Psychologist // ChanBaek

11.Bölüm

Uzun zamandır bölüm atamadığım için geçiş bölümü olarak bırakıyorum. En kısa zamanda yeni bölüm atmayı umut ediyorum, sizi seviyorum,  iyi okumalar! ♥️

Kollarımda uyuyan meleğe baktım uzunca.

Nasılda özlemişim kollarımın arasında olmasını. Ona sarılmayı, saçlarını okşamayı, onunla gülmeyi..

Onu öpmüştüm. Burnundan ya da alnından değil, dudaklarından öpmüştüm.

Dudaklarım dudaklarında kaldı bir süre. Zaman durmuş, kalbim atmayı durdurmuş gibiydi. Daha fazlasını istediğim anda geri çekildi Baekhyun. Utanmıştı, yanakları pespembeyken, dudaklarını birbirine bastırıp kafasını göğsüme gömdü.

Utandığında hep böyle olurdu. Dudaklarını birbirine bastırır, kafasını öne eğerek pembe olan yanaklarını saklardı.

Şimdilik ikimizde kelimelere ihtiyaç duymadık. O utancından bense özlemimden sustum.

Konuşmadan, yalnızca onu hissetmek istiyorum çünkü.

Koltuğa oturduğumuzda hala kafası göğsümdeyken, gömleğimin düğmeleriyle oynamaya başladı. Sonra ise yavaşça uykuya teslim oldu.

Okşarken biraz dağıttığım saçlarını düzelttim ve yüzünü ortaya çıkardım. O hala Baekhyun'du, benim Baekhyun'um. Uyurken, gülerken, koşarken, konuşurken, utanırken, yemek yerken bile masum olan biricik meleğim.

Ona meleğim diyordum çünkü masumdu, saftı, temizdi. Başıma gelen en güzel şeydi. Neden ne pahasına olursa olsun gelmeyi göze aldığımı biliyorum artık.

Baekhyun buna değerdi. Baekhyun için her şeyi yapardım. Baekhyun ölene kadar gülümsemeyi hak ediyordu.

Pembe dudaklarına gitti elim..

Onları tekrar öpmek istemem normal miydi?

Küçükken kendimi hep ona aşık zannederdim ve onu hep öperdim. Peki şimdi? Hissettiklerim o zamankinden bin kat daha yoğun. 

Onun kim olduğunu bilmiyorken bile gün yüzüne çıkmaya çalışan hislerim şimdi gözlerimden taşıyordu.

Onu deli gibi özlediğim için, duygularımı ona açamayacak kadar korumak istediğim için kalbim sıkışıyor gibiydi.

Tekrar, tekrar her şeyi kaybetmeyi göze alırım ama ne olur Baekhyun'u yanımda bırakın..

"Channie?"

Yavaşça döndü bana doğru.  Gözlerinde ki endişeyi görebiliyorum. Ama neden bana endişeyle bakıyordu ki?

"Neden ağlıyorsun? Ne oldu?"

Ağlıyor muyum? Küçük, ince ve kusursuz ellerini yüzüme doğru kaldırdı. O an anladım ağladığımı, ellerinin yüzümde gezinmesini bile özledim çünkü.

"Neden ağlıyorsun Channie?"

"Seni çok özledim." Yalan değildi, onu çok Özlemiştim. Peki ama neden doğru cevabın bu olmadığını söylüyor içimdeki sesler? "Sana daha erken gelmeliydim. "

"Evet." Dedi hızlıca.  "Daha erken gelmeliydin."

Gözyaşlarım yağmur gibi dökülürken, bu zamana kadar hiç ağlamadığımı fark ettim. Içimde birikmiş her şey.

Tebessüm ederek ellerini saçlarıma çıkardı. Yavaşça okşamaya başladı ve ben bu huzuru tarif edecek kadar güzel kelimeler kuramayan bir aptalım.