Harry Potter Short Stories

6. George Weasley ~ De bloemen

Jij bent het hoofdpersonage! Vul jouw voornaam in op de plaats van (Y/N) en je achternaam op de plaats van (Y/L/N). Veel leesplezier!

George en ik vonden elkaar al een tijdje leuk en vorige week hadden we dat eindelijk durven toegeven. Hij vroeg me toen mee op date en daar was ik me nu op aan het voorbereiden. Ik riep Hermione, die in hetzelfde jaar als mij zat en waar ik wel  goed mee bevriend was, in de hoop dat zij me kon helpen met mijn kledingkeuze. Ik wilde haar net opnieuw roepen omdat ik dacht ze weer diep in een van haar boeken zat toen ze de slaapzaal zo snel binnenkwam en ze over de mat uitgleed en recht op haar gezicht terecht kwam. Het was zo'n grappig gezicht dat de tranen over mijn gezicht liepen en het even duurde voordat ik uitgelachen was. Ze keek me kwaad aan. "Als je klaar bent met me uit te lachen kan je misschien zeggen waarom je me riep (Y/N), het klonk nogal dringend en daarom viel ik over die stomme mat," mopperde Hermione boos. "Het spijt me Hermione maar ik heb je hulp inderdaad dringend nodig, ik heb over een half uur een date met George en ik weet niet wat ik moet aandoen," zei ik zenuwachtig terwijl ik van mijn ene op mijn andere been sprong. "Je hebt WAT?" Een date? Met George Weasley?" schreeuwde ze. "Roep niet zo Hermione, niet iedereen hoeft het te weten," fluisterde ik terwijl ik mijn hand over haar mond legde. "Wil je me helpen met mijn kleding want ik weet echt niet wat ik dragen moet..." zuchtte ik. Ze gaf een reactie waar ik door mijn hand niet veel van verstond. "Wat zei je?" vroeg ik. Ze likte over mijn hand waardoor ze terug normaal kon praten. "Ik zei dat ik al wist wat je moet aandoen maar door die hand van je verstond je dat natuurlijk niet," lachte Hermione. Ik keek haar beschaamd aan, waarom had ik zelf niet bedacht dat ik mijn hand voor haar mond uit moest halen? Ze nam mijn hand vast en trok me mee naar mijn kledingkast, die ze natuurlijk helemaal overhoop haalde om hetgeen te zoeken wat ze in gedachten had. Al snel had ze gevonden wat ze zocht: een blauw-wit gestreepte short,  een wit topje met een kanten uitsnijding en donker blauwe hoge sneakers. Het was perfect, ze wist precies wat mooi was bij mij en wat ik comfortabel vond. "Dankjewel Hermione, dit was precies wat ik zocht!" riep ik enthousiast uit. Op dat moment hoorden we een zachte klop op de deur en ging deze een beetje open. In de deuropening stond Ginny en keek met een verlegen uitdrukking naar ons. "Ik hoorde Hermione daarnet roepen dat iemand een date met George had en ik vermoedde al dat jij het was (Y/N), daarom kom ik vragen of er nog hulp  nodig is," vroeg ze bijna fluisterend. "Omg Ginny, je komt echt op het juiste moment want mijn haar en make-up moet namelijk nog en... O nee het is al bijna tijd!" Ik begon nu echt te stressen. "Kleed je maar snel aan dan leg ik alle spullen die ik nodig heb klaar en dan regel ik je haar en make-up," stelde ze me gerust. Ik kleedde me vlug aan en zodra ik uit de badkamer kwam stond Ginny al gewapend met de make-up en Hermione had haar staf klaar om mijn bruine haar te krullen. Ginny ging heel precies te werk terwijl Hermione druk bezig was met mijn haar en door dit goede teamwork was ik al gauw helemaal klaar. "Precies op tijd!" riep ik opgelucht. "Dankjewel Hermione en Ginny," zei ik terwijl ik hen beide in een knuffel trok. Ik liep de trap af en zodra ik beneden kwam werd ik aangestaard door Harry en Ron. Fred kwam net de Common Room binnengelopen en toen hij me zag knipoogde hij waardoor ik bloosde. Als ik al bloosde door een knipoog van Fred, hoe hard zou ik dan niet blozen door George? Ik liep recht door naar buiten want ik wachtte liever in de gang dan hier in de Common Room waar ik nerveus werd door het gestaar van anderen. Het was van hun gezichten af te lezen dat ze zich afvroegen waar ik heen ging. Ik stond in de gang te wachten op George.  Ineens hoorde ik een luide 'boe' achter me waardoor ik heel hard schrok. Ik draaide me om en keek recht in de ogen van George. Ik stompte hem tegen zijn arm. "Begroet je zo anderen zo altijd?" vroeg ik nep-boos. "Sorry uwe hoogheid," grapte George. "Gaan we hier blijven wortel schieten?" vroeg ik met een lach. George antwoordde niet maar greep in de plaats mijn hand beet en trok me mee. Wat was ik blij dat ik geen hakken aanhad want dan was ik al na twee stappen gevallen. We liepen naar buiten richting het Forbidden Forest. "Gaan we op date in het bos?" De angst in mijn stem was duidelijk hoorbaar. "Ben je bang (Y/N)? Ik zal je wel beschermen hoor!" grinnikte hij. Ik kon er minder mee lachen want ik had genoeg verhalen gehoord over de wezens die zich in het bos schuilhielden. Ik wilde graag heelhuids terugkomen samen met George. George liet zich alleszins niet tegenhouden en liep vol zelfvertrouwen het Forbidden Forest in. Hij leek de weg goed te kennen want hij liep zonder om zich heen te kijken tussen de bomen door. We liepen een hele tijd tot George plotseling bleef staan en zich naar mij toedraaide. "We zijn er bijna, ben je er klaar voor?" Ik hoorde de zenuwachtige klank in zijn stem en ik knikte zelfverzekerd. Hier nam hij genoegen mee en liep tussen de laatste bomen door waardoor we op een kleine open plek kwamen. Overal hingen lampionnetjes waardoor de open plek verlicht werd door een zachte gele gloed. In het midden lag een rood-wit kleed en ik wist direct dat we gingen picknicken. We gingen samen op het kleed zitten en George haalde een mand boven. Hij opende deze en daar lagen de lekkerste dingen in: wafels, aardbeien, ijs, cupcakes,... "Wauw George, hoe kom je hier allemaal aan?" vroeg ik verbaasd. "Uit de keuken natuurlijk, de huiselfen hebben me daarbij geholpen," glimlachte hij. Tijdens het eten vertelden we elkaar heel veel, ik had nog nooit iemand zoveel verteld als nu tegen George. Het gesprek viel stil waardoor we elkaar alleen maar aankeken. "Mag ik?" fluisterde George terwijl hij naar mijn lippen keek. Ik kon niks anders dan alleen maar knikken. Hij boog zich naar me toe en zoende me waardoor alles ontplofte. Om ons heen hoorden we vuurwerk ontploffen en zodra George's lippen de mijne verlaten hadden zag ik dat het vuurwerk de vorm van hartjes had aangenomen. "George, het is echt prachtig!" riep ik vol bewondering. Ik sloeg mijn armen om hem heen en knuffelde hem. We stonden langzaam op en namen alle spullen bij elkaar. Ik volgde George dezelfde weg terug door het donkere bos en was dan ook zeer blij toen we de bosrand bereikten. We liepen tot aan de Common Room waar hij voor het portret halt hield. "Ik heb nog iets voor je," zei hij en toverde een bos rode rozen tevoorschijn. "Oh zo lief George, maar wat gaan de anderen denken als ik met een bos bloemen binnenkom," fluisterde ik in paniek. "Jij maakt je zorgen om wat anderen van je denken als je binnenkomt met bloemen en zich afvragen van wie die bloemen komen? Ik zal zorgen dat je je daar geen zorgen over moet maken," lachte hij hard. "Blijf hier even staan en na eentwee minuut kan je binnenkomen dan is het minder verdacht," lachte hij  nog steeds. Hij stapte het portretgat door en zodra het dicht zwaaide werd hij aan mijn zicht onttrokken. Ik wachtte braaf tot de tijd verstreken was en liep toen ook de Common Room binnen. Zodra ik binnen kwam liep George op mij af. "Ik ga mijn belofte nakomen en ervoor zorgen dat niemand zich vragen stelt over die bloemen," fluisterde hij met een knipoog en na deze woorden zoende hij me vol passie. Oke, hij had gelijk niemand zou zich nu nog vragen stellen over de rozen.