrzał na nią w ten tylko jemu właściwy sposób, z jedną brwią uniesioną ku górze. – Boromir... Przez chwilę nic mi się nie stanie. Wracając przyniosę więcej drewna do ognia. – Mężczyzna odpowiedział jej westchnieniem.

– Ale masz krzyczeć, gdyby tylko coś się działo – przestrzegł ją jeszcze.

– Słowo. – Skinęła głową i po chwili weszła między drzewa, zupełnie znikając mu z oczu. Rzeczywiście nie odchodziła daleko, ale mimo to w lesie panował półmrok i nienaturalna wręcz cisza, tylko potęgująca uczucie niepokoju. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł jej nieprzyjemny dreszcz i odruchowo zacisnęła palce na rękojeści miecza, ale w końcu potrząsnęła głową przekonując samą siebie, że to przecież las jak każdy inny. Obejrzała się jeszcze za siebie, czy na pewno nie widać jej z miejsca ich noclegu i dopiero wtedy ukucnęła pod drzewem.

Wciąż jeszcze kucała, kiedy usłyszała szelest w zaroślach. Gdzieś z oddali dobiegł ją miarowy dźwięk, jak gdyby ktoś biegł. Sheila powoli wstała, równie powoli zapinając spodnie. Serce zabiło jej mocniej, gdy starała się bezgłośnie wysunąć miecz z pochwy, wsłuchując się jednocześnie w panującą wokół ciszę, mąconą jedynie zbliżającym się odgłosem uderzania ciężkich butów o ubitą ziemię. Złapała za rękojeść klingi tym mocniej i właśnie wtedy z krzaków wprost na nią wypadł ork. Cofnęła się odruchowo, unosząc ostrze, ale potknęła się o konar, wystający z ziemi i z głuchym okrzykiem poleciała w tył, uderzając plecami o drzewo. Po lesie poniósł się jej wrzask.

Boromir wpatrywał się beznamiętnie w ulatujący ku górze dym z ogniska, coraz bardziej niepokojąc się przedłużającą się nieobecnością Sheili. Westchnął głęboko i zaklął pod nosem, wstając z miejsca, gotowy jej szukać, ale natychmiast poderwał głowę, gdy dobiegł go przeszywający krzyk. Nie zastanawiając się ani sekundy, rzucił się zrywem między drzewa. Długo nie musiał się za nią rozglądać.