Kirishima Against the Perks of Closet Living

Bölüm1

YN// 1. Ben Amerikalıyım. Öbür ülkelerde okul sistemi nasıl oluyor bilemiyorum ama araştırmamı yaptım ve elimden gelenin en iyisini yaptım. Bazı şeyler yanlış olabilir, özür dilerim. 
2. Kirishima'nın bir tiyatrocu olmasını çok istiyorum, bu yüzden lisenin tiyatro teknik ekibinde yaşadıklarımı baz alarak yazacağım. Okulum Oklahoma! müzikali sergiledi ama izlemediyseniz veya bilmiyorsanız da hikayeyi okurken sorun yaşamazsınız.
3. Bu bir quirk olmayan AU, o yüzden Mina pembe değil.
4. Çok fazla anime dışı karakter var çünkü özellikle teknik ekipte olacak karakterlere ihtiyaç duydum ve kafadan yaratmanın daha rahat olacağını düşündüm. Ayrıca Kirishima'nın ailesini de kafadan yaptım ve onları sevgi dolu ve anlayışlı yaptım çünkü okuduğum birçok fic'te öyle değiller. 
Hepsi bu kadar, iyi okumalar! 

"Biraz zamana ve yalnız kalmaya ihtiyacım var."

Bunu duymak tuhaftı. Bu cümle birçok insanın korkuyla duraksamasına ve ilişkilerinin geleceği konusunda endişe duymasına sebep olabilir. Benim de duraksamama ve sabah yanıma aldığım yemeğimi düşürmeme sebep oldu ki yaşadığım korkudan dolayı yemeği fark etmedim bile. Üstelik bunu en yakın arkadaşım söylediği için daha da korkutucu geliyordu.

"Ta...mam?" Sormaya yeltendim ama o çoktan benden uzaklaştı bile.

Bu okulun son günü olmuştu. O gün eve döndüğümde bir süre evde yalnız kalacağımı öğrenmiştim. Eylülün üçüncü haftasıydı, annemle babam saat beşe kadar işteydi ve ağabeyim Kaori ile beraber baş başaydık. Japonya'da, Tokyo'ya yakın bir şehir olan Musutafu'nda yaşıyoruz. On altı yaşındayım, UA Lisesi ikinci sınıf öğrencisiyim ve yirmi bir yaşındaki Kaori evden çok da uzakta olmayan bir üniversiteye gidiyor.

Ancak şimdi en yakın arkadaşımın bir sebepten ötürü yakınımda olmak istemediğini fark ediyorum?

Mina bazen böyle şeyler yapar. Onu buraya taşındığından beri yani ortaokuldan beri tanıyorum. Klasik yeni gelen kız tipiydi ve hiç arkadaşı yoktu ama ben ona yuvarlak masada yanına oturup oturamayacağımı sordum. Çok heyecanlı gözükmüştü ve o zamandan beri baya yakınlaştık. Liseye başladığımızda beraber oturabileceğimiz bir sürü arkadaşımız oldu.

Mina hakkında konuşmak için Kaminari'ye gitmeye karar verdim ve evden ayrılmadan önce ağabeyime dışarı çıktığımı bağırdım. Kaminari grubumuzun neşeli ve gözlemleyici bireyi, o yüzden olan bitenden haberi olması muhtemel. Mina'nın beni yakınında istememesiyle ilgili aklıma gelen tek şey biriyle buluşacak olması ve onu utandırmamı istememesi. Onun B şubesindeki Monoma'yı dikizlediğini fark etmiştim. Zavallı çocuk, başına geleceklerden haberi yok.

Kaminari'nin ön kapısına yürüdüm (ki hiçbir zaman kilitlemez, daha dikkatli olmalı) ve içeri girip orada mı diye etrafa bakındım. Normalde böyle güzel havalarda dışarda olur ama yalnız kaldığında ne yaptığını kim bilir?

"Kanka," merdivenleri çıkıp odasına giderken seslendim. "Seninle konuşmam gerek." Odasının kapısı önünde durdum. "Lütfen kendini çekiyor olma," uyarımı yapıp kapıyı açtım.

Çok şükür Kaminari mastürbasyon yapmıyordu ama küçük bir televizyonun önünde yerde yatmış, kutunun içinden dondurma yediğini görmek beni daha da şaşırttı. O televizyonu daha önce bodrumda görmüştüm ama buraya nasıl geldiğini sormamaya karar verdim. "Sence güvercinlerin duyguları var mıdır?" Diye sordu.

Elim hâlâ kapı kolundaydı ve ona en güzel 'cidden mi?' bakışımı vermeye karar verdim ama yüzü bana dönük olmadığı için pek de etkili olmadı. "Neden yerde yatıyorsun?" Sordum.

Başını çevirdi ve altın rengi gözlerinden saçlarına kadar uzanan gözyaşı izlerini fark ettim. Kaminari pek ağlamadığı için duraksadım ve bir sorun olup olmadığını merak ettim. "Sabah pek iyi hissetmediğim için üzücü şarkılar dinledim. Sonra hâlâ Jirou'ya ondan hoşlandığımı söylemediğimi ve fazla yalnız olduğumu fark ettim. O yüzden depresif romantik filmler izledim. Şimdi de kanallarda dolanıyorum."