BÖLÜM – 3
(KIZIL DEHŞET)
Soğuk su adeta bir beton sertliğiyle çarpmıştı vücuduna; ne kadar derine düştüğünü bilmiyordu çırpındıkça boğuluyor, sanki okyanus onu içine çekiyordu. Marsel, zihninin bulanıklaştığını hissedebiliyordu. Neredeydi ? Nasıldı ? Neden ciğerleri yanıyordu ? Birkaç dakikanın sonunda kaslarındaki acıya yenilip çırpınmayı bıraktı, vücudu refleksle birkaç kez daha irkildi can çekişircesine. Hepsi bu kadar.
Ölüyordu.
Ölüyor muydu ?
Ölüm !
Ani bir dehşet dalgasıyla gözlerini kırpıştırdı, tüm gücüyle yukarı çıkmaya çalıştı ama sanki bir sonsuzluk içinde sürekli yüzüyordu. Ne kadar yüzdüğünü bilmiyordu fakat artık kızıllığı seçebiliyordu.
Gökyüzü...
Son bir çırpınışla suyun yüzeyindeki gerilimi aşıp soğuk havayla buluştu o kadar hızlı nefes alıp veriyordu ki öksürmeye ve ardından da kusmaya başlamıştı. Çok şiddetli başını dönüyordu ama suyun üzerinde kalmalıydı, o ihanet sabahı ölmeyi düşünürken şimdi bu kadar yaşamak için çabalaması onu şaşırtmıştı. Ölmek istemiyordu, o anda büyük bir gürültüyle düşünceleri bölündü hızla düşen uçak suya çarpmasıyla birlikte bir alev topuna dönmüştü.
Küçük bir kız çocuğu gibi çırpınıp ağlayarak uçağa doğru yüzmeye başladı :
- Hayır hayır hayır lütfen...
Uçağa vardığında karşılaştığı manzarayla donup kaldı hayatında hiç ölü insan görmemişti şimdi ise suyun üzerinde yüzen onlarca yanmış ceset vardı.Tekrar kusacağını hissetti ama midesi boş olduğu için başaramamıştı. Hemen anneyle bebeği aramaya başladı cesetlerin her birine yaklaşıp bakıyordu ama bir türlü bulamamıştı son çare derin bir nefes alıp suya daldı uçağın içine girdi burası daha kötü durumdaydı tekrar yukarıya çıktı.
Ağlayarak bağırmaya başladı :
-Hey!!
-Hey!!!
-Beni duyan var mı ?
Kendi sesinden, keskin kan ve yanık et kokusundan başka hiçbir şey yoktu. Etrafına baktı bütün valizler suyun üzerinde yüzüyordu kitaplar, gözlükler, çantalar, emzik...
Emzik !!!
Hemen o tarafa atıldı eşyaları karıştırdı ama bebekten hiçbir iz yoktu emziği eline aldı silikon kısmı erimişti canı o kadar cok yandı ki tüm gücüyle bağırıp çağırmaya ve hıçkırmaya başladı.
Hiçbir şey yoktu uçsuz bucaksız bir mavilik içinde tek başına kalmıştı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
MAVİ KAFES
AventureAda sakinlerinin (!) uğultuları arasında önce gökyüzüne ardından uçsuz bucaksız görünen okyanusa baktı. Eski hayatını düşündü, ne kadar boş ve gereksiz şeyler için üzmüştü kendini. Şimdiki hayatı ise koca bir sonsuzluk ve ezeli bir hiçlik arasında...
