the only reason II (l.h)

intro

Haar ogen hadden een verdrietige gloed en al snel zag hij haar ogen vochtig worden en de tranen eruit stromen. Haar ogen waren niet meer levendig en ineens intens gevuld met verdriet en teleurstelling. Hij kon het niet handelen maar bleef haar aankijken als een zombie.

Hij kon niet geloven dat hij dit had gedaan. Hij kon niet geloven dat hij dit aan haar kon doen. Hij wist dat hij zo onredelijk en fout zat-- daarom had hij het haar verteld. Hij voelde zich schuldig en niet goed in zijn vel. Alles liep de afgelopen maanden mis en alles kwam door het grote geheim dat hij voor 3 maanden had verzwogen voor haar.

Haar handen gingen omhoog en verdwenen in haar haren die afgelopen week waren kortgeknipt, het raakte net haar schouder en het stond haar belachelijk goed. Haar ogen begonnen te stromen en een enorme hoestbui kwam opzetten. Ze voelde zich misselijk en de hele wereld draaide om haar heen.

Ze kon niet geloven dat hij dit had gedaan. Ze kon niet geloven dat hij dit haar had aangedaan. Ze had dit toch niet verdiend? Ze was de hele afgelopen 7 maanden van hun relatie toch trouw aan hem geweest? Ze had toch nooit wat voor hem verzwegen?

Haar hart dropte naar de grond en ze voelde het uiteen vallen. Haar hoofd voelde emotieloos en haar hart deed pijn. Ze greep naar haar borst en duwde haar nagels in haar borst. Haar andere hand was geklapt tegen haar mond en ze keek naar de grond. Haar oogleden voelden ineens ontzettend zwaar en het liefst wilde ze nu-- dood.

Alles viel uiteen. Alles was een grote leugen geweest en ze wist niet hoe ze het moest aanpakken. Ze was er altijd voor haar vriendje geweest. Door dik en dun. Elke keer als het beter werd, ging het met haar super en elke keer als het slechter ging met hem, probeerde ze er alles aan om hem weer blij te maken. En nu door dit fucking geheim was alles verpest.

Hoe kon dit gebeuren en waarom vertrouwde ze hem nog? Ze had het kunnen aanzien, het was voor haar al in haar hoofd gekomen de dag dat ze merkte dat ze hopeloos verliefd op hem was. Misschien was ze wel gevallen voor zijn leugen en charme? Maar dat was niet logisch, want in die tijd ging het slecht.

Hij legde zijn hand op haar schouder en probeerde naar haar toe te schuiven. Ze schudde zijn arm van haar schouder en duwde zijn benen weg. Hij keek verschrikt en angstig naar zijn meisje-- alhoewel hij niet meer zeker wist of het zijn meisje wel nog was. Ze had nu eigenlijk alle recht om het met hem uit te maken.

Er werd niks gezegd, alleen het gesnik van haar was hoorbaar. Maar al snel hield dat ook op en de stilte maakte de tieners bang. Het was een stilte die er allang niet meer was geweest-- zo'n stilte waarvan ze wisten wat er ging komen, maar niet zeker wisten of het zou gaan komen.

Haar ogen ontmoette de ogen van hem weer en ze voelde haar hart weer breken. Hoe kon hij dit zomaar doen? Ze had zich helemaal gegeven voor hem en aan het eind, verklootte hij het gewoon. Ze had dit nooit verwacht. Hij had dit ook nooit verwacht. Het was helemaal niet de bedoeling om het te doen, om zijn meisje pijn te doen.

Zijn ogen boorde in die van haar en hij zag haar breken. Hij begon zelf ook te huilen en verschuilde zijn gezicht achter zijn handen.

Het gevoel van medelijden was ondraagbaar voor haar. Haar handen vormden ze zich die om zijn middel en voor (misschien wel) de laatste keer duwde ze zichzelf weer tegen hem aan. Hij schudde haar niet van hem af, maar duwde zijn armen door die van haar.

"Het spijt me zo" Snikte hij en hij voelde haar schokkend onder zijn armen. Zijn schuldgevoel was nog nooit zo erg geweest en hij wilde het liefst zichzelf door zijn hoofd schieten. "Ik weet niet wat er in mijn hoofd omging. Ik had dit nooit willen doen"