İmkansız Aşk

15.Bölüm: Engelsiz Hayat Yoktur

Açılay o gece evine gitmedi sabaha kadar Baran'ın gül kokulu omzuna başını yaslayarak kesik kesik ağladı, kimi zaman hıçkıra hıçkıra kimi zaman da göz yaşlarını içine dökerek sadece bir kaç saat ayakta kalabilmişti. Baran'ın kokusu o kadar huzur vericiydi ki burnuna dolan huzurla uyumamak elde değildi. "aşkım bu çok ağır ben sensiz kalamam nefes alamam buralarda birşeyler yap lütfen beni sensiz bırakma olır mu bitanem" dedi Açılay. Nazikçe elini tuttu Baran "bunlarda geçer elbet bitanem biliyorum yaşadığımız hiçbirşey kolay değil ama seni asla bırakmam sen benim hayatımın en temiz sayfasısın kirlenmene izin veremem seni seviyorum bebeğim" dedi ve yataktan kalktı. Çünkü daha biricik sevgilisine ve onun içindeki minik bedene kahvaltı hazırlaması gerekiyordu. Açılay birşeyler yemeliydi aç kalamazdı karnında minik bir can daha vardı kendini düşünmüyorsa bile o minik bedene bakması gerekiyordu. Açılay yataktan kalkmadı bir süre ta ki mutfaktan gelen nesif kokuya kadar çok güzeldi hatta muhteşemdi bu koku hızla yataktan fırladı ve mutfağa girdi. Baran öyle bir kahvaltı hazırlamıştı ki Açılay hiç beklemeden sofraya oturdu ve kahvaltıya başladı. Yaklaşık iki saat sonra öğlen sıralarında kapı çaldı kimseyi beklemiyorlardı kimdi acaba? "bitanem açsana kapıyı neyi bekliyorsun belki önemli birşeydir" dedi Açılay. Hayır ön3mli birşey değildi tam olarak keyiflerini bozacak kişiydi Baran az çok tahmin edebiliyordu. Baran "gerek yok bitanem gelenin kim olduğunu ikimizde biliyoruz bu yüzden o kapıyı açmayacağım çalsın çalsın gitsin boştan yere moralimiz bozulmasın" deyince Açılay kapıya koştu ve bir hamlede açtı kapıyı Baran haklıydı kapıdaki Özgeydi. "bak sen küçük hanımefendiye ne işin var senin benim kocamın yanında hemen çık git bu evden" diye bağırdı Özge. O sırada Baran kapıya geldi ve oda Özgeye bağırdı "ben seni daha dün uyardım bu eve gelme diye sen kimsin ki benim evimdeki bir insanı kovabiliyorsun asıl sen git" sinirler tavan olmuştu üçüde neredeyse deliye dönmek üzereydi. "gayet açık ve net bir şekilde konuşacağım seninle Özge onun seninle bir işi kalmadı seninde onunla ayrıldınız ve bitti ama bu ayrılığa sebep olan kişi ben değilim sensin bunu hepimiz biliyoruz bu yüzden artık bizi rahat bırak bırak ki senin veremediğin sevgiyi, mutluluğu, huzuru vereyim Baran'a senin yanında hissedemediği o duyguları anıları benimle yaşasın sen yapamadın bırak ben yapayım ben mutlu ediyim bırak ben huzur veriyim bırak ben dokunayım onun kalbine " Açılay sustuğunda Baran'ın da Açılay'ın da gözünden yaş geliyordu. Özge hiçbir şey diyemedi sanki konuşsa kelimeler canını yakacakmış susup gitse boğazı yanacakmış gibi hissediyordu .susmayı ve susup gitmeyi tercih etti çünkü ne yaparsa yapsın Açılay ve Baran birbirlerini bırakmayacaklardı anlamıştı. Aradan bir kaç gün geçti be Açılay ve Baran'a birer kağıt geldi. Açılay'ın kağıdında yurda alınacağı,Baran'ın kağıdında ise cezaevine gireceği yazıyordu. Her ikisinde telefona sarıldı ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Fakat anlamaları fazla sürmedi bunu yapan Özge'den başkası değildi.