can we kiss forever

17

Martijn

Ik wordt wakker met Yana in mijn armen, we beide in één-persoons bed geslapen. Ik kijk haar aan en haar ongenoegen zitten nog dicht. Ik heb alles gehoord gisteravond, ook wat mijn moeder zei tegen haar en wat Yana zei tegen mijn moeder weer. Ik klim uit bed en ik merk dan pas dat ze m'n hoofd aan heeft. Schattig, het staat haar leuk. Ik druk een kus op haar wang en leg de deken nog meer over haar heen. Ik ga maar wat eten halen. Ze hoeft pas om tien uur echt naar de bestralingskamer te gaan. Ik trek mijn jas aan als ik gestommel en gekreun hoor. Mevrouw is wakker, denk ik. Ik kijk naar het bed en ze kijkt me aan. "Wat doe je?" Vraagt ze. Ik kom naar haar toe en druk een kus op haar wang, "ontbijt halen, beneden." Ze knikt en drukt een kus op mijn lippen. Ik glimlach en wrijf over haar heup. "Wil je ook wat eten?" Vraag ik. Ze haalt haar schouders op, "ik wil mee." "Liefje, kun je niet beter hier blijven?" Vraag ik. "Ik wil mee," stribbelt ze tegen. "Ga dan wel in je rolstoel," zeg ik en ze knikt. Ik pak haar rol stoel en zet hem goed neer. Ze klimt uit bed en ik help haar om de rolstoel in te koken. Ze glimlacht als ze zit en trekt mij aan mijn jas. Ik kom bijna op haar schoot terecht. "Zoen me," zegt ze en ik kijk haar. Ik begin te lachen en ze lijkt heel serieus. "Ben je nou serieus?" Vraag ik en lach. Ze legt haar armen in mijn nek en ze drukt haar lippen op de mijne. De zoen is wat ruw, wat ik niet van haar gewend ben. Ik trek me terug uit de zoen en ze kijkt me verontwaardigd aan. "Waarom zo ruw?" Vraag ik en leg mijn hand op haar wang. Ze kijkt me aan en ze probeert te glimlachen maar het lukt niet. "Wat is er?" Vraag ik nu en dan komt alles eruit. Ze begint te huilen en ik trek haar in een knuffel. "Ik-k ben zo bang," zegt ze zacht. "Liefje, dat hoeft toch niet. Het gaat super goed nu toch?" Mompel ik en kus haar wang. Ze knikt en glimlacht klein. "Met een glimlach ben je mooier," zeg ik en haar wangen kleuren rood. Het is schattig. "Ik hou van je," zeg ik en ze glimlacht. "Ik hou ook heel veel van jou. Heel veeelll," zegt ze en ik glimlach trots. "I never wanna lose you," zegt ze zacht. Ik glimlach en druk een kus op haar lippen. "Kom we gaan ontbijt halen," zegt ze en kust mijn wang even. Ze wrijft met haar duim over mijn wang en ik doe mijn jas goed. Ik duw haar vooruit en ze pakt mijn arm vast. Ik druk een kus op haar haar en dan kijkt ze mee aan met een glimlach. Het maakt me gelukkig als ik haar lach of glimlach zie.

We zijn bij het restaurant beneden en ik duw haar vooruit. "Wil je ook nog wat of nie?" Vraag ik in haar oor. "Uhm, misschien wat thee," zegt ze. "Je moet goed eten," zeg ik gelijk. Ze zucht en ik pak alvast twee broodjes en een thee voor haar, voor mij een koffie. Dat heb ik wel nodig, ik heb nog steeds last van die jetlag. "Een soep," zegt ze zacht. Ik knik en loop erheen. "Babe, wat voor soep?" Vraag ik door het restaurant. Ze kijkt me aan met een 'hou je kop dicht' gezicht en ze vormt met haar lippen het woord tomaten soep. Ik glimlach en pak het voor haar. Ik kijk af en toe naar haar en ze kijkt schamend om zich heen. Ik lach zachtjes, ze is zoo knap. Ik kom terug en ze trekt aan mijn jas. "Waarom deed je dat?" Sist ze boos. Zelfs als ze boos is, is ze schattig. Ik kan het niet staan om te glimlachen. She's just cute. "Never mind," mompelt ze onverschillig. Ik lach en duw de rolstoel vooruit, ze is zoo leuk. "Ik betaal," zeg ik en ze kijkt me meteen verontwaardigd aan. "Waarom? Ik heb zelf ook geld hoor," zegt ze en kijkt me verward aan. "Omdat je mijn vriendin bent en ik heb het er voor over," zeg ik en glimlach. Ze schud aar hoofd, "nee, Tijn. Ik kan het makkelijk zelf betalen. ik ben niet arm," mompelt ze. Ik duw haar kin omhoog en kijk naar haar bruine ogen die de mijne inkijken, die ogen zijn zoo mooi. "Laat mij het doen," fluister ik en ze zucht. "Oke, maar volgende keer betaal ik het," zegt ze en ik knik, "beloofd." Ze glimlacht en ik laat het eten aan diegene zien. Hij kijkt er naar en rekent het allemaal af. Ik betaal en ik glimlach naar Yana. Ze glimlacht terug en ik zet alles weer bij haar. "Mag ik een foto?" Vraagt hij, de man genaamd Lucas. Ik knik en Lucas geeft zijn telefoon. Ik maak een selfie met hem en overhandig hem weer terug aan hem. Thanks en veel sterkte nog," zegt hij. Ik knik en glimlach, Yana zwaait naar hem en we lopen weer naar de lift. "Ik wil zo graag naar huis," zegt ze ineens. "Eerst je chemo," fluister ik. "Je verpest mijn bui," mompelt ze simpel. Ik begin te lachen en druk een kus op haar haar, "sorry."

Op de kamer aangekomen gaat ze weer op bed zitten en ik pak er een stoel bij. "Ik kan niet wachten totdat ik naar huis kan gaan," zegt ze blij. Ik kijk haar aan en wrijf over haar hand. "Same," zeg ik, vooral als ze weer bij mij komt slapen of iets dergelijks. Ik heb besloten om wel weer verder te gaan, ik wil ook niet mijn fans teleurstellen maar Yana ook niet. Ze lacht naar me en ik glimlach terug. We eten ons eten in stilte op, het is fijner met deze stilte samen met haar. Ik weet niet hoe het zal gaan en of de chemo's überhaupt wel aanslaan. Straks slaan ze niet aan en gaat ze dood. Oké, nee Martijn. Niet een goed moment voor dit, je hebt haar belooft altijd te blijven lachen. Dus kom op en maak haar trots. Ze geeft me onverwachts een knuffel. "Je was helemaal van de wereld," zegt ze en legt haar hand om mijn wang. Ik glimlach als ik haar aanraking voel, dit maakt me gelukkig. "Hey is er iets?" Vraagt ze op een bezorgde toon. Ik schud mijn hoofd en snuif haar geur op, hoe lang kan ik nog van haar genieten?

"Blijf je hier?" Vraagt ze zacht. Ik knik en druk een kus op haar lippen. Kort maar krachtig en liefdevol. "Ik hou van je, je kunt het," zeg ik en ze houd mijn hand vast. Ik druk een kus op haar hand en ze glimlacht. "Tot straks," zegt ze. "Tot zo," zeg ik en dan wordt ze de kamer ingereden. Lotte kijkt me even aan en glimlacht kort. Ik zucht en ga zitten op de stoelen in de gang. Zoiets duurt vijftien minuten en dan wordt ze weer terug gebracht maar meestal een uur later wordt ze weer wakker. "Martijn, wil je even meekomen," zegt haar dokter. Zenuwen beginnen zich te verspreiden.Of het nou positieve of negatieve zenuwen zijn, dat weet ik niet maar ik kom er snel achter. "Ga zitten," zegt hij en ik doe wat me wordt gezegd. "Je bent familie van Yana de steen? Niet waar?" Vraagt hij. Ik knik, "eigenlijk haar vriendje." Hij knikt en typt wat in zijn computer. Ik kijk voor me en mijn handen worden helemaal zweterig. Wat is er aan de hand? "Mag ik vragen wat er aan de hand is?" Vraag ik nieuwsgierig maar ook heel zenuwachtig en bang. "Haar vorige chemo's sloegen weer niet aan. Het zal me benieuwen of deze wel aanslaan. Zo niet, heeft Yana nog drie maanden te leven," vertelt hij. Mijn wereld staat stil. "Maar-r kunnen jullie niet iets anders bedenken," stotter ik. Amper kan ik praten door mijn keel die op slot zit, mijn ogen die vochtig worden. "Ja, er is een ding," zegt hij en kijkt me doordringend aan. "Wat?" Mompel ik. "Een operatie, maar we hebben deze operatie maar nog heel weinig gedaan bij leukemie patiënten, omdat de meeste chemo's wel aanslaan bij de meeste patiënten. Omdat de kanker in het hoofd zit is het ook een gevaarlijke en langdurige operatie. Er kunnen complicaties ontstaan waardoor ze eeuwig letsel kan houden maar ook dingen in het hoofd. Bijvoorbeeld dat ze niet meer goed kan zien of kan ruiken. Ze kan sneller dingen vergeten. Dit soort complicaties kunnen tevoorschijn komen. Dus het is een hele risicovolle operatie. Mijn vraag is dus, zou je dit kunnen bespreken met Yana en haar ouders. Wat jullie willen doen. Dit is de enige manier om het nog tegen te gaan als deze chemo niet aanslaat. Duidelijk?" Vertelt hij en ik knik kort. Wow, maar ik wil dat ze het doet. Ik hou zoveel van haar en ik wil haar niet kwijt door deze klote situatie.