In love with a Slytherin

28 Juni 2002 - Epilogue

Ik kan me nog steeds niet beseffen dat ik over 12 uur alweer thuis ben, de Zweinstein express gaat om 13 uur het is nu 7 uur in de ochtend. Al mijn spullen staan netjes naast de deur van onze slaapkamer. Buttercup, die in de tijd dat ik hier was de hele tijd los mocht lopen vond het niet leuk dat ze nu voor een uurtje in een katten kooitje moest, Ik zou haar er in de trein wel uithalen. Toen we in de grote hal zaten anderhalf uur voordat we vertrokken had Perkamentus nog een kleine speech, dit jaar werd er trouwens geen house cup uitgereikt, het was om het jaar talentenjacht dan house cup. Ik had een klein deel van mijn gewonnen snoep al op, Lucas had minstens de helft al op. Een half uur voordat we vertrokken zocht iedereen al zo snel mogelijk een coupe, Lucas, Franciska, Cedric, Katja en ik hadden de allerlaatste coupe geclaimd. In de terugreis hadden we qua eten ruim genoeg aan het snoep wat ik en Lucas nog hadden van de talentenjacht. Iedereen had al plannen voor de vakantie. We zouden over een halve maand afspreken. Cedric beloofde ook om een telefoon te kopen, zodat berichten naar elkaar sturen makkelijker werd. Toen we er bijna waren zei Franciska dat ik me echt moest omkleden. Ik had mijn gewaad inderdaad nog aan, omdat ik een beetje lui was. Ik had een setje kleren apart gehouden, wat Franciska voor me uit had gekozen. Ze bleef gistermiddag maar zeuren om mijn kleren te kiezen. Dit heeft ze als outfit gekozen: Wit shirtje met aan de bovenkant kant en een spijkerjasje er overheen. Een zwarte broek en qua schoenen, natuurlijk: Hakken. Het werd steeds makkelijker om er op te lopen. Nog steeds pijnlijk, maar makkelijker. Toen we op het station aankwamen zag ik Ninthe op mijn vader zijn schouders zitten. Ik zwaaide en ze zwaaide heel vrolijk terug. Ik nam afscheid van Franciska, Cedric, Lucas en Katja. Ik liep met hutkoffer en al naar mijn gezin. Ze waren heel erg blij me weer te zien. Ik kreeg een hele grote group hug van ze. Toen we in de auto terug naar huis zaten, zei mijn moeder dat ze iets moest vertellen. Zij en mijn vader keken er niet bepaald vrolijk bij, Ik vroeg meteen of er iemand was overleden. Gelukkig zeiden ze snel nee. Toen we thuis waren vroeg ik wat het was, mijn moeder bracht me naar de woonkamer en zei dat ik heel verdrietig en zelfs boos zou zijn als ze het nieuws had verteld, ze vertelde ook dat het beter was dat het gebeurde. Ik vroeg opnieuw wat het was. Mijn moeder bleef andere dingen zeggen. Eerst zei ze dat we onze familie in Amerika heel erg weinig zagen en dat dat heel erg jammer was enzo. Ik bleef vragen wat het was. Mijn ouders keken elkaar aan en zeiden op hetzelfde moment;

....We gaan verhuizen naar Amerika....