Psychologist // ChanBaek

1.Bölüm

SELAMLAR!! FİNALLERİN BİTMESİNİ BEKLEYEMEDİM VE ATMAYA KARAR VERDİM, UMARIM SEVERSİNİZ, ÇOK FARKLI BİR HİKAYE BİZİ BEKLİYOR 🙄🤗♥️

Her zaman ki günlerden birine uyandım. Erken kalkmayı seviyorum, dışarı çıkıp koşarken gün doğumu bana eşlik ediyor her gün.

Durup izliyorum bazen güneşin doğuşunu, bu kadar mı eşsiz, güzel olur bu güneş?

28 yaşındayım. Doğanın eşsiz güzelliğine tapıyorum.

Koşumun ardından güzel bir duş, ardından mükemmel bir kahvaltı ile ödüllendirdim yine kendimi.

Binadan her zaman ki neşemle çıkıp merdivenleri aştım. Arabam her zaman ki yerde bekliyordu beni.

Arabaya binip Hastaneye yola koyuldum neşeli bir müzik eşliğinde. Bugün her şeyin tıkırında gideceğini hissediyorum içten içe.

Ben Park Chanyeol. Seul Hastanesinde psikoloğum.

Arabamı hastanenin otoparkına yerleştirip yürümeye başlamıştım ki, biriyle çarpıştım. Benden bir kafa kısa olan genç kafasını tutuyordu, göğsüme sert çarpmış olmalıydı. Hızla önümde eğilip, konuşmak için kafasını kaldırmıştı ki, gözleri heyecanla parladı.

"Park Chanyeol!"

Çocuk heyecanla gülüyordu. Gözleri, uzun zamandır kayıp oyuncağını bulmuş bir çocuk gibi parlıyordu. Gözlerim sağ kulağındaki işitme cihazına değdi bir kaç saniyeliğine.

"Tanışıyor muyuz?"

Ister istemez kaşlarım çatıldı. Muhtemelen bir tanıdığı benim hastamdı. Beni bir şekilde tanıyordu ama ben onu tanımıyordum.

"Tabiki! Beni hatırlamıyor musun?" Dudağını büktü karşımdaki genç. Sonra hemen yine yüzü aydınlandı. "Buraya nasıl gelebildin ? Seni.." durup etrafına bakındı. "Bir başkası görebiliyor mu?"

Beni.. tabiki başkaları görebiliyor.

"Pardon, kimsiniz acaba? Beni nereden tanıyorsunuz? Bir tanıdığınız hastam mı?"

Genç neşeyle kahkaha attı. "Ne saçmalıyorsun sen Chanyeol?"

Çatık kaşlarımla ona bakmaya devam ettim. Bir yanda da kol saatime baktım, işimin olduğunu anlaması ve beni rahat bırakması için.

Fakat anlamıyordu.

"Beni.. cidden hatırlamıyorsun."

"Sanırım birine benzettiniz."

Söylediğim şeye anında pişman oldum. Genç çocuk benim adımı biliyordu, başkasına benzetmesi biraz saçma olurdu. Ama lütfen, koskoca Kore'de sadece benim adım Park Chanyeol olamaz!

"Seni asla unutamam Chanyeol. Seni ben yarattım."

Tamam, işte bu bardağı taşıran son damlaydı. Bu genç benimle alay ediyordu.

Sinirle bir nefes verip yanından hızlı adımlarla uzaklaşmaya başladım. Peşimden koşarak geliyordu.

"Hey! Bekle!"

"Durup benimle alay etmene izin veremem." Arkamı dönmeden cevapladım. Otoparktan çıkıp hastaneye adımımı attığımda hala peşimdeydi.

"Dalga geçmiyorum, seni ben yarattım, beni nasıl unutabilirsin!"

Bağırışıyla bütün hastalar, hemşireler susmuş ona bakıyordu. Arkamı döndüm.

Tanrım, ciddiydi!