can we kiss forever

71

Martijn

Ik kom op Schiphol aan en daar staat m'n moeder. "Martijn," zegt ze en ik val huilend in haar armen. "Jongen," zegt ze sussend en tranen blijven stromen. De gedachte dat Yana, Lilly en Jesse dood kunnen zijn komt niet uit m'n kop, het gaat er niet meer uit. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. "Het komt goed, ze zijn opzoek naar hun," zegt mam om me gerust te stellen. "Mam hou op met die fcking bullshit," roep ik huilend uit. "Martijn luister," probeert m'n vader nu. "Pap hou op! Oké? Ik wordt helemaal gek," zeg ik en loop weg. "Martijn waar ga je heen?" Vraagt m'n moeder. Ik schud m'n hoofd en loop Schiphol af.

Thuis aangekomen plof ik op de bank. Met tranen in mijn ogen loop ik m'n huis door. Ik zie een tekening van Lilly,  ze heeft ons als gezin getekend en er steekt een vlam door m'n hart. Een harde steek die niet de genezen is. Deze pijn.. ik kan het niet omschrijven. Ik zie speelgoed van Jesse liggen en er rolt een traan over m'n wang. Fuck. Als ik de keuken in loop zie ik Yana staan. "Yana?" Vraag ik en dan verdwijnt ze, uit het niets. Het zit in m'n kop, ben ik gek aan het worden? "Papa! Papa!" Hoor ik een vervaagde stem. Ik moet hier weg, ik hoor overal stemmen. "Hahah," giechelt ze, Lilly. "Godverdomme!" Schreeuw ik nu en pak een fotolijstje die ik op de grond smijt. Een best recente foto nog wel, fcking hell. "Yaan, kom op," huil ik en zak tegen de muur naar de grond. Tranen rollen over m'n wangen. Ik kan dit niet. Een van hun moet levend terug gevonden worden anders doe ik mezelf nog wat. Twee jonge kinderen verliezen godver het is het zwaarste wat ik ooit heb meegemaakt.

Ik hoor een telefoon en ik pak hem gelijk, ik geef m'n tranen weg en haal m'n neus op. Kom op, doe normaal en neem het op Martijn. Je laat jezelf alleen maar gek maken. Ik neem op.

"Martijn? Man waar ben je?" Vraagt Menno.

"Fcking Menno, jemig gast. Ik-k dacht dat je de politie was," zeg ik en hang weer op.

Ik wil hun bezorgdheid niet, ik wil Yana, Lilly en Jesse terug. Mijn gezin terug oké, mijn liefste gezinnetje. Nee neee nee. Ik wil dit niet. "Godver!"roep ik en verscheur de tekening van Lilly. Dit, het is allemaal woede en verdriet wat eruit komt. Ik heb geen controle over m'n lichaam en mind. Het zit vast oké! Ik wil niet. Dan gaat er weer een telefoon, hij blijft overgaan. Er verschijnen appjes van familie en vrienden.

Menno: maat je moet je niet zo op laten fucked oké?

Louis: com'n gozer, je moet niet zo stressen

Mam: lieverd, laat even iets achter ja? We zijn allemaal bezorgd om Yana, Jesse en Lilly. Ik snap je heel goed en ik snap het verdriet maar kom alsjeblieft naar ons en praat met ons. Dan gaat het verlies verwerken veel makkelijker.

Je doet net alsof er nu al iemand dood is mam. Ik heb hoop

Watse: kom praten en anders ga je met iemand praten, een psycholoog of een therapeut.

Nee ik ben niet gek

-

Ik wordt wakker, ik heb op de grond geslapen. Godver, wat kut. "Ik hou van je," fluister ik tegen een foto met ons samen erop. "Waar ben je? Waar is Lilly? Waar is Jesse? Ik heb antwoorden nodig Yaan. Zeg het me," fluister ik en geef een ram tegen de muur. "Godver!" Roep ik en tranen ontwijken weer mijn ooghoeken uit. "Ik wil je terug zien," fluister ik en schud mijn hoofd. "Godverdomme," mompel ik zacht en tranen komen weer. Het lijkt alsof ik niet kan stoppende huilen, na gister het lijkt nog erger te worden. Ik hoor een telefoon gaan en ik neem op.

"Martijn Garritsen?" Vraagt iemand.

"Recherche Groenen?" Vraag ik en haal m'n neus op. Mijn knobbels branden een beetje van het slaan tegen de muur.

"Uw twee kinderen zijn gevonden en worden overgedragen richting Amsterdam. Binnen drie uren komen ze aan op Schiphol. U kunt direct naar het Centraal Amsterdam," zegt hij.

"Dank u, dank u zo erg," zeg ik en huil zachtjes.

"Mijn vrouw?" Vraag ik direct terug.

"Daar is nog niks over bekend, ze zijn nog steeds haar aan het zoeken," zegt hij.

"U gaat me toch niet achterlaten met twee jonge kinderen?" Vraag ik met tranen in mijn ogen.

"Wij doen ons best meneer, meer kunnen we niet doen," zegt hij en hangt op.

Ik kan niet wachten om m'n kinderen weer te zien. Hopelijk hebben ze geen trauma er aan over gehouden. Dat verdienen ze niet. Ik sta op en maak me klaar, een beetje fatsoenlijk. Ik lijk wel een huilebak. Dit het is verschrikkelijk. Maar ik zie m'n kinderen, dat is een plus punt.

-

Ik sta bij Schiphol te wachten en er komt een auto langs. Ik stap erin en er komt een klein vliegtuig landen. "Meneer doe voorzichtig," zegt een bewaker en ik zucht. De deur gaat open en ik glimlach. "Papa!" Roepen Lilly en Jesse. "Jongens!" Zeg ik blij en knuffel ze stevig dat ik ze niet meer loslaat. Ik voel me weer enigszins gelukkig en ik wordt direct aangesproken. "Wat?" Mompel ik. "Lilly kom maar met deze mevrouw mee," zegt de verloskundige. Ik kijk haar aan, "Waarom?" "Meneer, we moeten u dochter onderzoeken," zegt de vrouw en ik mompel zachtjes wat van bullshit. "Meneer uw dochter werd gevonden, totaal in de war schreeuwend naar haar mama en papa," zegt de vrouw en ik kijk hun aan. Lilly wordt meegenomen in een ambulance. "Wat cool," zegt ze lachend en ik knik kort. "Oke, ik ga naar het ziekenhuis," zeg ik en til Jesse op. "Papa!" Zegt hij. "Papa ja, we gaan jes," zeg ik en wrijf over z'n buikje. Als we in de auto zitten app ik snel iedereen dat de kids weer in nl zijn en Lilly naar het ziekenhuis is. Ik start de auto en ik wordt gebeld. "Godver," mompel ik. "Haahah," lacht Jesse en giechelt. "Papa! papa! Papa!" Roept Jesse blij. "Mama is weg foetsie," zegt hij. "En nou hou je op Jesse! Klaar!" Roep ik nu boos. Ik bel terug en sla intussen links af. Via de spiegel zie ik Jesse verdrietig kijken. "Man Watse ik rij nu naar het ziekenhuis, ja Lilly moest mee. Ik heb Jesse hier achterin. Nee ik heb niemand nodig wat lul je nou?" Roep ik. "Haha lul," grapt Jesse. "Watse ik moet gaan en nee ik heb geen hulp nodig," zeg ik nog en hang op. "Papa niet bellen achter het stuur," giechelt hij." Jesse het is niet grappig nu. Ik vindt je grapjes niet zo leuk," zeg ik en hij kijkt beteuterd.

Ik kom daaraan en help Jesse eruit. "Papa is boos," zegt hij zacht en verdrietig. "Nee papa is niet boos. Papa is gewoon.." probeer ik op woorden te komen. "Verdrietig omdat mama weg is?" Vraagt hij en kijkt me aan. Er rolt weer een traan over m'n wang en ik knik zacht. "Ja," fluister ik en droog snel m'n tranen.