"Hayır hyung. Lütfen gitmeyin." Sesi çatlamıştı. Yalnız kalmak istemiyordu.
"Biz seni korumak için senin yarattığın ruhlardan başka bir şey değiliz küçüğüm. Bizi sen yarattın. Her istediğinde kalbinde sana göz kırpacağız. Göğe bakarak bile bizi görebileceksin."
Jun hyunguna döndü bu sefer.
"Wonwoo gittiğine göre siz de gideceksiniz. Ben yalnız mı kalacağım?"
"Dediklerimi dinlemiyor musun? Hep yanında kalacağız. Kırk yaşına geldiğinde bile. Yalnızca bizi düşünmen yeter."
"Ama sizi göremeyeceğim."
"Herkes görebilir, fakat herkes hissedemez. Sen bizi hissedeceksin Channie."
☆
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Gitme vakti küçük kardeşim." dedi Soonyoung uzaktaki Wonwoo'da göz gezdirirken.
Chan, hâlâ Wonwoo'dan korkuyordu. Bu yüzden abisine yakın durdu.
"Bu rüya bittiğinde kimse olmayacakmış. Hepiniz gidiyorsunuz-"
"Yalnızca seni rahat bırakıyoruz. Yaşamın güzelce bittiğinde yeniden buluşacağız."
"Tamam hyung.." dedi Chan. Ardından kollarını abisinin boynuna sardı. Soonyoung kardeşini kucakladı ve güven hissini sonsuza dek yetecek kadar aşıladı.
