MAD! || H.S✓

~33~

-რაა?-ვანცვიფრდა ჯეისონი.

-მოგიყვები როგორ გარდაიცვალე და იქნებ მერე მაინც დარწმუნდე, რომ ჰარი არაფერ შუაში არ არის-მშვიდად ვესაუბრები.

-არა... მე ყველაფერი... მშვენივრად მახსოვს...

-ხო ვიცი, მაგრამ მგონი შეხსენება მაინც გჭირდება.

-არ გააკეთო... ეს ჰანა...

-რატომ? ჩემი არ გჯერა? იქნებ ისტორიის გახსენებით მაინც დაიჯერო...

-არა...-თავს აქნევს ჯეისონი და სრულებით სერიოზულდება.

-მაშინ დააბრუნე ჰარი.

-არასდროს!

-კარგი მაშინ ვიწყებ...-მხრებს ვიჩეჩ და კარისკენ ვიხედები საიდანაც ბავშვები მდუმარედ გვიცქერენ.

-არა... არ გაბედო!-მაფრთხილებს ჯეისონი, მაგრამ მე მოყოლას ვიწყებ.

-შენ და ჰარი პარკში თამაშობდით...

-არა!-ყურებზე იფარებს ხელებს.

-ყვითელი ქვიშით პასკობანას თამაშობდით...

-გაჩუმდი!

-უეცრად ჰარიმ თქვა ბანანი მინდაო...

-არა... გთხოვ გაჩუმდი!-თავს აქნევს ჯეისონი.

-მას შენც აჰყევი, მეც მინდაო...

-გაჩუმდი!-უკვე მიყვირის-შეშლილო! შეშლილი ხარ!

-ორივენი დედებისკენ გაიქეცით...

-მოკეტე!-ღრიალებს და ჩემი ხმის დახშობას ცდილობს-შეშლილო!

-მირბოდით და თან ყვიროდით...

-არა! მოკეტე! მოკეტე!-ღრიალებს და თავს გიჟივით აქნევს.

-აქ რა ჯანდაბა ხდება?-მესმის გარედან ექიმის ყვირილი, რომელიც პალატაში შემოსვლას ლამობს, მაგრამ ბიჭები აკავებენ და ამის უფლებას არ აძლევენ. ამ დროის მანძილზე კი ჯეისონი ყვირილს არ წყვეტს.

-შენ იმ დიდ ქვას წამოჰკარი ფეხი, სწორედ იმ ქვას რომელიც ჩეშირში ყოფნისას პარკიდან გაიტანე...-არ ვჩერდები და მოყოლას ვაგრძელებ.