can we kiss forever

5

Martijn

Ik kijk haar aan als ze de tafel vast pakt. Ze ziet ineens heel wit. Dan valt ze flauw, ik kniel zo snel mogelijk bij haar neer. "Yana,Yana wordt wakker," zeg ik en tik zachtjes tegen haar wang. "Bel een ambulance," roep ik uit. Mensen lopen heen en weer en er wordt door iemand anders een ambulance gebeld. "Jongeman, laat me eens kijken?" Vraagt iemand. Ik kijk diegenen aan en schud mijn hoofd.

"Meneer aan de kant," zegt iemand anders weer. Ik kijk diegene aan en het lijkt een ambulance personeel te zijn. Ik ga wat aan de kant en ze liggen haar op een brancard. "Hoort u bij haar?" Vraagt de man. Ik knik, "wat gebeurt er?" "Meneer, u mag mee naar het ziekenhuis. Kunt uw haar familie inlichten?" Vraagt de man en ik knik. Ik loop met de man mee en ik ga voorin zitten terwijl de vrouw bezig is met Yana. Wat is er met Yana aan de hand? Ik snap het niet, ze heeft me niks vertelt. Ze zei dat ze zich goed voelde, hoe kan ze dan flauw vallen.

Bij het ziekenhuis aangekomen wordt ze uitgeladen en brengen de vrouw en de man haar naar de spoedeisende hulp. Ik pak haar spullen en loop er achterna. "Meneer, dit gaat niet. U kunt niet doorlopen," zegt een zuster. Ik kijk hoe Yana de bocht om gaat. "Maar-r," stotter ik en kijk verward om me heen. "Kom, we geven u wat te drinken en dan kunt u wachten in de wachtkamer of verdere informatie en onderzoek," legt de zuster uit en ze brengt me naar een wachtkamer. Ik ga zitten en ik zie een paar mensen zitten, sommige kijken me verbaasd aan. Ze herkennen me maar ik wil niet uitleggen waarom ik hier ben. Ik pak haar telefoon en begin haar code te kraken. Dan kan ik haar ouders bellen of andere familieleden. Yes ik heb hem. Ik kijk door haar telefoon en zoek het nummer van haar moeder op. Ik bel en na drie keer overgaan neemt haar moeder op. "Hallo, is Yana uw dochter?" Vraag ik. "Wie ben jij?" Vraagt de vrouw verontwaardigd, "wat heb je met me dochter gedaan?" "Ik ben Martijn, ik had een afspraak met uw dochter en ze ligt nu in het ziekenhuis. Ze is weer flauwgevallen," leg ik uit. "Martijn, ik ken geen Martijn. En daar heeft ze me niks over vertelt dus ik denk dat dit een misverstand is," zegt ze. "Mevrouw, wilt u alsjeblieft komen?" Dring ik aan. "Oké oké, ik kom eraan," zegt ze en dan hangt ze op. Ik zucht even maar toch weer opgelucht. Ik heb familie kunnen inlichten. Ik leg haar telefoon weg en ik kijk voor me. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk naar de mensen naast me. Wat gebeurt er straks? Wat zou er aan de hand zijn met haar? Ze zei dat ze zich goed voelde? Maar dit is toch geen goed nieuws?

Er komt een vrouw aanlopen die Yana roept. "Mevrouw," zeg ik en ze kijkt me aan. Er staat een man achter en een jongen. Ik denk dat het naar broertje is. "Ben jij Martijn?" Vraagt de man. Ik knik en hij komt direct heel bedreigend op me aflopen. "Wat doe je met me dochter?" Vraagt hij en trekt aan mijn shirt. "James, stoppen. Laat die jongen z'n verhaal doen," zegt de vrouw. James laat me los en staat achter zijn vrouw. "Ik ben Angela. De moeder van Yana. Kun je me vertellen wat er gebeurd is?" Vraagt ze en kijkt me doordringend aan. "Ze-e viel flauw midden in restaurant en ik-k wist niet wat ik moest -t," stotter ik en leg mijn hoofd in mijn handen. "James hij is helemaal van streek," zegt Angela. "Mam waar kun je hier eten halen?" Vraagt die jongen. "Lieverd, ik ga met Jason naar beneden om eten te halen," zegt James en loopt met Jason weg. "Martijn, ik ben heel blij dat je me gebeld hebt," zegt Angela en ik glimlach klein.

Het is als tien uur 's avonds en dan komt er eindelijk een dokter om ons meer informatie te geven over wat er gebeurd is? "Familie van Yana de Steen?" Vraagt de dokter en hij kijkt ons aan. "Kom op wat is er aan de hand?" Vraagt Angela. "Het spijt me maar uw dochter heeft acute leukemie," vertelt de dokter en Angela begint te huilen. Ik kan even niet geloven wat ik heb gehoord. Is dit echt? Alles lijkt stil te staan, ik ken haar nog maar net maar het breekt me nu al. "Ik kan bij haar langs?" Hoor ik Angela vragen. "Martijn kom," zegt Angela en trekt me mee. Ik loop achter haar aan en we lopen naar Yana toe.

Ik kom de kamer binnen en ik hoor aantal piepgeluiden. "Yana?" Vraag ik zacht. Ik pak haar hand vast en kijk haar aan. Ik ben zo geschokt, ik weet niet wat ik moet zeggen. Het is gewoon zo lastig allemaal. "Angela?" Vraag ik zacht. Ze kijkt me bedenkelijk aan. "Kan ik even alleen zijn met Yana?" Vraag ik en ze kijkt bedenkelijk aan met knikt dan toch. Angela gaat naar de gang en dan zie ik Yana's ogen gaan open en ze glimlacht warm. Het warme gevoel vanbinnen komt terug net als eerder deze avond. Ik hou nog steeds haar hand vast en ik kijk haar aan. Ze kijkt me aan en legt haar hand op de mijne. "Dit-t," stotter ik weer. Ze kijkt me met waterige ogen aan en wrijft zachtjes met haar duim over mijn wang. "Het maakt me niks uit," zegt ze zacht. Zonder dat ik het door verschijnen er tranen in mijn ogen. Omdat dit super kut is allemaal, maar ook omdat ze bijzonder is. Ze is meer dan maar een meisje. "Hey," zegt ze zacht. "Het komt goed," zegt ze weer. "Wat als het niet goed komt?" mompel ik met tranen in mijn ogen. "Het komt wel goed Martijn," zegt ze zacht. Ik pak haar hand nog steviger vast en ze veegt mijn tranen weg. Ze komt wat overeind en ik wil haar tegenhouden zodat ze blijft liggen. "Martijn laat me," zegt ze zacht maar boos. Dan kijkt ze me aan en dan naar mijn lippen. Met tranen in mijn ogen kus ik voorzichtig haar lippen. Ze beantwoordt de kus en glimlacht klein. We kussen voor minstens één minuut lang, dan trek ik me terug en ze kijkt me aan. "Ik vindt je leuk," zegt ze en dan met tranen in mijn ogen kus ik haar nog een keer maar dan liefdevol. Ze glimlacht en ik doe dat ook. "Ik jou ook," zeg ik ook. Ze pakt mij hand vast en ze legt mijn hand op haar wang. Ik glimlach klein en wrijf erover heen met me duim. "Je ouders zijn er ook," zeg ik. Ze kijkt me aan maar glimlacht toch. "Dankje voor wat je deed," bedankt ze me. Ik lach bescheiden en kijk haar aan, "geen dank."

"Liefje!" Hoor ik Angela zeggen en ze stormt de kamer binnen om Yana een knuffel te geven. "Och lieverd," zegt ze en ik zit er bij als een aardappelzak. Dit is familie, het voelt ongemakkelijk. Ik sta op en ik zie Yana een hele grote glimlach hebben op haar gezicht. Ik denk dat het beter is om het bij vrienden te houden. Ze is ziek, heel erg ziek. "Martijn blijf," zegt ze zacht maar met een lieve stem. Ik sta stil en ik zit met mezelf in een tweestrijd. De ene kant wil ik me omdraaien, haar knuffelen, zeggen dat het goed komt dat ik van der hou en nooit meer loslaten. Maar de andere kant wil ik doorlopen om de pijn niet te voelen die ik moet ondergaan als ik wel iets met haar neem. "Alsjeblieft," smeekt ze. Ik draai me om en glimlach naar haar. Ik loop naar haar terug en geef haar een knuffel. Ze knuffelt terug en glimlacht. "Ik hou van je," fluistert ze. Mijn hart maakt sprongetjes als een gek, blijft steeds maar stuiteren en ik begin te glimlachen als ik haar mooie ogen of mooie lach zie. "Ik hou ook van jou," zeg ik zacht. Alsof niemand het kan horen. Ze begint te giechelen en ik druk een kus op haar haar.