Nabzını boşlukta sayan bir gece... (Nazım Hikmet Han.)
Annemi ve babamı küçük yaşta kaybetmenin verdiği acıyla kavrulan bedenim, gece kimsesizliğin verdiği güçsüzlükle göz yaşlarımla ıslattığım yastığım. Mezarlığa gitmeye cesaret bulamayan güçsüz, s...
Selamlar herkese, ikinci bölümle karşınızdayım. 🙏🏻❣️❣️ Umarım beğenirsiniz. Keyifli okumalar.🙏🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♡
2. BÖLÜM: "BİTTİ."
Uçurum kenarındaydım, en ucunda. Hava soğuk ve rüzgârlı, kısa kahve saçlarım rüzgâr sayesinde kamçı misali yüzüme çarpıyordu. Üşüyordum sadece bedenim değil kalbim, ruhum. Bulutlar olacakları anlamış gibi siyaha bürünmüştü, bir sebep arıyorlardı gürlemek için, ağlamak için. Hırçın dalgaların sesi kulaklarıma çarpıyor, suları yüzüme sıçrıyordu. Bir adım atsam düşecektim, tek bir adım ama arkamdan iten yoktu. Uçurumun kenarında asılı kalıyordum, düşmek için bir sebep arıyordum.
Ben ne yapmıştım da bu duruma düşmüştüm.
Sessizliği dinledim, ölü bedenlere giyinmiş sessizliğe anlamlar yükledim olur olmaz. Yalnızlığın tarifini yapmaya çalıştım. Ölü gibiydi, soğuk. Sonra gecenin sessizliğini delercesine yankılandı sesim. Konuşamadım, unuttum bütün cümlelerimi. Sadece bir hıçkırık koptu, dipsiz sessizliği delip geçen çaresiz bir hıçkırık yankılandı ölü bedenlerin ruhlarında. Cama vuran her bir yağmur damlası kalbimin içine işliyordu. Bu yağmurun altında uçurumun kenarında olsam, buz gibi morgta olsam, babamın yanında hiç bu kadar üşümezdim.
Tırnağımın kırılışını izledim. Uzun uzun baktım, güldüm. Ölü bedenim gibi hayattan kopmuştu, cansızdı ve kalbi atmayı bırakmıştı. Başımı o katil adam kokan yastığa gömdüm. Hem gülüyor hem ağlıyordum. Omuzlarım sarsılıyordu.
Delirmiştim.
Burnumu çekip başımı kaldırdım yastıktan yine eski hâlime döndüm. Yağmur çok şiddetli yağıyordu. Cama vurmasıyla bana şarkı söylüyordu. Sonra annemle oynadığımız oyunu oynadım sanki annem yanımdaymış gibi. Yağmur her cama vurduğunda saymaya başladım.
Bir yağmur.
İki yağmur.
Üç yağmur.
Dö...
"Kafayı mı yedin?"
Oyunumu o katil bölmüştü. Bir bedenin yaşamına son verdiği gibi benim oyunumu da kesmiş, bitirmişti. Sonuçta katiller kesmeyi, bitirmeyi, son vermeyi sevmez miydi? Gözlerimi açtığımda bu adamın odasında yatıyordum. Akşam yaşadığım onca şeye dayanamayıp şok geçirip bayılmıştım ve katil beni evine getirmişti.
Tıpkı onun gibi simsiyah kaplı evine. Uyanıp kendime geldiğimden beri ağlıyordum gökyüzü ile birlikte. Boğazlarım da acı vardı akşamın eseriydi. Ses tellerim zorlandığı için bir süre kısık sesle konuşacaktım. Gözlerim ağlamaktan yanıyordu, kıpkırmızı olduklarına adım gibi emindim.
