Harry Potter Short Stories

5. Fred Weasley ~ De banaan

Jij bent de hoofdrolspeelster! Vul jouw voornaam op de plaats van (Y/N) en je achternaam op de plaats van (Y/L/N). 

Fred en ik kenden elkaar al sinds ik in mijn eerste jaar zat. Hij zit twee jaar hoger dan mij en dat vind ik best spijtig want ik vind hem uhm hoe zal ik het zeggen best interessant? Alleen hij lijkt geen interesse in mij te hebben en is meer bezig met de meisjes uit zijn jaar zoals Angelina Johnson, die daar ook van lijken te genieten. Ik ben voor hem volgens mij meer een klein zusje omdat ik dezelfde leeftijd heb als zijn broer Ron. Ik was goed bevriend met Harry, Ron en Hermione en hoopte dat Fred me zo ook meer zou opmerken. Ondanks de goede vriendschap had ik toch het gevoel dat ik niet van alles op de hoogte was en werd steeds vaker uitgesloten. Op dit moment zat ik alleen in de Common Room een boek te lezen maar veel kreeg ik er niet van mee want mijn gedachten zaten ergens anders. Ik peinsde de hele tijd over het feit dat ik me heel eenzaam voelde en waarom ik bij niks betrokken werd. Opeens zwaaide een hand voor mijn ogen en werd zo uit mijn eigen wereldje gehaald. Ik keek op om te zien aan wie de hand toebehoorde en zag een haast identieke kopie van Fred, namelijk zijn tweelingbroer George. "Zeg (Y/L/N), waar zit jij met je gedachten?" grapte hij. Ik haalde mijn schouders op. "Ach laat maar George," zei ik met een zucht. "Nee nee (Y/N), zeg het maar. Ik weet dat je ergens mee zit en volgens mij heeft het te maken met drie andere Gryffindors?" vroeg hij met een vragende blik in zijn ogen. Ik knikte. "Ze gaan steeds minder met mij om en als ik naar hun toe gaan stoppen ze midden in hun gesprek met praten. Ik voel me daar zo eenzaam door..." zuchtte ik. "Daar gaan we direct verandering in brengen, Fred en ik wilden een grap gaan uithalen bij Filch. Kom je mee?" Terwijl hij dit zei lachte hij luid. Mijn enthousiasme was direct gewekt, deels voor de spanning van het uithalen van de grap maar grotendeels voor de geweldige andere helft van de Weasleytweeling. Ik gaf geen antwoord maar sprong recht en greep Georges hand vast. Over mijn schouder vroeg ik waar Fred was en die bevond zich volgens George in de gang. Ik rende met George naar buiten en in de gang botste ik tegen een iemand aan en viel op de grond samen met degene waar ik tegenop liep. Op de een of andere manier kwam ik bovenop hem terecht en zodra ik in zijn ogen keek wist ik meteen dat ik tegen Fred aangelopen was. Een rode blos kroop over mijn wangen en ik verloor me in dit moment. Alleen werd het moment verbroken door het gelach van George op de achtergrond. Zodra Fred dit hoorde begon hij mee te lachen en greep me stevig vast. "Wat fijn dat ik zo door jou begroet word, (Y/N). Jij wilde precies wel heel graag met ons mee een grap uithalen," glimlachte hij. Mijn wangen werden alleen maar roder. "Die kleur staat je goed," grapte Fred en trok zijn wenkbrauwen op. Ik voelde me betrapt maar herstelde me zo snel ik kon en hoopte dat Fred de blik in mijn ogen gemist had. Hij zei er niks over dus ik ging ervan uit dat hij het niet gezien had. George stak zijn hand naar me uit en trok me recht. Fred stond zelf op en begon enthousiast te springen. "Na dit uhm korte intermezzo gaan we eindelijk de grap met Filch uithalen," riep George uit. Hij raapte een doos van de grond en nam hem onder zijn arm. Fred greep mijn hand en trok me mee achter George aan. Fred had de Marauders Map in zijn handen en opende deze zodat we zeker wisten dat Filch of een van de professors niet in de buurt was. Bij Filchs kantoor aangekomen bleef George aan de deur staan. "Ik blijf op wacht staan en roep als er iemand komt. Gaan jullie maar snel naar binnen," fluisterde hij zachtjes. Ik nam de doos van George aan en liep achter Fred aan het kantoor binnen. Zodra we binnen waren opende hij de doos en haalde daar een doos bonbons uit en wat vuurwerk. Fred bevestigde het vuurwerk aan de stoel van Filch, het vuurwerk zou ontploffen zodra hij zijn stoel achteruit zou trekken. Terwijl Fred zich met het vuurwerk bezighield zette ik de doos bonbons, gevuld met braakbabbelaars, op tafel en zorgde dat de strik er mooi op zat. Zodra ik tevreden was over het resultaat wilde ik richting de deur lopen maar ik werd tegengehouden door Fred die mijn arm vastgreep. "Ik heb daarstraks de blik in  je ogen wel gezien (Y/L/N)," grinnikte hij. Mijn gezicht werd vuurrood en ik voelde me betrapt. "Ik, ik,..." De tranen sprongen in mijn ogen en ik rende het kantoor uit. Het kon me niet schelen wat Fred en George van me dachten of hoe de grap afliep, ik  wilde zo snel mogelijk naar de slaapzaal. Ik rende het hele kasteel door en kwam gelukkig niemand tegen. Ik rende door de Common Room naar de slaapzaal. Ik trok mijn favoriete onesie aan, eentje van een aap, en verstopte me onder de dekens. Ik bleef de hele tijd huilen en voelde me nog eenzamer dan wanneer Harry, Ron en Hermione me niet in hun gesprekken betrokken. Na een hele tijd hoorde ik een klop op de deur. Ik bleef liggen waar ik lag, het kon me echt niet schelen wie er aan de deur stond, hij/zij bleef maar lekker aan de deur staan. Nadat degene aan de deur merkte dat ik niet opendeed, werd de deur opengedaan. "(Y/N)?" hoorde ik George vragen. Ik antwoordde niet en wachtte op wat komen ging. Hij had in de gaten dat ik in mijn bed lag en niet ging antwoorden toen hij dichterbij kwam en voor mijn gezicht kwam zitten. Ik trok de deken over mijn hoofd, ik wilde niet met hem praten want hij was immers de tweelingbroer van degene die me zo slecht liet voelen. "Komaan (Y/N), ik wil met je praten. Het gaat over Fred," deelde hij me mee. "Ik wil die naam niet meer horen dus rot op!" riep ik kwaad vanonder de deken. "Luister..." begon George. Ik was het zat, spuugzat. Ik gooide de deken van mij af en gaf hem een harde duw. "Ga weg  George, Fred heeft me pijn gedaan en als hij iets te zeggen heeft moet hij me dat maar zelf komen zeggen! Als hij graag wilt praten over dat hij dat niet zo bedoeld heeft enzovoort... Het kan me allemaal niet schelen, ik hoef jullie beide niet meer te zien!" Volgens mij schreeuwde ik zo hard dat het halve kasteel me kon horen. Net toen ik uitgeschreeuwd was ging de deur opnieuw open en kwam de persoon waarom ik aan het huilen was mijn kamer binnen, toen ik zag wat hij aanhad moest ik een glimlach onderdrukken. Hij droeg namelijk een onesie in de vorm van een banaan.  Ik wilde schreeuwen dat hij weg moest gaan maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Hij gebaarde naar George waarop deze opstond en naar buiten ging. Fred kwam naar me toe gelopen en ging op mijn bed zitten. Toen hij zo dichtbij was zag ik de tranen op zijn wangen glinsteren. "(Y/N), ik moet je wat uitleggen. Ik zei dat daarstraks omdat ik hoopte dat als jij me zei dat je me leuk vond ik kon zeggen dat ik jou ook leuk vond. Ik vond je al heel lang leuk maar durfde dit niet te zeggen omdat ik dacht dat je me als je grote broer zag... Dus daarom wil ik je vragen of jij mij leuk vindt of niet..." fluisterde hij bijna. Ik zei niks maar in plaats daarvan ging ik rechtop zitten en draaide zijn hoofd naar me toe. "Ik vind jou ook leuk." Mijn zin was niet meer dan een zachte fluistering waarbij ik twijfelde of hij mij wel gehoord had maar toen hij mijn deken omhoog deed en bij me kwam liggen wist ik dat hij het wel gehoord had. Hij trok me dichter naar zich toe en sloeg zijn arm om me heen. "Wij passen goed bij elkaar," lachte Fred zacht. Ik keek hem verbaasd aan. "Ja, jij hebt een onesie van een aap en ik van een banaan. Een aap eet een banaan maar ik denk toch dat ik degene ga zijn die jou opeet." Na die woorden boog hij zich naar mij toe en drukte zijn lippen op de mijne.