BÖLÜM -2
(KAFESLE TANIŞMA)
Sarsıntılar.
Karanlık.
Işık .
Karanlık.
Işık.
Yanıp sönen ışıklar.
Çığlıklar.
Yeni daldığı uykusundan uyanmasına sebep olan korkunç manzara tam olarak buydu. Sürekli olarak anonslar yapılıyordu. Pilot panikle olumsuz hava şartları vs vs anlatıyordu ama hiçbir şey anlayamıyordu Marsel korkudan çarpan kalbinin yerinden çıkacağını sanmıştı. Başını yana çevirip bebeğini kucağına sarmış titreyen kadına baktı gözlerinde gördüğü şey saf korkudan başka bir şey değildi.
Sırt çantasını hemen sırtına takıp kemerini bağladı uzanıp önünde sallanan maskeyi başına geçirdi. Ama böyle bi sarsıntı sırasında bunu yapmanın gereksiz olacağını düşünüp geriye yaslandı. Sonrasında herşey çok hızlı gelişmişti ,uçak hızla sarsılmaya ve dönmeye başlamıştı. Tüm bagaj kapaklar açılmış oturan insanların üzerine düşüyordu.
Karşısında gerçekleşen dehşete dayanamayıp gözlerini kapadı ama bu durum çok uzun sürmedi.Uçağın ön ve arka kısmında büyük bir patlama meydana gelmişti önce bir sıcaklık arkasından boğazı yakan bir duman... Marsel rüzgarda hızla uçuşan saçlarını elleriyle çekip gözlerini açtı. Okyanusu gördüğünde dehşete kapıldı, düşüyorlardı hemen bir karar vermeliydi. Son sesiyle atlayın! diye bağırmaya başladı ama o rüzgarda sesini duyurabildiğine emin değildi kimse hareket etmiyordu yanındaki kadının elini tuttu :
-Hadi acele et atlamalıyız , diye bağırdı.
Kadın elini bırakıp bebeğine sarıldı ve başını hayır anlamında salladı.
-Eğer hemen atlamazsak öleceğiz anlamıyor musun ?
Kadın gözlerini kapatmıştı Marsel son kez kadının elini tutmaya çalıştıysa da rüzgardan başarılı olamadı ,bebeğe son bir kez bakıp kemerini açtı...
O kadar hızlı düşüyordu ki yüzüne çarpan soğuk hava nefesini kesiyordu. Heyecanına ve korkusuna yenilmemek için gözlerini kapatıp nefesini tuttu ardından adeta denize dalar gibi daldı sıcak hava dalgasına. Gittikçe yaklaşıyordu doğan güneşin rengiyle boyanmış kızıl okyanusa. Her şey bitecek miydi onunla buluşunca yoksa tam tersine yeniden mi başlayacaktı ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ KAFES
AventureAda sakinlerinin (!) uğultuları arasında önce gökyüzüne ardından uçsuz bucaksız görünen okyanusa baktı. Eski hayatını düşündü, ne kadar boş ve gereksiz şeyler için üzmüştü kendini. Şimdiki hayatı ise koca bir sonsuzluk ve ezeli bir hiçlik arasında...
