DOLUNAY

4. Bölüm

Etrafımda ki sesleri duydum. Gözlerimi şuan açamıyordum ama sesleri net bir şekilde duyabiliyordum.

"Anne bayılma nedenini bilmiyoruz. Anlamadım ki bir şeyi yok gibi görünüyor. Uyanması için büyüde yaptım ama işe yaramadı." (Ablam)

"Baban birazdan burada olur. Tanıdık bir doktorla buraya gelecek. " (Annem)

"Daha önce bayıldı mı hiç?" (Ömer)

"Hayır. " (Annem)

"Korktuğu için bayılmış olabilir. Son zamanlarda gergin olduğunu siz söylemiştiniz. Üzerine böyle bir şeyde yaşayınca korkması normal bence." (Onur)

Anne sen ne anlattın acaba??

"Dolunay normal bir insan değil ki oda bizden biri. Onu gördüğünde korkması normal ama bayılacak kadar korkmamıştır bence. " (Ömer)

"Bir derdi var. Piknik yerinde biz tartıştığımızda bana sorunlarım var demişti. Bayılmasının nedeni buda olabilir." (Ablam)

"Başka bir şey demedi mi?" (Annem)

"Yok ama beni çağırmakla iyi yaptın anne. En azından bir şeylerden rahatsız olduğundan eminiz artık." (Ablam)

"Ne olduğunu bilmemiz lazım. Son aylarda artık iyice içine kapandı. Yorgun ve kimseye tek kelime etmiyor." (Annem)


Artık daha fazla konuşmasınlar diye
gözlerimi açmaya zorladım.

Gözlerimi açtığımda başımda ilk annemi gördüm. Diğer yanımda ablam vardı. Onur ve Ömer ayaktaydılar.
Yerimden doğrulmaya çalışınca beni fark eden ilk kişi annem oldu.


"Dolunay iyi misin kızım?" (Annem)

"Iyiyim anne bir bardak su alabilir miyim?" diyince annem bir kaç kelime mırıldandı ve bir dakika içinde yanımıza bir bardak su geldi. Hemen arkasından sürahide geldi. Suyu alıp içmeye başladım.

Kafam rüyama gidiyordu ama bana merakla bakan gözler yüzünden tam olarak odaklanamıyordum.

"Ne oldu? Nasıl hissediyorsun şuan?" (Annem)

"Iyiyim anne bir şeyim yok." Diyerek arkama yaslandım.

"Uzun süredir hasta olmuyordun Dolunay! Bizler kolay kolay hastalanmayız biliyorsun!" (Annem)

"Biliyorum Anne." Dedim.


Ablam yanıma oturdu. Bir şey diyeceğini biliyordum. Şuan kimseyle konuşmak istemiyordum.

"Şuan dinlenmek istiyorum, yorgunum. Odama gitmek istiyorum." Dedim.

"Hayır." Dedi annem ve Onur ile Ömere döndü.  "Çocuklar bizi biraz yalnız birakabilir misiniz?"

"Tabii." (Onur)

Ben konuşmak istemiyordum. Bu yüzden yerimden kalkacakken annem kalkmama engel oldu. Annem ve ablamın konuşmadan beni rahat bırakmayacağını anlayınca pes
ettim. Üzerimde ki örtüyü düzelttim.

"Neyin varsa şuan söyleyeceksin,
Neler oluyor Dolunay!??" (Annem)


Tek kelime cevap veremedim.

      
"Bak sorunlarını bize söyleyebilirsin. Bayılmanın bir nedeni mi var?" (Ablam)

"Şuan bunları konuşmak istemiyorum."
Dedim.

"Bize neler olduğunu söylemen gerekiyor. Sen şuan tamamiyle insan değilsin. Hastalıklı da olsan bizim gibisin. Bayılman korkudan değildi sende başka bir şey var ve bunu söylemen gerekiyor. " (Ablam)

"Ben şuan bunları konuşmaya hazır değilim. Odama gitmek istiyorum." Dedim.

"Bize bir açıklama yapmadan hiç bir yere gidemezsin!" (Ablam)