Denizin Ateş'i✨

Buram, buram korku✨

Yazarlardan

Arkadaşlar, merhaba. Öncelikle,Nasılsınız? Nasıl olduğunuzu sormak istedim. Umarım
iyisinizdir ♡
Bu arada çok az yıldız geliyor :( Hikaye hoşunuza gittiyse arkadaşlarınıza önerirseniz bizi çok mutlu etmiş olursunuz :)) Ayrıca yorum yapmayı unutmayın lütfen. Düşünceleriniz bizim için önemli. Hatalı olduğumuz bir yer varsa düzeltebilelim.
Teşekkürler ♡

İyi okumalar....♡

○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○•○

Soğuk esen rüzgar, buram buram o koku, denize düşen ay'ın yansıması, yalnızlığım, düşüncelerim, su sesi dışındaki sessizlik ve ben.
Hepimizin çoğu zaman hataları olur. Belki farketmeden yaparız, belki bilerek. Bazen haklı olduğumuz yerde bile özür dilemek zorunda kalırız. Oysa ki bizim yaptığımız birşey yoktur. Ama her ne yaşarsanız yaşayın sizi bırakmıycak tek birşey vardır, sizin her zaman yanınızda olucak, çevrenizdeki insanlar gibi bırakıp gitmiyecek, sorgulamayacak..."ruhunuz".

Evet "ruhunuz". Her zaman sizinledir. Kendinizi sevin. Çünkü siz, siz olduğunuz için güzelsiniz, özelsiniz. Başka biri için, kendinizi tanıyamayacak hale gelmeyin. Düşüncelerimden sıyrılmak istiyordum artık. Herşey o kadar ağır geliyordu ki.

Aklımdaki şeylerden biraz olsun uzaklaşmak için, yüzücektim. Vücudumu yoracak ve sorunlarımı unutmaya çalışacaktım. Ayaklarımı uzattığım denizden çektim ve çevreme bakındım, ay'ın ışığı dışında başka bir ışık kaynağı yoktu. Ne yol, ne araba, ne o kirli hava, ne de insanların günlük yaşamdaki koşuşturmaları...hiçbirşey. Yavaşça ayağa kalktım ve pantolonumla kazağımı çıkardım. Denize daldım. O kadar güzeldi ki su. Yüzmek bana iyi hissettiriyordu, küçük yaşlarımdan beri.

Sonra ise karaya çıktığımda birinin beni izlediğini fark ettim. Ama o kadar karanlıktı ki silüettinden başka birşey göremedim. Yaklaştıkça yaklaşıyor ve ben korkudan dona kalmıştım. Beynim durdu, aklım durdu, düşüncelerim durdu ve tüm bedenimi saran korku.

Kendimi toparlamak zorundaydım. Burdan kaçmak zorundaydım. Onun bana yaklaşmasını izleyemezdim. Ama hareket edemiyordum. 5, 10 dakika öylece olduğum yerde dona kaldım. O da karşımda durmuş hiçbirşey yapmadan, hiçbirşey demeden beni izliyordu. Kendime anca gelebilince, koşar adımlarla ormana doğru, olabildiğince hızlı koştum. Hiçbirşey umrumda değildi şuan çünkü tüm bedenimi sarmıştı korku. Hani "ölünce sadece kendinizi düşünüceksiniz." derler ya ben o lafa hiç inanmamıştım ama şuan inandım. Ne annemi, ne yaşananları hiçbirşeyi düşünmüyordum şuan, sadece kendimi düşünüyordum.

Ne yapıcaktı bana? Ne istiyordu? O kadar hızlı koşuyordum ki her an düşüp bayılabilirdim. Artık nefesim kesilmişti. Bağıramıyordum da ya arkamda değilse, beni kaybettiyse ve sesimi duyup geri gelirse. O kadar koşmuştum ki ana yola çıktığımı fark etmemiştim bile. Bir arabanın farları gözüme çarpınca korkuyla irkildim. O olabilir miydi? Ana yolun ortasında, fenerleri açık bir araba durmuş ve kapısı sonunda açılmıştı. İlk önce siyah spor ayakkabıları gördüm sonra ise bir vücüt. Bense karşıdan deli gibi gözüküyorumdur.

Telaşla yanıma yaklaştı. Ama ben hala kim olduğunu bilmiyordum. O bana yaklaşınca, korkuyla geri çekildim. Sonra cebinden telefonunu düşündüğüm birşey çıkardı ve yüzüne tuttu. Şok içinde ona baktığımda bunun geçen günkü çocuk olduğunu gördüm. Ve sonra tereddütlü bir ses tonuyla konuştu.

" İyi misin ? "

" E..eve...evet."

Korkudan ve yaşadığım şoktan dolayı sesim hala tittriyordu.