İkimiz de savaşın ortasında kalmış iki çocuk gibi birbirimize bakıyorduk. Aslında bu doğruydu,biz tam manasıyla savaşın ortasında kalmış ve savaşla büyümüş iki çocuktuk...
NOT: Kitabın ilerleyen bölümlerinde bolca +18 sahne olacaktır. Rahatsız olaca...
Elinde bir piknik sepeti vardı ve ıslık çalarak yürüyordu.
"Annenin yanına."dedi.
Yürürken birden babam gözümün önünden kayboldu.
Durdum.
Kafamı önce sağa sonra sola çevirdim.
Yoktu. Gitmişti. Kafamı aşağı eğdim.
Ayaklarımın altında çimenler değil otoyol vardı. Sağdan soldan vızır vızır geçen arabaların tam ortasında durmuştum.
Etraftan ışık hızıyla geçen arabalara bakıyordum ki birden arkamdan korkunç bir gürültü geldi.
Hemen arkamı döndüm. Bir kaza olmuştu. İki araba kafa kafaya çarpışmıştı ama nasıl? Bu yol tek yön çift şeritti.
Birden etraftaki tüm arabalar yok oldu, hava karardı.
Yolun kenarları ağaçlık bir alana dönüştü. Kafa kafaya çarpan arabaların yanına doğru adımlıyordum.
Siyah arabanın şoför koltuğu olan tarafındaki kapısı açıldı. Arabanın içinden kafasının kenarından kanlar süzülen, kucağında ağlayan, çıplak, kıpkırmızı bir bebek olan kahverengi saçlı bir adam indi.
Bana doğru yürüyordu, tam gözbebeklerimin içine bakıyordu.
Çok korkuyordum kıpırdayamıyordum bile.
Aramızda yaklaşık yarım metrelik mesafe varken durdu. Kucağındaki kıpkırmızı bebeği bana doğru uzattı.
Şoktaydım ve ne yapacağımı bilemiyordum.Bana iki adım daha yaklaşıp aramızdaki mesafeyi neredeyse sıfıra düşürdü. Kucağındaki bebeği tekrar bana uzatıp tebessüm ederek
"Al onu."dedi.
Ellerimi bebeğe doğru uzattım ve kıpkırmızı küçük kızı karşımdaki adamın kollarından aldım.
Bebeği kucağımda tutuyordum ve boş gözlerle adama bakıyordum. Hala bana bakıyor ve acıyla gülüyordu.
Sağ elini kaldırıp yanağıma doğru getirdi ve yanağımı okşadı. Bir adım geriye gitti ve başıyla kollarındaki bebeği işaret ederek
