De Kleur van Duisternis

Vijf vogels in de lucht - Een

'En dat is alles wat ik me herinner,' zeg ik dan. In de achtergrond hoor ik het getik van regen op het dak. In het donker van de gevangenis kan ik zien dat Tyler zijn ogen neerslaat.

Tyler kijkt naar beneden en spreekt dan zacht. 'Ik was van de auto afgesprongen, vlak voordat we het water raakten,' zegt hij. Hij wriemelt wat met zijn handen. De kettingen rinkelen wat in de stilte van de nacht, maar geen van ons maakt er een punt van. 'Ik had een steen geraakt en viel flauw. Enkele seconden later werd ik wakker en zag ik dat de auto met zijn neus het water in was verdwenen en jij dreef in het midden van de cabine. Ik wist dat ik jou er niet uit ging krijgen, dus belde ik de alarmdienst. Ik legde hen uit dat we te water waren geraakt en dat ik je er niet uit kon krijgen. Direct nadat ik ophing, sprong ik het water in, in de hoop je toch te kunnen redden, maar het ging niet. Ik heb het zo geprobeerd.' Hij kijkt me aan. Zijn ogen zijn blauw en staan verdrietig. Het was me nooit ontgaan, maar hij geeft echt om me. Dat is nooit opgehouden.

Hij spreekt verder. 'Brandweer, ambulance en politie kwamen direct aan. Ze trokken jou uit het water. Je leefde niet meer, Harp.'

Ik schrik bij het horen van die woorden. Twee keer in een mensenleven ben ik gestorven. En ooit komt er nog een derde keer aan. Twee keer... alweer.

'Maar je kwam terug. Ze zeiden dat je hersenschade opgelopen had, dat je mogelijk nooit meer wakker werd of dat er andere dingen mis konden zijn met je. Toen we in het ziekenhuis aan waren gekomen, zagen de politie pas wie ik was en wie jij was. De politie was er eerst alleen voor ordebeheersing, al was er weinig orde dat wij hadden verstoord, behalve dat van ons. Jij werd naar het ziekenhuis gereden en na twee dagen terug naar Engeland gevlogen. En ik... ging naar de gevangenis, voor wat ik je heb aangedaan.' Weer kijkt hij naar beneden. Alsof de schaamte nu pas komt. Hij wist heus wat hij had gedaan, wat de consequenties waren toen hij begon. Hij kon het weten, maar zijn liefde voor mij trok hem voor. Dan kijkt hij weer op. 'Het spijt me echt, Harper.'

Ik glimlach en zeg: 'Het is je gelukt, Ty.'

Hij kijkt me verbaasd aan, hij snapt niet waar ik het over heb.

'Ik stelde me altijd voor dat je bruine ogen had,' zeg ik. 'Maar ik geloof dat ik je mooier vind met blauwe ogen.'

Nu pas lijkt hij te snappen wat er gebeurt. Zijn ogen lichten op en een lach verschijnt op zijn gezicht. 'Het is je gelukt,' zeg ik nog eens.

Hij staat op. Bijna zie ik de tranen in zijn ogen verschijnen. De bewaker die bij de deur staat, kijkt ons aan, klaar om in actie te komen. Maar het is niet nodig. Ook ik sta op. Ik loop naar hem toe en geef hem toch een knuffel, ondanks het feit dat het eigenlijk niet mag. 'Wat je hebt gedaan was fout,' zeg ik als ik hem loslaat. 'Het was fout, dom, immoreel en een misdaad, maar je hart zit op de goede plek.'

Hij kon het droog houden, tot de laatste woorden mijn lippen verlaten. Ik kan hem niet haten. Hij heeft te veel voor me gedaan. Het was fout, het had niet zo moeten gebeuren, maar hij heeft gedaan wat hij zei dat hij ging doen. Ik kan weer zien. Ik heb mijn leven terug. Alles is anders.

'Tyler,' spreek ik zacht. 'Ik vergeef je.'

En dan zie ik de vrede bij hem inzakken. En alles is goed.

Bijna een jaar ben ik weggeweest. Bijna een jaar lang was ik weg van de wereld. En in dat jaar leerde ik wat de kleur was van duisternis is: de kleur van duisternis is wat je er zelf van maakt.