DESPERATE [COMPLETED]

Cast Away [2]

"Now I pronounce you husband and wife."

Cally kiss the tip of my nose then whispered.

"Welcome to hell", he said then hold my hands sabay tingin sa mga tao na nakangiti.

As you look as us. We look like a happy couple but deep inside ako lang naman ang masaya. Close friends and families lang din namin ang nandito.

Gel, Mama Delia, tsaka si mommy at daddy.

Habang kay Cally naman ay yung parents lang niya.

Pumunta na kami sa bahay nila Cally pagkatapos ng kasal dahil may maliit na hinanda sila para samin. Habang nasa hapag kami ay napagkasunduan ng parents namin na magsama na daw kami sa iisang bahay dahil kasal na naman daw kami and were old enough to took care of our own. Napansin ko na tahimik lang sa Gel ngayon na kaharap ko. So weird. Di ako sanay na tahimik ito. Napatingin din ako sa katabi ko na si Cally at nahuli ko itong nakatingin kay Gel.

What's going on?

Pagkatapos namin kumain ay may binigay na regalo ang daddy ni Cally samin. Isa itong maliit na box. Binuksan naman ito ni Cally at nagtatakang tumingin sa ama.

"Key?", takang tanong nito.

"Yes son, para iyan sa bahay niyo kaya go puntahan niyo na ngayon din", he's dad said then smiled.

"Thanks dad!"

Na unang umuwi sila mommy at daddy tsaka sumabay na din si Mama Delia sa kanila. Naiwan din dito si Gel for other reason.

"Carrie"

Lumingon ako sa likod ko. "Oh Gel nandito ka pa pala."

Tumabi siya sakin ng upo at tumingin sa langit.

"You're very lucky."

I can sense the bitterness in her voice. Napatingin ako sa kanya.

"No I'm not."

"Really huh."

"Alam naman nating napipilitan lang dito si Cally eh kaya di ko rin na matatawag na lucky ako." I smiled bitterly. "Maybe if he loves me there I can call myself lucky."

Nakatitig lang siya sa langit at di na ulit nagsalita. Minutes later ay tinawag ni Cally si Gel dahil may pag-uusapan daw sila.

Gusto kong magalit, magselos pero di pwede wala ako sa lugar para gawin ang mga bagay na iyon. Di ako pwede maging ganun towards Cally and Gel because they are just friends.

Friends.

Yes it is.

They are just friends.

Nothing more, nothing less.

30 minutes later bumalik na sila at nagyaya na ding umuwi si Gel. Sabay na kaming pumunta sa garage. Na una akong pumasok sa passenger seat pero bago ko pa iyon maisara ay nagsalita si Cally.

"Doon ka na lang sa likod umupo Carrie. That place is reserved for Gel."

I really want to protest that time. His words. His mouth is very tackless. Para walang gulo ay lumabas na lang ako at sinunod ang gusto niya na sa likod umupo.

Habang binabaybay namin ang daan papunta sa bahay nila Gel ay nagtatawanan at nagkukwentohan lang sila na para bang wala ako dito.

Nakatitig lang ako sa kanila hanggang dumating na kami sa bahay nila Gel.