Darkness

Bölüm 1

~Hikâye hakkında bilgi~
Adrien ve ailesi vampirdir. Adrien'nin annesi eskiden insan olmuştur ve Marinette'nin annesiyle arkadaştır. Gabriel'le bir-birlerine aşık olmuş, vampir olmağı kabul etmiştir. İnsan kanı ve ya hayvan kanıyla besleniyorlar. Luka Adrien'in kuzenidir. Kagami ve Luka kardeştir.

Marinette ve ailesi insandır. Babası vampirler tarafından öldürülür. Sabine yaralanır, Emilie'nin kollarında ölür. Kızını çocuk yaşında Emilie verir. Ona iyi bakmasını söyler.

Emilie
Marinette'i eve götürdüm. Ben hayvan kanıyla besleniyordum. Insan kanı içmiyorum. O yüzden Marinette rahatca yakınına gide biliyordum.
Kucağıma alıp Gabriel'in yanına götürdüm. Gabriel ona yem getirdiğimi sandı. Bana yaklaştı.
-Emilie: Gabriel senin için değil. Marinette bu evde kalıcak. Ona dokunmayacaksınız.
-Gabriel: Emilie söylediklerin imkansız. O insan, biz vampiriz. Ben duramıyorum. Onun kokusu beni kendine çekiyor.
-Emilie: Gabriel sana dokunmayacağını söyledim. O bana emanet. Tamam mı?
-Ganriel: Söz vermiyorum.
Marinette 6 yaşındaydı. Salona götürdüm. Kucağıma oturtup onunla konuşmaya başladım.
-Emilie: Marinette bir süre bizimle kalıcaksın. Burada yanlız olmayacaksın. Benim senin yaşlarında oğlum var. Senden 1 yaş büyük.( Adrien'in 7 yaşı var)
-Marinette: Annem nerede? Ne zaman gelicek?
-Emilie: Annen kısa bir süre içinde gelicek.
Ona annesinin öldüğünü söyleyemezdim. Çok küçüktü. Bunu kaldıramazdı. O sırada Adrien gelmişti.
-Adrien: Anne..
Adrien gözlerini kocaman açarak Marinette'e baktı. Koklamaya başladı.
-Adrien: Buda kim?
-Emilie: Marinette bizim misafirimiz. Bundan sonra bizimle kalıcak.
-Adrien: Anne bu insan mı?
-Emilie: Evet.
Adrien benim gibi hayvan kanıyla besleniyordu. Insanları öldürmek bana göre değildi. Eskide insan olduğum için onları öldüremezdim. Hayvan kanı bizi doyurmuyordu. O yüzden 1 günde 5 hayvanı öldürmek zorunda kalıyorduk. Insan öldürmekten iyiydi. Gabriel insan kanıyla besleniyordu. Marinette'i kucağıma alıp evi gezdirdim. Adrien yanımızdaydı. En son kendi odasını gösterdim.
-Marinette: Burası çok güzel Emilie teyze.
-Emilie: Burası senin. Beğendiğine çok sevindim.
-Marinette: Teşekkürler.
-Adrien: Ben kendi odama gidiyorum.
-Emilie: Marinette'le biraz vakit geçir. Buraya alışmasını sağla. Tamam mı?
-Adrien: Tamam.
-Emilie: Benim biricik oğlum.
-Adrien: Gel benimle Marinette.

Adrien
Marinette ile kendi odama gitmiştim.
-Marinette: Burası seninmi?
-Adrien: Evet.
-Marinette: Çok güzel. Bunlarda ne?
Odamda her türlü şey vardı. Bilgisayardan tutmuş, Ps-ye kadar.( türkçe ne deniyor bilmiyom. Ps yazdım işte. Kusura bakmayın)
-Adrien: Bak bu tuşlarla vuruyorsun. Şunlarlada geziyorsun. Anladın mı?
-Marinette: Anladım.
Biraz oyun oynamıştık.
-Emilie: Marinette yemek hazır. Benimle gel.
Marinette kalkıp gitmişti.
-Adrien: Çabuk gel. Oyun bitmedi daha.
Ne yapacağımı bilememiştim. Onların arkasından gittim.
-Emilie: Adrien sende yemek istermisin?
Hayvan kanıyla doyuyorum ama insan gibi yemekte yiye biliyordum. Sadece yemek beni doyurmuyordu.
-Adrien: Evet.
Masaya oturup yemek yemiştik.
-Emilie: Marinette uykun mu var?
-Marinette: Evet Emilie teyze.
-Adrien: Marinette oyunu bitirmedik daha. Ve daha çok çabuk uyumak için.
-Emilie: Marinette insan. Onun için normal bir vakit.
Marinette vampir olduğumuzu biliyordu. Ama kanla beslendiğimizi bilmiyordu. Annem Marinette'i odasına götürdü. Uyuyunca odasından çıktı. Yanına gittim. 2 saattir uyuyordu.
-Adrien:(fısıltıyla) Çok saçma. Neden uyuyor ki?
Onu uyandırmaya karar verdim.
-Adrien: Marinette. Hadi uyan.
-Marinette: Adrien?
-Adrien: Hadi dışarı çıkalım.
-Marinette: Adrien bu yanlış. Annem bana yanında büyük olmadan dışarı çıkmama söyledi. Bize zarar vere bilirler.
-Adrien: Hadi. Ben seni korurum.
Hayır diyordu.
-Adrien: Lütfen gel benimle. Burası o kadarda korkunç değil. Ev çok sıkıcı. Çok uzaklaşmayacağız.
-Marinette: Tamam. Ama çok uzağa girmeyeceğiz.
Kafamı evet olarak salladım. Dışarı çıktık. Evimiz ormanın içindeydi. Bu ormanda sadece vampirler vardı. Ormanın bazı hissesi kurtlara aitti. Oraya gitmek yasaktı. Vampirlerin bazıları bir-birileriyle düşmandı.
-Marinette: Adrien ben korkuyorum.
Elinden tuttum.
-Adrien: Korkma. Ben yanındayım.
Kurtlar olduğu bölüme gelmiştik. Çizgiden geçmek yasaktı. Oraya hiç bir zaman girmemiştim. Ama şimdi girecektim.
-Adrien: Hadi gel.
Kurtlar olduğu yere girmiştik. Biraz gittikten sonra çalıların içinde sesler gelmeye başladı.
-Adrien: Yanımdan ayrılma.
-Marinette: Adrien dönelim. Ben gitmek istiyorum.
Arkadan birisinin üzerimize doğru geldiğini hissettim. Vampir hisleri çok güçlüydü. Hızım sayesinde Marinette'le kenara çekildik. Kurt bize saldırıyordu. Marinette'i kucağıma alıp koşmaya başladım. Ondan çok hızlıydım. Hemen oradan uzaklaştık. Vampirler olduğu bölüme geldik. Çizgide durup bize baktı kurt.
-Adrien: Görüşürüz kurtcuk.
Marinette ağlıyordu.
-Adrien: Sakin ol. Bize birşey yapamaz.
-Marinette: Sana gelmeyelim dedim. Ben eve gitmek istiyorum.
Onu eve götürdüm. Eve gizlice girdik. Tam ikinci kata kalkıyorduk ki, babam bana seslendi.
-Gabriel: Adrien!
Annem Marinette'i odasına götürdü.
-Gabriel: Sana oraya gitmeyeceksin kelimesini kaç defa söylemeliyim.
-Adrien: Ben...
-Gabriel: Kes sesini. Senin yüzünden az kalsın savaş başlayacaktı. Şimdi odana çık. Bu evden çıkmayacaksın bir daha. Ben herşeyi yoluna koymaya çalışacağım.
-Adrien:(fısıltıyla) Çık odana. Bla bla bla. Anca emir ver. Korkaksiniz işte. Odama gittiğimde Annem beni bekliyordu.
-Adrien: Anne zaten babam demediğini bırakmadı. Bide sen..
-Emilie: Ben Marinette hakkında konuşacağım.
-Adrien: Neden?
Annemin karşısına oturdum.
-Emilie: Marinette'in annesi ve babasını vampirler öldürdü. Annesi benim en yakın arkadaşımdı. Marinette'i bana emanet etti. Senden sadece bir isteğim var
Ben olmadigim sürece Marinette'i koru. O bana emanet. Senden sadece bunu istiyorum. Sana güvene bilirmiyim?
-Adrien: Bana güvene bilrisin Anne. Sana söz veriyorum onu koruyacağım.
Annem bana sarılmıştı. Sanki birşey hissetmişti. Biz vampirlerin geleceği görme gibi gücü var. Tüm vampirde bu yoktu. Annem bu güçlere sahipti. Ben küçük olduğum için bazı güçlerim ortaya çıkmamıştı. Annem odadan çıkmıştı. Yatağa yatmış, tavana bakıyordum.
-Marinette: Girebilirmiyim?
-Adrien: Tabi.
Içeri girip sessizce ayakta durmuştu.
-Adrien: Neden sessizsin? Uyuduğunu sanıyordum.
-Marinette: Ben korkuyorum. Annemi özledim.
-Adrien: Sen benim yatağımda uyuya bilirsin. Ben zaten uyumuyorum. Uyumayı hiç sevmem.
Marinette yatağın bir tarafında uyumuştu.

~10 yıl sonra~
Marinette
Koşuyordum. Nefesim kesiliyordu. Durursam beni öldürürlerdi. Onlar çok hızlıydı.
-Marinette: Benden ne istiyorsunuz?
Ayağım takılıp yere düşmüştüm.
-Marinette: Defolun. ADRİENNNNNN

Yeni hikayem... Nasıl? Fikirlerinizi yorumlara veya özelden yazın. Iyi okumalar. Oy vermeyi unutmayınız ❤❤❤