Fiksimi ✓

Kapitulli 2

-A mund ta dij perse jam ketu?

-Nuk ta shpjegoi shefi?

-Po i pergjigjes pyetjes me pyetje zoteri.

-Me ndiq! 

Dallohej qarte fytyra e nevrikosur e Andresit.Alis po e ndiqte.Zbriten ne nje vend tjeter.

-Cte gjeti qe nuk po flet?

-Kush tha se nuk po flas?

-Me duket se kam veshe.

-Flas me mendje.

-Bukur na qenke edhe e cmendur.

-Besoj se e di se te cmendurit jane te rrezikshem, sidomos kur nevrikosen.

-Jo me mua vogelushe.

-Kam nje emer A-L-I-S, preferoj te me therrasesh ne emer.

-Une sdua.

-Kujt i plasi! 

Ups jo Alis nuk fliste nga ato fjalel.Ishte vajze e ndershme.

-Tani Andres po me detyron edhe te shaj.

-Qetesohu vogelushe dhe mos me thirr ne emer, ketu.

-Arsyeja?

-Do te ta shpjegoj me vone.

-Jo e dua tani.

Dhe ndaloi ne vend duke kryqezuar krahet.

-Zot te lutem durim!Vogelushe eja!

-Nuk vij!Ma thuaj arsyen!

-Mire pra vete e kerkove.Atehere une jam pjese e nje grupi mafia dhe kam ndryshuar emer.Por mos u shqeteso jam grupi me i madh dhe me dege me te gjera keshtu qe nuk te gjen gje dhe asnje nuk ka gjetur asgje per te shkuaren time dhe nuk dua qe te kerkojne tani.

-Uaaaa!Me verte?

-Mos te dukem sikur po tallem?

-Po! , dhe ia plsi te qeshures, Andres po e shihte serioz. Pra e paske me verte?

-Po vogelushe po , eja tani.

-Ej, dhe mos me thirr vogelushe pasi nje vit me i madh se une je.

E ndoqi dhe arriten para nje dere,kur hyne ishte nje dhome si klinike.Andresi u ul ne krevat dhe i tha te merrte mjetet qe i duheshin per te mjekuar plagen e tij dhe vete po hiqte ate kemishen e tij te zeze.

-Cfare po ben?

-Me fal?Ke pare te mjekohet plaga me rroba veshur?

-Po tani doja ta shikoja.

-Me fal qe te prisha enderrat vogelushe.

Alis shkoi dhe mori mjetet e nevojshme.Iu afrua dhe plagen e kishte ne gjoks.Kishte vene re muskujt e tij, sa i bukur iu duk ne ato momente ai.Kishte ndryshuar shume.Askush nuk mund ta njihte, por ajo mundej, sepse dikur ai kishte qene fiksimi i saj dhe dinte gjithcka rreth tij, epo edhe pse ishte rritur e mendonte ndonjehere, por nuk ia priste mendja qe do te takoheshin.

-Nese mbarove se soditur trupin tim, eja mjekoje. , dhe nje buzeqeshje djallezore iu shfaq ne fytyre, duke menduar se ajo do te skuqej , por jo.

-Hah, mos mendo se je aq i rendesishem, thjesh po shikoj plagen dhe po kontrolloj nese me duhet ndonje gje.

E papritur pergjigjja e saj.I mori mjetet dhe u ul afer tij.Ndjenin frymen e njeri-tjetrit.Gishtat e saj preken trupin e tij, u drodh e tera, po vazhdonte te mjekonte plagen.

-Vogelushe?

-Po?Mos te dhimbti?Of zot te prentoj do bej shume kujdes!Do e bej me lehte!, i tha ajo keto fjale ne sekonde.