-მალე შეგხვდები, მიყვარხარ!-ტელეფონი გავთიშე და გზა გავაგრძელე. გზა, რომელიც იმ ადამიანთან მიმიყვანს, ვინც ყველას მირჩევნია... ალბათ იტყვით რა ბანალურიაო, მაგრამ არა, ის ადამიანი ერთადერთია რომელსაც შეუძლია სიმშვიდე მომგვაროს...
ეს მე ვარ მილა, საერთოდ მილიანა მქვია, მაგრამ რატომღაც მსიამოვნებს როცა მილათი მომმართავენ.
მოკლედ არაფრით განსხვავებული გოგონა ვარ 20 წლის მყავს ორი და, სოფია და ევა. დედა იტალიაში ცხოვრობს და იქ მუშაობს, ამიტომ ბავშვობიდან მეც იქ ვიზრდები. მე და სერგიმაც აქ გავიცანით ერთმანეთი, ის გაცვლითი პროგრამით იყო ჩამოსული ინგლისიდან, ხოლო როცა ერთმანეთს შევხვდით მოველენები სხვანაირად განვითარდა და სერგიმ გადაწყვიტა აქ დარჩენილიყო ჩემთან. მე და სერგის, გვინდა ხუთ წლიანი ურთიერთობის შემდეგ ქორწილი აქ იტალიაში გადავიხადოთ.
ახლაც სერგისთან მივდივარ შესახვდრად. რაღაც საკითხები დაგვრჩა განსახილველი, თან ცოტს გავისეირნებთ.
გზაში ჩემს დაქალს დავურეკე , ის ერთერთი საუკეთესო ადამიანია ჩემს ცხოვრებაში, მასთან ერთად გამოვიარე კარგიც და ცუდიც.
- ჰეი მეგ, როგორ ხარ
- საშინლად ახლა გამოვედი ლექციიდან და ძალიან დაღლილი ვარ.
ეტყობოდა რომ მართლაც დღლილი იყო, ამიტომ გადავწყვიტე საუბარი დიდხანს არ გამეგრძელებინა და მალევე გავუთიშე.
აი სერგიც დავინახე, ღმერთო ძალიან მიყვარს ვერ ვიჯერებ, რომ ამდენი დრო გავიდა.
- დაიგვიანე მილიანა!
- ხო ვიცი მაპატიე ნიცას ვესაუბრებოდი და ცოტა შევყოვნდი, მაპატიე კარგი?
- კარგი, კარგი წავიდეთ. ყველაფერზე საუბრის შემდეგ გადავწყვიტეთ სახლში ფეხით წავსულიყავით. კი ბნელოდა მაგრამ მაინც. სერგი ამბობდა, რომ ჯობდა ტაქსი გაგვეჩერებინა, მაგრამ მე მინდოდა ფეხით გავლა. რას წარმოვიდგენდი თუ ყველაფერი ასე შეიცვლებოდა.
ნახევარ საათიანი სეირნობის შემდეგ უკნიდან ბოთლის გაგორების ხმა გავიგე და ჩემდაუნებურად მივიხედე, ოთხი ბიჭი მოგვყვებოდა... ყურადღება არ მივაქციეთ და გზა გავაგრძელეთ.
მათ რატომღაც ფეხს აუჩქარეს და დაგვეწივნენ. უეცრად სერგი გააჩერეს და სახეში დაარტყეს. ვიკივლე და როცა მიმოვიხედე, ირგვლივ მხოლოდ ჩიხი იყო. ვერცკი მივხვდი აქეთ როდის წამოვედით...
ერთ-ერთმა თმაში ჩამავლო ხელი და სახეში გამარტყა, უნებურად დავვარდი.
სერგის უმოწყალოდ ურტყამდნენ. ვყვიროდი, მაგრამ არავის ესმოდა.
ერთ-ერთს დანა ჰქონდა. ძალიან მეშინოდა, ძალიან და მიზეზიც მქონდა.სერგი ორმა ბიჭმა გააკავა, ორი კი ჩემსკენ წამოვიდა. ვხვდებოდი რაც მოხდებოდა და არვიცოდი როგორ მეშველა ჩემი თავისთვის ან სერგისთვის, რომელიც საშინლად ღრიალებდა და ცდილობდა მათგან დავეცავი, უკვე ტიროდა კიდეც, ისევე როგორც მე. გაგცევა ვცადე, მაგრამ ფეხი იქვე მიგდებულ ყუთს წამოვკარი და დავეცი.
ერთ-ერთმა დამიჭირა და ტანსაცმლს გახდა დამიწყო. გაძალიანების გამო ორჯერ გამარტყა და თითქმის გავითიშე, მაგრამ მაინც ვფართხალებდი...
როცა თითქმის გამაშიშვლეს ერთ,ერთმა ჩემზე ძალადობა დაიწყო. ღმერთო სერგის თვალწინ, მერჩივნა მოვეკალი ვიდრე ეს მომხდარიყო. საშინლად განადგურებული ვიყავი და ტირილის გარდა არაფერი შემეძლო. ვერ აგიხსნით რამხელა ტკივილია ეს ყველაფერი და არ დავიწყებ თუ როგორ დავიშალე ნაწილებად...
ოთხივემ იძალადა ჩემზე, უკვე ვეღარც ვინძრეოდი, მაგრამ სერგის აუტანელმა კვნესამ მომიყვანა გონს.ერთ-ერთმა, რომელსაც დანა ჰქონდა, სერგის პირდაპირ გულში ჩაარტყა, რაც ხმა მქონდა ვიყვირე. სასოწარკვეთილს არვიცოდი რა გამეკეთებინა, ტირილით მივვარდი უგონოდ დაცემულს, შეხებას ვაპირებდი როცა მუცლის არეში წვა ვიგრძენი და აი კიდევ ერთხელ,
ორჯერ ჩამარტყეს დანა მუცელში.
უგონოდ დავეცი და სიკვდილს დაველოდე, სიცოცხლის პატარა სურვილიც აღარ მქონდა. მინდოდა მეტი ტკივილი მეგრძნო, რადგან მას ვერ დავეხმარე...
ნელ-ნელა თვალები მეხუჭება, მაგრამ ვიღაცის ლანდს ვხედავ, რაზეც ოთხი ბიჭი უკვალოდ ქრება. მისი ხმა მესმის, რაღაც გაუგებარ ენაზე საუბრობს ან მე არ მესმის. ჩემს ხელს იღებს. არ ვიცი რატომ, მაგრამ სიცივეს ვგრძნობ. უეცრად იმაზე მეტ წვა ვიგრძენი ხელში, ვიდრე დანით მოყენებულმა ჭრილობამ მომაყება. მიკბინა, დიახ მიკბინა. ვგრძნობ, როგორ გადის ვენებიდან სისხლი მისი პირის მიმართულებით, მაგრამ უეცრად ჩერდება და მეც მაშინვე თავი მტკივდება და ტკივილი წვაში გადადის, ეს აუტანელია, საშინელებაა, მაგრამ წუთიერი ტკივილი ნელ-ნელა სადღაც ქრება. ვცდილობ თვალი გავახილო და დავინახო ვინ ჯანდაბაა. ვახელ კიდეც. ბუნდოვნად ვხედავ სხეულს, მაგრამ მეცნობა ძალიან. რაღაცას მეუბნება, მაგრამ ვერ ვიგებ რას. ვინ არის ან რა უნდა? როცა კიდევ ერთხელ ვცდილობ თვალების გახელას, სიმსუბუქეს ვგრძნობ და ვითიშები.
