FIRTINA

💫"Tamam güzelim ya ne söylendin gel öpeyim de geçsin!"💫

Yeni bölümle karşınızdayım... Bugün madem sevgi günü, bir sevda da boy versin bugün o zaman. Sevgililer gününüz değil sevgi gününüz kutlu olsun;) İlk görüşte sevenlere, karşısındakini koşulsuz şartsız bağrına basanlara, statü farkını önemsemeyip yalnızca dostça bakmayı başaranlara, acılarını gizleyip kocaman gülümseyebilenlere, hayatını tek bir adama ve ondan geleceklere adayan kadınlara, sevdasına sahip çıkan adamlara, güzel sevenlere selam olsun... Nice mutlu sevmelere...

Bu yazıyı 14 şubatta hazırlamıştım ve sözde yayınlayacaktım ama o kadar yoğunum ki yayınlamayı unutmuşum dkslsldldkdkw bölüm yazabilecek vakti asla bulamıyorum 🥲 derslerim çok yoğun ve ben günde üç bölüm yazdığım dönemleri özledim. Umarım en kısa zamanda o günlere kavuşabiliriz.

Satır arası yorum bırakmayı ihmal etmeyin. Keyifli okumalar...

Bölüm şarkısı; Cem Adrian- Telli turnam

💫🌪💫

Üstünde bulunduğum pis yatağın kokusu midemi bulandırırken yerimden kalkmak için hareketlendiğimde kıpırdayamadım. Bileklerim ve ayaklarım zincirli kelepçelerle yatağa bağlanmıştı. Çırpındıkça canım daha çok yanarken bir kurtuluş aramak için gözlerimi etrafta gezdirdim. Bulunduğum yatağın üstünde büyük beyaz bir ışık vardı. Onun dışında oda kapkaranlıktı.

Etrafta birilerinin dolaştığını sezsem de karanlıkta kimseyi seçemiyordum. Yerimde çırpınmaya devam ederken "İmdaat, kimse yok mu? Yardım ediiin!" diye bağırıyordum. Bir anda yatağın ucunda üvey kardeşim Burcu belirdi. Boyadığı saçları, yüzündeki makyaj ve üstündeki fazla iddialı elbiselerle bir fahişeden farkı yoktu. Yüzüne iğrenç bir gülüş yerleştirip "Buradan asla kurtulamayacaksın, seni kurtaracak kimse yok. Kimse seni sevmiyor!" diye yüzüme tıslayınca başımı ondan uzaklaştırmaya çalışıp "Hayıır, hayır asıl kimse seni sevmiyor. Benim annem beni seviyor!" diye bağırırken çirkin bir kahkaha atıp arkasını dönüp karanlığa karıştı.

Diğer yanımda bir hareketlilik olunca başımı bu sefer sağıma çevirdim. O pis adam buradaydı. Üvey babam, hayatımda bir kere olsun baba demediğim adam. Pis elleri ile bana doğru yaklaşırken "Seni küçük fahişe, demek oğlumun başını yakarsın ha! Senin o çirkin saçlarını keseyim mi ha! Keseyim mi?" diye bağırıp elindeki makasla bana doğru geliyordu. Başımı iki yana sallarken ayak ucumda bir beden belirdi. Bir kurtuluş umuduyla ona bakarken uzun boyu ve kara kaşlarını tek seçebildim. Bu babamdı.

"BABAAAA! Baba kurtar n'olursun kurtar beni, saçlarımı kesecek bu adam! Senin kıyamadığın saçlarımı!" diye bağırırken bir anda biri arkadan babama sarılıp çekip götürdü. gözlerimi o adama çevirince "Senin baban yok aptal, kimse seni elimden alamaz artık!" deyip saçlarıma asıldı. Canımın acısıyla gözlerimi sıkarken göz yaşlarım yanaklarıma doğru yol almaya başladı. Avazım çıktığı kadar bağırarak "KESME N'OLURSUN KESME, BENİ ÖLDÜR AMA SAÇLARIMI KESME. YAPMAAAAA!" diye bağırırken birden biri "Mara, Mara güzelim aç gözlerini!" deyince bulunduğum oda kayboldu. O adam gitti. Kabus bitti.

"Güzelim, kabustu. Geçti, tamam sakinleş." deyip beni kendine çeken Ali Bey'in göğsüne sığınırken ağladığımı fark etmeden başımı göğsüne yasladım. Bedenim zangır zangır titriyordu. Hüngür hüngür ağlıyordum hiç benlik olmayan bir şekilde. Hiç umursamadım o an bu yabancı adamın göğsünde ağlıyor oluşumu. Bunu ikidir yapıyordum ve sebepsizce bu bana asla güçsüz hissettirmiyordu. Başkasının önünde ağlamayı güçsüzlük sayan ben bu adamın göğsünde ağlarken güç topluyordum sanki. Bu terslikte bir iş vardı.

Aklımı toparlamayı başarınca gömleğini ıslatacak kadar ağlamış olduğumu yeni yeni fark ediyordum. Saçlarımı arkama iten Ali ağır ağır saçlarımı okşayıp başımın üstünü öptü defalarca. Bunu neden yaptığına anlam veremedim. Bu an için bunu sorgulamak da istemedim. Gördüğüm kabus o kadar kötü hissettirmişti ki hiçbir şeyi sorgulamak istemiyordum. Sadece bu kötü kabusu unutmak istiyordum. Daha titremem bile durmamıştı üstelik.