can we kiss forever

45

Yana

Ik wordt wakker en ga geruisloos uit het bed en kleed me aan. Ik schrijf een briefje voor Martijn, mocht hij ineens denken wtf waarom is ze weg? Ik zucht en zodra ik m'n ontbijt op heb voel ik dat ik moet overgeven. Ik sprint naar de wc en alles komt eruit. Ik spuug nog een beetje, straks komt die kanker terug? Nee, nee dat wil ik niet. Niet nog eens. Ik maak het snel schoon en vertrek uit Martijns huis.

Ik voel me heel opgeblazen en ik heb het gevoel dat ik weer moet overgeven met steken in m'n buik. Godver. Dit doet zoveel pijn. Ik kreun en grijp naar m'n buik. Wat doet de kanker toch met me? Ik val flauw en ik hoor mensen op de achtergrond bij me neer knielen.

Ik wordt wakker in een restaurant. Ik kijk om me heen en er zitten vier paar ogen op me. "Wie zijn jullie?" Vraag ik en mijn ogen moeten wennen aan de hoeveelheid licht. Kut, m'n afspraak. "Hoelaat is het?" Vraag ik gelijk. Mijn ogen zoeken een klok of iets met tijd. "Het is half twaalf, je hebt uur geslapen ofzo," zegt de vrouw, "gaat het wel goed met je?" "Ja prima, ik moet gaan," zeg ik en sta gelijk op. Mijn hoofd wordt licht, oké dit was een slecht plan. "Meis gaat het wel?! Vraagt iemand anders. Hij wilt m'n hand pakken en ik schud hem weg. "Gaat prima. Bedankt maar ik moet nu gaan," zeg ik en loop wankelend het restaurant uit. Ik pak m'n telefoon en ik zie twee oproepen gemist. Kut. Een van Martijn, een van mats. Nu wordt ik bang. Ik besluit eerst mats z'n voicemail te luisteren.

"Hey Yana, waar ben je? Je had beloofd te komen. Fcking slet dat je bent," zegt hij en dan stopt het. Ik voel angst door m'n aders stromen en klik Martijn aan. Straks heeft hij het gezien en is hij boos. "Hey liefje, ik heb je briefje gelezen maar je kon het ook gewoon zeggen. Dan kon ik je brengen maar het maakt niks uit. Zie ik je vanavond? Ik ga koken en ik kan niet wachten tot ik je weer zie. Als je me zoekt, ik zie in de studio van het huis en andere op het balkon helemaal boven. Ik hou van je" zegt hij. Hij is te lief en wat ik heb geflikt kan echt niet. Ik bel mats terug en mijn adem huivert.

"Ey steen waar the fuck ben je?" Vraagt hij boos. Ik voel z'n boosheid door de telefoon.

"Ik werd duizelig en viel flauw, sorry maar waar was het ook al weer?" Vraag ik hoopvol.

"Oops, ik heb net op enter gedrukt, wat jammer nou," zegt hij en hangt op.

Serieus? Ik hoop dat Martijn het gewoon volledig mist en gewoon de hele tijd achter z'n laptop zit voor muziek. Ik besluit maar naar de huisarts te gaan. Ik wil weten of de kanker terug komt. Ik neem de tram richting het centrum. Ik wil het weten.

"Amsterdam centraal," wordt er door de speaker gezegd. Ik ga uit stappen en ik voel m'n tel trillen, of een bericht of een belletje. Ik pak hem met trillende handen en ik zie dat Martijn me gebeld heeft. Fuck. Het is duidelijk, hij heeft het gezien. Het kan niet anders, straks heeft Watse of Louis het hem nog laten zien. Maar voordat ik verder kan denken zie ik mensen raar naar me kijken. Waarom? Wat is er mis met hun? Mijn telefoon trilt weer en blijf trillen. Martijn stuurt me berichten en blijft bellen. Ze gaan ongeveer zo.

Martijn❤️: oké wat? Yana leg uit..
*stuurt link door*

Martijn❤️: je kunt het uitleggen maar als je me blijft negeren weet ik genoeg

Martijn❤️: Wrm doe je zoiets?

Martijn❤️: kom je iets te kort ofzo?

Martijn❤️: yana de steen negeer me niet

Martijn❤️: je legt t vanavond uit.

Ik krijg tranen in mijn ogen, fuck hij weet het. Hij weet het. Dat is het enige waar ik aan denk en ik loop net huisartspraktijk in. Ik meld me aan bij de vrouw aan de balie en m'n telefoon blijft trillen. Wanneer stopt hij? Dit is ook moeilijk voor mij oké? Ik heb de kanker waarschijnlijk weer terug. Weetje hoe erg dat is? Ik mag dat hele proces herbeleven, echt geweldig. Feest. Het was een fout van mij en mats is gewoon een asshole. Ik heb het helemaal verneukt.

Ik wacht in de wachtkamer en ik zie meerdere mensen boekje lezen, telefoon scrollen of zachtjes met elkaar praten. Wat is er met hun? "Mevrouw de steen?" Vraagt iemand en ik kijk op. Ik glimlach en de vrouw kijkt me aan. Ik loop met haar mee en de blikken van de mensen in de wachtruimte voel ik in m'n rug. Ik loop achter de vrouw aan en pak m'n telefoon snel. Ik zie dat ik 20 gemiste oproepen heb van Martijn, Fenne, Louis, Menno en Maja. Ik negeer ze en loop met de vrouw mee.

"Yana ga maar zitten," zegt de vrouw en ik ga tegenover haar zitten. "Wat is er aan de hand?" Vraagt ze. "Uhm ik heb geen idee, ik viel flauw en ik had veel hoofdpijn," leg ik uit. "Hmm, ik zoek je in het systeem even op," zegt ze en kijkt me aan. "Yana de steen, toch?" Vraagt ze. Ik knik en ze kijkt door m'n dossier. Ik wil graag weten wat er aan de hand is. "Kun je even op het bed liggen achter je," zegt ze. Ik knik en leg m'n spul op de stoel neer.

Ik ga liggen en ze kijkt me aan. "Kun je je shirt een beetje omhoog doen?" Vraagt ze. Ik kijk haar aan, lichtelijk verbaasd. "Oke," mompel ik en ga liggen.
Ze pakt iets en ze smeert iets glads op m'n buik. What the fuck? "Ontspan je," zegt ze en dat metaal ding voel ik op m'n buik. Wat een raar gevoel dit. Ik zie haar kijken en ik glimlach lichtjes.

Na twee onderzoeken komt ze weer zitten en typt wat op haar computer. "Ik heb de uitslag," zegt ze en typt verder. "Ja? Ben ik weer ziek? Is het terug gekomen?" Vraag ik. "Nee, helemaal niet zelfs," zegt ze met een glimlach. "Wat dan wel?" Vraag ik en kijk haar verbaasd aan. Ze glimlacht blij en ik kijk haar aan. "Je bent 6 weken zwanger," zegt ze met een glimlach. Zwanger?! "Nee, dat kan niet," zeg ik er ontstaan tranen in mijn ogen. Fuck. "Ben je niet blij?" Vraagt ze. "Ik-k weet het niet. Het is nogal verwarrend en een lastig verhaal," zeg ik zacht. "Vertel maar," zegt ze. Ik begin te huiveren en m'n handen trillen. "Ik-k heb m'n vriend bedrogen," stotter ik. "Oh, wanneer?" Vraagt ze, "met beide jongens." "Met Martijn, m'n verloofde. Ik denk 6 weken terug en mats, 5 en half maar ik weet het niet zeker," zeg ik en er ontstaan tranen in mijn ogen. "Je moet een DNA test doen. Dan weet je het zeker maar weet je vriend al dat je hem hebt bedrogen?" Vraagt ze. "Ja die klote mats heeft een foto naar hem gestuurd, ik heb hem negeert. Hij zal wel boos zijn," zeg ik en ze wrijft over m'n rug. "En nu zit ik ook nog met een kind," mompel ik. "Vertel het hem, je kunt je vriend vragen of hij wilt meewerken aan de DNA test," stelt ze voor. "Ik weet het niet. U kunt hem niet," zeg ik en ze knikt. "Probeer het maar. Wanneer kun je de volgende keer weer? Maken we even een afspraak voor de volgende echo," zegt ze en ik glimlach door m'n tranen. Ik ben zwanger, nooit gedacht nu al zwanger te worden.

Na de afspraak heb ik een foto meegekregen van de echo, je kunt het lichaampje zien. Ik ben mama, ik wordt mama. Ohmygod.