Gözyaşımda ki umut...

15.Bölüm(Zaman)

Hayat sana her zaman ikinci şans verir. Adına yarın denir. ~Neyzen Tevfik~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bölümşarkısı:Cem Adrian~Ela gözlüm
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

İTHAF:KARAYAZAR2727

ZAMAN...

Bazen yok oluşlar sessiz olur. Kimsesiz yapayalnız yok olursun günden güne sessizce. Bir çaren olmaz, sesini duyan olmaz. Herşeyi zamana bırakıp zamanı ilaç  zannedersin. Zamanla yok olan sadece kendinsindir bilemezsin.

Benim acılarım zamanla geçecek acılar mıydı. İlacım zaman mıydı?. Değildi. Tek ilacım alışmaktı. Yüreğinde ki kor yangına alışmaktı sadece. Unutmaktı tek çare. Çaresizce  acılara boyun eğmekti. Boyun eğdiğin acılara hayatının bir parçası ilan etmekti. İlacım buydu işte.

" Geçmiş olsun Sevda Hanım. Taburcu sunuz." diyen doktoruma yan bir bakış atıp " Nihayet" dedim kısık sesle.

Rahat bir şekilde doğrulabiliyordum  artık ama ayak bileğimde ki sargılardan bir müddet daha kurtulamayacaktım. İki gündür hastenede tek ayak üzerinde yürüyor hayata isyan ediyordum. Nihayet bugün o iyi haberi almış çıkacağımı garantilemiştim. Ama nereye gidecektim.  Beni ölümle pençeleştiren adamın evine mi. Yoksa bunlara yol açan tek insan olan adamın evine mi? Bu saatten sonra gidecek bir yerim yoktu.
Acılarımla yapayalnızdım. Sığınacağım bir liman güveneceğim bir insan bile yoktu.Bugün nihayet patronumla karşılıklı şikayetlerini geri çekip nezaretten çıkan abim yanıma gelmişti ama nereye gideceğimden bir haber bekliyor olacakları dış pencereden seyrediyordum.

Yanımda durmuş doktorla derin konuşmaya giren abime dönüp " Abi nereye gideceğim" diye sorduktan sonra abim doktorla konuşmasını kesip bana döndü.

"Bu konuyu yolda konuşuruz Sevda"

"Ama be.."  cümlemi tamamlamadan  odaya giren patronuma ne kadar şaşırsamda onun bu tavırlarına alışmıştım artık. Kızgın boğa gibi bakışlar atan abime dönüp "Sakin olur musun abi" dedim titreyen sesimle.
Akif Bey rahat tavrıyla " Hazırsan çıkalım artık Sevda" deyip  abime ters bakış atarken " Akif Bey hazır olup olmaman sizi ilgilendirmiyor" dedim.

" En fazla patronumsunuz.  Aslında bu saatten sonra beni yeniden kabul edip etmeyeceğinizde var tabi"

Abim şaşkınca bana bakıp " Artık burada kalmayacaksın Sevda. Kendi evimize gidecez. Babam  onca olandan sonra ses etmeyecektir" dedi ikilemde kaldığını belli eden bir tavırla.
Söylediklerini idrak etmeye çalışırken, Akif Bey soru sorar tavrıyla bana dönüp " Babanın öldüğünü söylemiştin Sevda" dedi.

Mahçup bakışlarımdan çok acı taşıyan gözlerimi patronumum gözlerine kenetleyip  " Benim için öldüler Akif Bey. Hem sizin her şeyi bilmenize gerek yok diye düşünüyorum." deyip abime tutunarak " Ben oraya asla gitmem" dedim.

Hem oraya nasıl gidecektim ki. Mutluluktan havalara uçan sevdiğim ve karısının yakınında olmak beni günden güne daha fazla bitirecekti. Çaresiz başımı sağa sola sallayıp " Hayır abi. Bana biraz değer veriyorsan beni yüreğimde ki yangında kül etme lütfen" dedim acınası tavrımla.

Patronum hala şaşkınca bana bakarken tek söz etmeyip dışarı çıkmıştı. Arkasından abime tutunup  bizde çıkarken  asansörle  alt katta inip oradan bahçeye çıkmıştık.

Dışarıda sigara içen Akif Bey'e dalarken karşımda halamı  görmemle şaşkınlığımı gizleyememiştim.
Abimle  yönümüzü değiştirdiğimizde karşımda bu defa duran yüzsüz adamla acıyla yutkunmuştum.