New in town

Deel 9

Dylan

 Hollend ga ik het ziekenhuis binnen. 'Kan er een dokter komen?!' roep ik. Er komt een brancard aangereden en ik leg Esmee erop. Ik wil achter de twee ambulancebroeders aanlopen, maar ik word tegengehouden door een verpleegster. 'Ze gaan haar nu onderzoeken, meneer. U hoort het als eerste als ze wat weten.' Met tegenzin laat ik me naar de wachtkamer leiden waar ik kan wachten op nieuws. Ik laat me op een stoel zakken. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Hoe kan dit nou weer? Ik snap het niet. En wanneer hoor ik eens een keer wat!? Het duurt veel te lang!

Twee uur later

Ik schrik als er inene een arts voor mijn neus staat. Ik was een beetje weggezakt. Ik sta op en kijk de man vragend aan. 'Uw vriendin heeft een grote dosis GHB in haar bloed. We hebben haar maag leeggepompt, maar we houden haar even in slaap. Ze komt er bovenop. U was net optijd. Het was een dodelijke dosis.' En weg is de man weer. Een dodelijke dosis GHB in haar bloed? Ik laat me weer op mijn stoel zakken en probeer mij de hele avond te herrineren. Ik ben constant bij haar geweest. Hè, wacht even. Ze is één keer naar de wc geweest. Waar had ze haar drankje gelaten? Die had ze op de bar gezet.. Maar ik had er toch op gelet? Oohnee, fuck. Die ene jongen die ik dacht te herkennen. Toen moet er wat in haar cola terecht gekomen zijn. Ik had beter moeten opletten, verdomme! Ik sla met mijn vuist tegen de muur. Wie kan dat nou gedaan hebben? Wie is er zo wreed!? Er komt een verpleegster mijn kant oplopen. 'Meneer, u kunt naar u vriendin toe.' Ik loop achter haar aan naar de kamer waar Esmee ligt. Voorzichtig kijk ik om het hoekje. Daar ligt ze. Het lijkt wel of ze slaapt. Dat is ook zo, maar het is toch een soort coma. Ik heb haar nog nooit zo wit gezien. Ik pak een stoel en schuif die naast haar bed. Er rolt een traan over mijn wang. Ik streel even met mijn hand langs haar gezicht en geef haar een kus op haar koude voorhoofd. Je hoort altijd dat je tegen comapatiënten moet praten toch? Ik besluit dat ook maar te doen. 'Es, het spijt me zo. Ik had verdomme op je drankje moeten letten. Ik voel me echt schuldig nu. Ik had je ook niet alleen naar huis moeten laten gaan.. Het spijt me zo.' Er komt een verpleegster de kamer binnen met een klapbed in haar armen. Ik sta op en pak hem uit haar armen. 'Dankjewel. Ik dacht dat je die wel nodig had. Ik neem aan dat je hier wel wilt blijven vannacht?' Ik knik dankbaar. Ik kijk op de klok. Het is inderdaad alweer tijd om te gaan slapen. 'Ik kom zo even wat dekens brengen goed?' Ik knik weer dankbaar. Ik ga weer naast Esmee zitten. Ik leg mijn hoofd neer om haar hand waar een infuus in zit. Voor ik het weet, val ik in slaap.

Esmee

Voorzichtig open ik mijn ogen zover het kan. Ik kijk om me heen en ik zie dat ik in een ziekenhuisbed lig. Even weet ik niet meer wat er gebeurt is. Ik kijk links van me. Er ligt iemand met zijn hoofd op mijn bed en ik zie dat het Dylan is. Er verschijnt een glimlach op met gezicht. Hij ligt met zijn gezicht mijn kant op. Voorzichtig til ik mijn vrije hand op en streel zachtjes zijn wang. Hij opent zijn ogen en kijkt mij even verward aan. 'Je bent wakker! Hoe voel je je?' 'Gaat wel.' kan ik uitbrengen. 'Ik haal even een dokter.' Dylan wilt opstaan, maar ik trek hem terug in zijn stoel. 'Nee, blijf hier, alsjeblieft.' Dylan gaat weer zitten. 'Weet je wat er gebeurt is?' Ik knik en er rolt een traan over mijn wang. 'Hee, wat is er?' vraagt Dylan bezorgd. Ik wil het hem vertellen, maar ik heb er de kracht niet voor. 'Morgen, oké? Ik vertel het je, echt waar.. Dylan?' 'Ja.' 'Wil je naast me komen slapen? Ik ben bang..' Dylan lijkt even verbaast, maar bukt zich gelijk om zijn schoenen uit te doen. 'Ik had eigenlijk een bed gehad zoals je kan zien, maar ik ben in slaap gevallen. Schuif eens op.' Hij trekt zijn sokken uit en ik schuif zevor op als ik kan. Hij kruipt naast mij onder de dekens. Gelukkig is het ziekenhuisbed groot genoeg. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en hij slaat een arm om me heen. Zo kan ik wel lekker slapen. Dat weet ik zeker.

Dylan

De volgende morgen worden we in precies dezelfde houding wakker van gekuch. Ik open mijn ogen en ik zie Esmee's behandelend arts naast het bed staan. Esmee heeft haar ogen ook geopend en ze ziet er al iets beter uit. De arts kijkt haar een beetje boos aan. 'Sorry, ik vroeg of hij geen arts wilde halen en of hij mij wilde vasthouden.' verontschuldigt Esmee zich. 'Nou, okee dan. Hoe voel je je?' 'Eigenlijk best goed. Alleen een beetje slap.' De arts knikt. 'Dat komt door de GHB die iemand je toegedient hebt.' Ik zie dat Esmee schrikt. 'GHB? Wie heeft dat gedaan?' 'Dat snap ik dus ook niet.' antwoord ik. De arts gaat weg en ik lig nog steeds naast Esmee in bed. Ik vermaak me prima hier om het zo maar even te zeggen. 'Je lag onder een vent. Hij probeerde je te verkrachten..' Esmee knikt. 'Dat herrinderde ik me nog. Is er verder iets gebeurd?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik was gelukkig net optijd en twee agenten hebben die vent opgepakt. Hij wilde je vermoordden, Es. Hij had een fucking mes bij zich.' Bij deze uitspraak druk ik haar nog even stevig tegen me aan. Ik bedenk me inene dat ze me nog wat wilde vertellen. 'Esmee, je zei vannacht dat je me wat wilde vertellen.' Esmee begint inene te huilen met lange uithalen. 'Hee, meissie toch. Kom eens hier.' We gaan rechtop zitten en ik neem haar in mijn armen. Ze laat haar hoofd op mijn schouder rusten. Als een beetje is bijgekomen begint ze te vertellen met de nodige snikken erdoorheen.