İkimiz de savaşın ortasında kalmış iki çocuk gibi birbirimize bakıyorduk. Aslında bu doğruydu,biz tam manasıyla savaşın ortasında kalmış ve savaşla büyümüş iki çocuktuk...
NOT: Kitabın ilerleyen bölümlerinde bolca +18 sahne olacaktır. Rahatsız olaca...
(Merhaba bebeklerim. Yeni bölümle buradayım. 🥰 Keyifli okumalar.)
~Leyal
Fatih mahallesi, Afgan sokak, Servet apartmanı, kat:1 daire: 2.
Arabanın açık camından dışarı dirseğimi uzattım. Gözümdeki güneş gözlüklerini çıkarıp kafamın üstüne koydum.
Elimdeki küçük beyaz kağıt parçasında yazan adrese tekrar göz gezdirdim. Başımı kaldırıp önüne park ettiğimiz binaya baktım. Doğru yere gelmiştik ama sorun şuydu ki buna bina demeye bin şahit isterdi. Bir insanın burada yaşayabilmesi imkansız gibi bir şeydi.
Zaten binanın yarısı tamamen döküntüden ibaretti. Diğer yarısının da ondan pek bir farkı yoktu ama en azından içeride olan bir kaç eşya yerli yerinde duruyordu. Pencerelerdeki camların hepsi kırık döküktü, bazı pencerelere tahtalar çakılmıştı fakat aralıklarından içerisi çok rahat gözüküyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Off!" dedim ve elimdeki kağıdı avucumun içinde sıkıp buruşturdum.
Başımı sola doğru çevirdim ve arabanın şoför koltuğunda oturuyor olan Kuzgun'a bıkmış bir ifadeyle baktım. O ise umursamazca parmaklarıyla direksiyonun üzerinde ritim tutuyor ve dudaklarının arasına sıkıştırdığı sigarayı içmeye devam ediyordu. Gözündeki güneş gözlükleriyle direk önüne bakıyor ve telefonundan çalan şarkıya mırıldanarak eşlik ediyordu.
Ona o kadar dikkatli bakıyordum ki. Neden yaptığım hakkında hiçbir fikrim yoktu oysaki. Sadece bakıyordum. Arabanın yarı açık camından içeri girip simsiyah saçlarını parlatan güneş ışıklarına... Kömür karası gözleriyle baktığı sokakta oyun oynayan çocuklara... Ama neden?
Bakma Leyal. Bakma.
Hızlı bir şekilde kafamı kendi önüme çevirip gözlerimi bir kaç kez açıp kapattım.
