can we kiss forever

6

Yana

"Hey Yana!" Zegt de zuster vrolijk, maar zo vrolijk ben ik niet. Ze komt voordat ik ga slapen me controleren. "Je mag een iemand uitkiezen om hier te blijven slapen. Morgen kijken we verder en maken we afspraken voor chemo's," legt ze verder uit. Ik kijk mama aan en ze glimlacht klein. "Mag Martijn hier blijven?" Vraag ik zacht aan mama. Ze kijkt me aan en kijkt daarna naar mijn vader. Hij kijkt me streng aan en neemt Martijn apart mee naar de gang. "Wat doet papa?" Vraag ik. "Een overhoring met je vriendje," lacht mama. Jason begint te gluren door het raam. "Mam jij bent de recherche, hij niet," zeg ik verward. "Hij is gewoon bezorgd om je en hij kan het eigenlijk niet beseffen dat zijn kleine meisje nu al zo groot is en al een vriendje heeft," legt mama uit en wrijft over mijn voorhoofd. "Ik hoop dat hij het niet verpest," mompel ik boos. "Nee tuurlijk niet," lacht mama zacht.

Na zo'n tien minuten komen ze eindelijk terug, lachend nog wel. "Goed gekeurd?" Vraagt mam. Mijn vader geeft een stevige handdruk aan Martijn en een tik aan zijn arm. "Jahoor," glimlacht mijn vader en ik haal opgelucht adem. Martijn loopt naar me toe en geeft me een knuffel. "Lekker slapen lieverds," zegt mama en drukt een kus op mijn voorhoofd. Mijn vader komt ook bij me staan en doet precies hetzelfde als mijn moeder maar alleen zijn slaap groet is anders. "Welterusten, we spreken elkaar morgen weer," zegt hij. Jason geeft me een knuffel. "Lekker slapen nokkel," mompel ik. Hij glimlacht en geeft Martijn een bro-hug. "Welterusten nikkel," zegt Martijn en Jason kijkt hem aan. "Nee alleen Yana mag dat zeggen Nokkel," mompelt hij en loopt weg. Ik lach zachtjes en Martijn draait zich om. "Ik kom straks terug met een extra bed," zegt de zuster en loopt weg. Martijn knuffelt me zachtjes en ik glimlach. Ik ga met mijn hand door zijn haar en druk er een kus op. "Moet je je ouders niet bellen?" Vraag ik zachtjes. Hij mompelt iets onverstaanbaars. Ik duw zijn hoofd omhoog en hij kijkt me recht aan met zijn grijsblauwe ogen. "Doe ik wel," zegt hij zacht en je ziet tranen in zijn ogen. "Niet huilen," mompel ik zacht en druk mijn lippen opnieuw op die van hem. Ik voel ook mijn ogen waterig worden en een traan rolt over mijn wang. Ik weet hoe kut dit is, ik ben ziek. "Doe het nu, alsjeblieft," fluister ik tegen zijn lippen. Hij kijkt me aan, "Oke." Hij pakt zijn telefoon van de tafel daar en kijkt me opnieuw aan. "Wil je FaceTimen?" Vraagt hij en ik knik kort. Ik ben zenuwachtig maar ik wil het gewoon. Hij begint te bellen. "Hey lieverd," hoor ik een vrouwenstem zeggen. Hoogstwaarschijnlijk zijn moeder. "Mam ik wil je wat laten zien," zegt hij en hij komt naar me toelopen. Dan draait hij de camera om en is hij nu op mij gericht. "Wie is dat?" Hoor ik weer. "Hallo-o mevrouw, ik ben Yana," stel ik me voor. "Martijn? Waarom ligt ze in het ziekenhuis?" Vraagt ze weer. Martijn draait ze camera alweer om naar selfie-stand en zit nu naast mij. "Mam ze is mijn vriendin," zegt hij en ik glimlach licht naar hem. "Heel leuk voor je lieverd maar ze is dus ziek?" Zegt ze met direct een vraag. Ik wist dat er een maar kwam, ik wist het. "Ja," zegt hij en kijkt mij aan of hij het mag vertellen of niet. Ik knik en pak zijn ene vrije arm vast en begin daar te knuffelen. "Ze heeft leukemie," zegt hij en zijn moeder knikt kort. "Ik kom morgen wel even langs de afdeling, vraag aan je vader of hij je wilt ophalen morgen," zegt zijn moeder en hangt daarna op. "Dat viel toch best mee?" Zegt Martijn en kijkt me aan. Hij kijkt blij en positief. Serieus? "Ze gaat je op andere gedachten brengen. Dan laat je me in de steek en dan is alles fucked up!" Roep ik uit. "Hey hey," sust Martijn mij en trekt me in een knuffel. Zijn warmte is te voelen wat me hart op hol laat slaan.

Hij legt zijn voorhoofd op de mijn en ik kijk hem aan. "Kijk me aan en doe precies wat ik doe," zegt hij en houdt mij hand vast. "Adem in en rustig weer uit," zegt hij. Ik doe hem na en mijn hoofd wordt meteen weer rustig. "Het is goed," fluistert hij. Ik wil huilen, huilen vanwege deze klote situatie maar ik wil niet zielig gevonden door iedereen. Dan verschijnt er een traan en die rolt zijn weg over mijn wang. Martijn veegt hem weg en kust mijn wang. "Je mag huilen," zegt hij zacht. Hij is zoo lief, waarom trek ik hem hier in mee? Dan beginnen mijn schouders te schokken en Martijn drukt mij stevig tegen zich aan. "Sstt," sust hij en wrijft over mijn rug. "Ik wil dat het weg gaat," mompel ik boos en verdrietig tegelijkertijd. Hij drukt een kus op mijn lippen, de zoutheid van mijn tranen is te voelen in de kus. Ik leg mijn hand op zijn wang en hij begint te glimlachen. Ik begin nu ook te glimlachen. Hij veegt de tranen weg. "Je bent mooier met een lach op je gezicht," zegt hij wat mij doet glimlachen. Ik weet niet of ik ooit zo'n lief vriendje kan krijgen. "Moet je Fenne niet appen?" Vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. "Yaan, ik denk dat het juist goed is om dit Fenne te vertellen," zegt hij en ik zucht maar knik toch.

De zuster komt binnenvallen met een bed. "Hey Uhm Martijn, je kunt hier slapen. We gaan niet bij Yana slapen dat doe je thuis maar.." zegt ze en we beginnen beiden te lachen. "Tuurlijk ik slaap daar," zegt Martijn braaf en de zuster loopt de kamer uit. Ik pak mijn telefoon en ik begin Fenne te appen.

U: Fenne

U: Fenne, ik moet je spreken.

Fenne💘: wat is er?

U: ik ben ziek

Fenne💘: wat? Wat voor ziekte? Hoe erg? Je gaat toch niet dood? Je flikt dit gewoon!

U: leukemie

Fenne💘: ik wil je nie kwijt. Je betekent zoveel voor me🥺❤️

U: samee, maar k wil je wat vertellen..

Fenne💘: nog meer...?

U: ik en Martijn zijn aan het daten❤️

Fenne💘: OMG ECHT? AAAAAA MY BABES!!!

U: *martijn lacht om je reactie lol*

U: Jaa k ben zo blijjj❤️❤️, k ben zo verliefddd😍❤️❤️❤️

Fenne💘: gefeliciteerd liefje! Ik kom morgen langs okayy? ♥️

Martijn drukt een kus op mijn haar en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik ben zoo verliefd en gelukkig nu maar tegelijkertijd kan ik elk moment huilen. Ik hou zo veel van hem. Ik ben hem echt dankbaar. Ik dacht dat we eerst zouden daten maar nu zijn we al een soort elkaars partners. "Ik ben moe," mompel ik zacht. "Ga maar slapen, het is goed," zegt hij en ik laat mijn ogen langzaam dichtvallen en ga meer tegen Martijn aanliggen. Ik voel dat er een deken nog beter over me heen wordt getrokken.