mine ♡ twenty eight

101 7 19
                                    

"Loucielle, can we talk?" Rinig kong sabi niya, and I still had my eyes wide.

I gripped on Winwin's sleeve and hid behind him. Hindi pa rin ako makapaniwala. Siya ba talaga to? Nandito ba talaga siya?

Bakit siya nandito?

My heart was racing. Gwapo pa rin siya, and his eyes held something that I wasn't sure of. Is that... hurt? Jealousy?

"Sicheng, tara na," I whispered, and then nagulat ako dahil hindi sumunod sa akin si Winwin. "Winwin?"

He then sighed, before taking my hand and kissing it. Nagtinginan pa sila ni Hendery bago kumunot ang noo ko.

"Winwin. Tara na," pag-uulit ko, pero agad naman siyang sumagot this time.

"No, Lou. I'll go. Sabi ko nga, mahal ka pa niya, and mahal mo pa siya. As much as I do like you as well, I know Hendery can love you better. I'll go, okay? Talk," Winwin said, his hands wiping my tears that slipped down.

Wala akong nagawa kundi ang panuorin nalang siya na maglakad palayo.

"Lou," I heard Hendery, and napatingin naman ako sa kanya.

Ang nakakainis lang, kahit na gaano ko kagustong magalit sa kanya lalo na at bigla nalang siyang lilitaw ngayon at gusto akong kausapin.

"Bakit?" I asked, and then he sighed before talking.

"I'm sorry I left, okay? Please forgive me. Kaya lang ako umalis, kasi hindi ako pwedeng hindi umalis. Mom has been wanting to take me back to Macau for long, since the start of the year. Kahit mga ate ko, pinauuwi na ako. Kaya I went there to explain to them at pilitin sila na dito nalang ako, at kung gusto nila ay dito nalang rin sila," he said, and I blinked rapidly at saka napayuko.

Medyo naguilty ako. He went to his family. He went to his family to convince them na dito nalang siya. Tapos heto ako at nagtatampo dahil hindi siya nakapagpaalam sa akin.

"Then why did you tell me you're sorry and bye? Tapos binlock mo pa ako? Tingin mo ba nakakatawa yun?" Sabi ko, and then pouted.

I clenched my fists kasi naiiyak nanaman ako. Baka mamaya tawagin na niya akong iyakin niya.

"About that, well... kaya ako nagsorry dahil bago ako umalis ai remember myself telling you to remember that I love you. Kahit anong mangyari. Kaya ko rin sinabi sayo yun dahil alam ko na baka may mangyaring ganito anytime. I said sorry and bye because I wasn't sure kung makakabalik pa ako. Pero nung nalaman ko na mukhang nagkakadevelopan na kayo ni Winwin, I told my family that I had to go. That there was someone waiting for me to come home. They understood me," he said, smiling sadly at me, kaya naman ay tuluyan na akong naiyak.

"Hendery naman, eh! Alam mo bang para akong tanga na hintay ng hintay sayo? I told myself I should've loved Winwin nalang, pero ikaw talaga! Kainis ka. Gusto kong magalit sayo pero di ko magawa because I fucking love you! Sinasagot na kitang gago ka! Wag ka lang mawawala ulit dahil papabugbog talaga kita kay Wonwoo oppa at kay Haohao!" I exclaimed, and then he grinned at me.

"One at a time," sabi niya, smirking, "Baby, you're mine."

At kung hindi nga naman ba siya gwapo sa panahong yun. I found myself pouting and my heart kept racing.

"You're mine, Hendery. Subukan mong umalis, wala ka nang babalikan," I said, and then he grinned before hugging me.

"Don't worry. Next time na pupunta akong Macau, isasama na kita."

"Malandi. Shoo."

"Well, you're mine."

"Ulit ulit?"

"Syempre. HAHAHA I love you, Loucielle."

"I-I love you, too."

"Shit, shit, shit talagaaaaa. Pag si Winwin talaga nang-agaw, aagawin kita ng pwersahan!"

"Hoy!"

"Bakit?"

"Pano muna yung pwersahan?"

"Ay."

mine ♡ hendery wongTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon