Cloaks and Daggers

❝ chapter II。❞

" ANASTACIAAAA - "

c h a p t e r ~ t w o

Hahakbang na sana ako sa labas ng school nang sinigawan nila ako. Ang ingay niyo! Pero salamat at narealize ko yung suot suot kong tsinelas. School slippers. Yes, kailangan ito lang ang foot wear tuwing nasa loob ng school.

Saka ka lng magsasapatos ng sayo mismo kapag uuwi na or lalabas sa school building. Kahit kailan talaga nakakalimot talaga ako. Kahit naman ang ibang students, namimistaken din at nakakalimot at naisusuot ang maling foot wear.

Watashiwa bakadesu

Nang maisuot ko na ang sapatos ko, nagpunta na kami sa garden. Oo, maganda sa garden siyempre. It's rare to find peaceful places nowadays in this chaotic society yet, I found it peaceful having such moments with these people whom I call 'friends'. Together, here in this garden, listening to the cold breeze embracing the nature, charot. Sa part na embracing nature, we haven't been interested being bilad sa araw while cleaning the garden, hila damo dito, hila damo doon. Nah - uh.

We took a sip habang naglalakad siyempre. Nagmumuni muni lang yata kami dito tamang lakad ng mabagal, di muna nagdadaldal kasi nasipsip nga sa straw e. Tingin sa paligid baka may magandang picturan.

And just like other people with their friends, someone naisipang magsalita at magkwento ng bagay na she remembered (panis taglish).

" Ay, naalala ko lang may pinapasabi pala si Ma'am sa section natin."

"Ano daw ba yun?"

"Umattend daw sa event na gaganapin next week, tsaka magpreprare ng performance para sa event. Whole section daw"

"ay weh, magiging matrabaho nanaman tayo"

"Kala mo naman nagpaplano ka, nakikitulong naman lang tayo sa leader eh"

"atleast may pakinabang", you can imagine her facial expression habang sinasabi niya yun. We all relate to that.

Anastacia's POV
At pagkatapos ng sandaling iyon, silence walks in at tunog nalang ng mga dahon na hinahangin ang naririnig namin.

Parang nalilipasan kami ng oras pero ilang minuto palang talaga ang nakakalipas.

nang may napansin akong lalaking dumaan sa malayo

Wa-wait...

Actually, nagmumuni muni lang ako pero for a second thought, was that man real? I blinked my eyes twice in confusion but he is real, for real.

Kinalabit ko sina Vivienne, Alannah at si Mallori sabay sabi

" uy uy uy ngayon ngayon lang, may dumaan na lalaki, gwapo ", ng pabulong. Pagkatapos bulungan ay tinignan din naman nila.

" Oo nga noh. Pero unusual, di pa natin sila na encounter before e tambay tayo dito lagi ah " , sabi ni Vivienne.

" Baka hindi lang talaga nasasaktuhan at tsaka lagi tayong maingay dito kaya di natin napapansin " , sabi naman ni Alannah.

" Baka nakakalimot kayo, mahirap hanapin tong tambayan natin ha, kaya hindi kung sino sinong makakapunta dito at hindi ka talaga makakakita ng nadaan dito. " paalala ni Mallori at napatingin kami lahat sa isa't isa.

" Alam na this " , sabi ni Alannah.

" Detective mode on Hahaha " , Sabi ko at *poof* mukha kaming detective agad

-putting some glasses, coats, gloves, magnifying glass, telescope and some sharp objects just incase.

At tumakbo ng patago, nagtago sa mga puno at pasulyap sulyap kung san papunta yung lalaki.

Alannah's POV
Sinundan namin itong lalaki nang hindi nag iisip at hindi man lang natandaan kung san na kami napadpad. Patay tayo niyan.

Napagdaanan at nasaksihan namin ang ilang kagulat gulat at hindi inaasahang mga pagsubok na nakalaan sa daanan.

Madaming patibong, kinailangan pa naming umakyat sa puno, wag lang kami mahuli tuwing lilingon yung tao. At para nadin maiwasan yung patibong sa lupa.

Kinailangan din naming gumapang at magpasikot sikot sa mga damo at halaman. Hindi ko inakalang makakaabot pa kami dito sa kinaroroonan namin ngayon. Nasaksihan din namin na may access siya sa mga patibong at sa dinadaanan niya, walang patibong at masasabi kong naka deactivate ito pero sa mga lugar na beyond reach niya, kung asan kami, ayun, activated talaga.

We managed to go through it all, thank goodness.

Mallori's POV
Sinesenyasan ko sila na magsitago tuwing liliko at lilingon yung lalaki. Ako ang mata ng team at ako nag ooverlook para sa mga traps ahead mula sa malayo.

Sinenyasan ko tong si Alannah na umalis sa kinauupuan niyang sanga ng puno kasi any minute now, may chance na bumigay ito.

Hindi niya ito nagets agad. Resulting, nagbreak ang sanga pero buti na lang sa fast reflexes ni Anastacia ay nasagip pa siya at lumipat sila sa ibang puno. Another good thing, si Vivienne naman naghandle sa nabali at nahulog sana na sanga.

Itinali niya ito ng mabilis sa tagong part ng puno kung sakaling masyadong matalino ang mysterious na lalaking aming sinusundan at mapansin niya pa ito.

Dahil don, nakahinga din ako ng mabuti.
Phew-

Vivienne's POV
Pahamak nanaman ba Alannah

Baka sumablay nanaman tayo nito dahil sa kaslow-an mo kagaya nalang ng nangyari dati nung babawiin natin cellphone sa office. Kung di ka lang tumakbo agad at nadapa, hindi tayo mapapansin ng teachers. Naku naman talaga

Buti nalang nailusot natin na inutusan tayong kunin yung correction tape ni ma'am kahit hindi talaga tayo yung inutusan nun. At di tayo napahamak lalo.

At heto ako ngayon, magtatali ng sanga ng puno sa kung saan tago. Sa tuktok sa loob looban ng punong malaki na'to, itinali ko na ang sanga at hindi talaga nila ito mapapansin. Hinarahangan ko pa lalo ng mga dahon ng puno para sure.

At pagkatapos nun ay sumunod na ako sa kanila sa pagdidiscover kung san na nga ba patungo, itong lalaking misteryoso.

Alannah's POV
Hehe, laking pasalamat ko at naligtas pa ko sa pahamak at kapalpakan. Nagulat na lang ako at biglang nabali ang sanga at napapikit ako at nang dumilat ay bitbit ako ni Anastacia sa kabilang puno.

Ayaw ko namang maging pabigat sa team at nakakahiya talaga ang nangyari. Makakabawi din ako at sa susunod, ako naman sasagip sa inyo sa pahamak. At sana, hindi ako madapa or maging slow nanaman.

.
.
.
.
To be continued
SCROLL DOWN TO PROCEED

Don't forget to VOTE 🌟

❝c l o a k s  &  d a g g e r s❞
by sajidesuga