Zawgyi
ႁခံေနာက္က ဂိုေဒါင္ တစ္ခုဆီသိူ႔....
ရီေပၚ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ဆြဲေခၚလာျပီး ထိုဂိုေဒါင္ အတြင္းထဲ တြန္းထည့္လိုက္သည္....ထိူ႔ေနာက္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို သံႀကိဳးန႔ဲတုတ္လိုက္သည္...
"ရီေပၚ မင္း မင္း..."
"ဒီည မင္း ဒီမွာ ေနရမယ္...မဟုတ္ဘူး မလိမၼာသ၍ ဒီေနရာ က မထြက္ရဘူး.."
"ငါ တိရစၧာန္ မဟုတ္ဘူး...."
"ငါ့အတြက္ ဆိုမင္းက တိရစၧာန္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရိွတ့ဲ အေစခံ သက္သက္ပဲ.."
"ရီေပၚ!.."
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ရီေပၚ့ကို ေအာ္ပစ္လိုက္သည္...ဘယ္ႏွယ့္ ဖမ္းလဲ ဖမ္းထားေသး ခိုင္းလဲခိုင္းေသး အဆိုးဆုံးကေတာ့ စကားလုံးေတြန႔ဲေစာ္ကားတာပဲ...
"မေအာ္န႔ဲ အာ့ဒီအဆင့္မရိွတ့ဲ ပါးစပ္ကေန..."
"မင္းမိဘေတြ မင္းကို မဆုံးမဘူးလား....လူတစ္ေယာက္ကိူ ဘယ္လိူ ဆက္ဆံရလဲ ဆိုတာ..."
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ထိုသို႔ေျပာပီးမွ မ်က္ႏွာနီရဲသြားတ့ဲ ရီေပၚေၾကာင့္ ေဒါသ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ထြက္ေနလဲဆိုတာ ရိပ္မိၿပီး....ကိုကိုယ့္ကို မွားသြားၿပီလို႔သာ အသံတိတ္ ေတြးေနမိလိုက္သည္...
အေတြးတို႔ေတာင္ မဆုံးေသး....
အသက္႐ႈက်ပ္မႈ့န႔ဲအတူ လည္ပင္း ကို လာညစ္တ့ဲ သူ႔လက္မ်ားေၾကာင့္ အျမင္အာ႐ုံ အခ်ိဳ႕ ေ၀၀ါးလာသည္ အတင္း႐ုန္းေနေသာ္လည္း မလႊတ္ေပးဘဲ ပိုမိုတင္းက်ပ္လာေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး စိတ္အာ႐ုံကို ေလ်ာ့ပစ္လိုက္ၿပီး လူကိုယ္တိူင္လဲ ေလာကႀကီးန႔ဲ ေခတၱမ်ွအဆက္အသြယ္ ျပတ္ေတာက္သြားခ့ဲသည္...
ရီေပၚလဲ သူသတိေမ့သြားမွ လက္မ်ားကို ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး စိတ္အာ႐ုံကို ျပန္လည္စုစည္းလိုက္ကာ....
"တစ္ခါထဲ အေသ သတ္လိုက္ရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းမွာဆိုးလိူ႔....မင္းကို ေျဖးေျဖးျခင္း ညင္းသတ္မယ္ ေ႐ွာင္းက်န္႔.."
YOU ARE READING
အမုန္းၿမိဳ႕သို႔ လက္တစ္ကမ္းအလို 💗
Fanfictionမင္းက ငါ့ရဲ႕ ကြၽန္ေခြး အဆင့္ပဲ Xiao Zhan.... #Wang Yi Bo# မင္းရဲ႕ခြင့္လႊတ္မႈ့ ရမယ္ဆိုရင္ ငါ့ကိုယ္ငါ စေတးရလဲ ျဖစ္တယ္.... #Xiao Zhan# (For both Zawgyi and Unicode)
