forgot love u gxg

6

Size hiç ailemden adam akıllı bahsetmediğimin farkındayım. Bu yüzden üzgün değilim çünkü bu hikaye benim gibi bölük pörçük anlamsız ve garip. Fakat yinede üzgünüm çünkü ailemden bahsetmiyor oluşumun sebebi aslında bir ailem olmaması. Eva'nın ölümünden sonra bu evde asla bir aile olmadı. Ayrı ayrı insanlar aynı evin içinde toplanmış yaşamaya çalışıyorduk. Çünkü bu evin kalbi Eva'ydı. Herkesi bir arada tutan o ilahi şey Eva'ydı. Marina ile ben oldum olası-aklımız erdiğinden beri- pek anlaşamazdık. Beni devamlı üzerdi. Bende onu devamlı sözlerimle incitirdim. Olayımız hep buydu. Anne babam iş ve yoğunluk dolayısıyla sadece Eva'nın saçmalıklarıyla eğlenceli veya birlikte bir şeyler yapardı.

Şimdiyse evde sadece akşamdan akşama gördüğümüz yüzlerdi. Marina'yla hala çalkantılı süren ilişkimiz dışında bu evde kimseyle ilişkim olduğunu sanmıyordum. Ailemle sorunlarım var tipinde bir olay yoktu. Ama ortada bir aile yoktu işte. Sanki herkes Eva'yla birlikte o toprağa gömülmüş gitmişti. Marina hariç. O hep pozitif ve canlı olmuştur.

Yemek masasının sonunda oturmuş yemeğimi izliyor ve düşünüyordum-Marina beni dürtene kadar- ''Yemek ye, sabahtan beri hiçbir şey yemedin.'' dediğinde annemlerin dikkati üzerimize geldi. ''Siz küs değil miydiniz?'' dediğinde omuz silktim. Marina yerime yanıtladı. ''Biz asla küsmeyiz.'' dediğinde alayla güldüm ve masadan tabağımla kalktım. ''Biz ailecek birbirimizden asla kopamaz ayrılamaz küsemez birer yapboz parçalarıyız. Ayrılırsak anlamsız kalırız.'' Güldüm ve mutfağa ilerleyip tezgaha tabağımı bıraktıktan sonra bahçeye çıktım. Soğuktu ama soğuk beni üşütmüyordu artık. Sanki zaten vücudum buz tutmuş gibiydi. Fazla edebiyat yapıyorum, havuzun kenarına oturup bacaklarımı hafifçe suya soktum.

Parası olan insanların hep mutlu olduğunu zannederdim. Aslında para bazen dünyanın en işe yaramayan şeyi olabiliyormuş. Aslında her şey insanın istediği şeye bağlıymış. Huzur aslında çok parayla ilgili değilmiş. Durumumuz şimdiki kadar iyi değilken hep böyle sanardım. Param olsa ne mutlu olurum derdim. Aptalmışım. Aptalım. Şimdi ne istediğimi bile bilmiyorum. Her istediğiniz olduğunda hayattan zevk alamaz hale geliyorsunuz. Bir şeye sahip olmak için verilecek çabanız olmaması sizi soğutuyor bu yaşamdan. Tutku istiyorsunuz. Bir şeye tutulup peşinden koşmak istiyorsunuz.

Zengin depresyonuna girip havuzda yüzmek istesemde bunu yapmadım. Ben hiçbir zaman bu kız olmadım çünkü. Depresyona girip karalar bağlayan aptal saptal şeylerin peşinde koşan biri olmadım. Olduğum durumdan memnun değil gibi gözüksemde mutluydum aslında. Sadece hislerimi pek belli etmiyordum. Ağzımla hislerim farklı konuşuyorlardı. Birine ne kadar sertsem aslında o kadar seviyordum. Bir açıklaması yoktu ama böyleydi.

''Seni derin derin düşündüren şey olmak için nelerimi vermezdim.'' diyerek yanıma yaklaştı ve oturdu.

''Komik kız, Marina.''

''Seni özlüyorum.'' diyerek elini elimin üzerine koydu. Bu sefer çekmedim.

''Keşke her defasında beni bir kendine çekip bir uzaklaştırmasan Marina.'' dediğimde sadece mavileriyle beni izledi. ''Çünkü benim seni sevdiğim gibi sevmiyorsun beni. Devamlı yargılıyor beni tanımıyor gibi konuşuyorsun.''

''Seni sevdiğimi unutuyorsun.''

''Unutturuyorsun.''

''Eva'nın senin umursamazlığın yüzünden ölmüş olmasını kaldıramıyorum.''

''Estelle, onu değil başkasını seviyor olmam benim suçum değil. Aşk böyle bir şey değil. Üstelik... üstelik biz kardeşiz... Üvey de olsa... kardeşiz.''

''Hala seviyor musun?''

''Ne?''

''Sevdiğin kişiyi... hala seviyor musun?''

''Hiçbir zaman sevmeyi bırakmadım ki,''

Suratına baktım. Mavileri hep olduğu gibi derindi. ''Hiç söylemeyi denedin mi?''

''Söyleyemem,''

''Neden?''

''Çünkü bu senin Sylvia'ya aşık olman gibi bir şey.''

''Nasıl yani?''

''İmkansız.''

''Neden Sylvia'ya aşık olamaz mışım?''

''Çünkü senin sevdiğin bir tip değil. Uzaktan yakından alakası yok.''

''Buna sen mi karar veriyorsun?''

''Sylvia'dan mı hoşlanıyorsun?''

Neden böyle bir şey yaptığımı inanın bende bilmiyorum.

''Evet, hoşlanıyorum.''

Kalktım ve yanından uzaklaşıp eve girdim.