Harry Potter Short Stories

3. Remus Lupin ~ De Aanval

Ik zat in het zesde jaar en was een jaargenoot van Sirius Black, James Potter, Peter Pettigrew en Remus Lupin of wel de Marauders. Alleen... Ik haatte hen heel erg want zij zaten in Gryffindor en ik was een echte Slytherin die Gryffindors niet kon uitstaan. Waar ik kon zette mijn mede-Slytherins en ik hen een hak en het was een echte machtsstrijd  geworden. Vanavond was het volle maan en ik keek ernaar uit om naar buiten te gaan als Animagus (Faunaat). Ik genoot ervan om in mijn koalagedaante door de maanverlichte wereld te lopen. Vermoedelijk was mijn Animagus een koala omdat ik ook graag sliep en niet altijd even actief was maar vannacht was anders omdat ik voor een keer wel naar buiten kon omdat ik normaal gezien bang in het donker was. Het had lang geduurd voordat ik een Animagus geworden was omdat het proces heel ingewikkeld was en veel tijd vroeg maar nu vond ik het geweldig om als koala rond te lopen.  Eindelijk was het moment om naar buiten te gaan aangebroken, niemand anders mocht weten van mijn Animagus. Zodra ik buiten kwam veranderde ik in de koala en ging in het zilveren maanlicht staan om optimaal te kunnen genieten van het licht op mijn snuit en het zachte gras onder mijn pootjes. Opeens hoorde ik een gehuil in de verte. Wat kon dat zijn? Hier zaten toch geen weerwolven of iets dergelijks? Misschien had ik het me ingebeeld en was het de wind die tussen de bomen door waaide. Opeens hoorde ik een luid geblaf achter me en toen ik me omdraaide zag ik een zwarte schim, waarom moest ik nu ook in het maanlicht gaan staan want door dat licht zag ik niet wat er aan de rand van het licht stond. Ik liep het maanlicht uit en botste bijna tegen de grote, zwarte hond aan die opnieuw begon te blaffen. Alleen, zijn ogen keken niet kwaad maar eerder bezorgd alsof hij me ergens voor probeerde te waarschuwen. Hij greep mijn vacht tussen zijn scherpe tanden, hij probeerde dit zeer voorzichtig om me geen pijn te doen, en begon terug richting kasteel te lopen. Hij had me opgenomen omdat hij in de gaten had dat ik niet zo snel vooruit kwam als koala en omdat ik verstijfd van angst was door zijn plotse verschijning. Op dat moment hoorde ik vlak achter ons het gehuil opnieuw en toen ik langs de grote hondenkop doorkeek zag ik tot mijn grote ontzetting een weerwolf. Waarom was ik niet gewoon binnengebleven? Zodra de hond dit gehuil hoorde liet hij me in het zachte gras vallen en draaide zich om naar de weerwolf. Ze begonnen naar elkaar te klauwen en op het moment dat ik dacht dat het voor de hond, en bijgevolg voor mij, slecht zou aflopen kwam er een hert aangelopen die met zijn hoeven de twee uit elkaar haalde. De weerwolf merkte dat hij het niet van beide zou kunnen winnen en zette het  op een lopen.  Het hert en de hond gingen hem achterna maar de hond wierp eerst nog een blik op me om de bevestiging te krijgen dat ik veilig in het kasteel zou geraken, zodra ik knikte zette hij de achtervolging in. Ik begon op mijn trage tempo terug te lopen naar het kasteel. Ik kon in mijn mensengedaante terug veranderen maar die grote gestalte zou teveel de aandacht trekken. Ik hoorde in het bos luid geblaf maar het gehuil bleef uit. Ik was bijna bij het kasteel aangekomen toen ik opeens een hete adem in mijn nek voelde en toen ik me omdraaide zag ik tot mijn grote schrik de weerwolf op een paar centimeter van mijn snuit. Ik veranderde nog snel in mijn mensengedaante zodat ik sneller kon weglopen maar het was al te laat. Voor ik goed besefte wat er gebeurde had hij zijn scherpe klauwen over mijn gezicht gehaald en voelde ik het bloed naar beneden stromen. De tranen sprongen in mijn ogen van de pijn en ik wilde het uitschreeuwen maar ik wilde de aandacht van de slapende kasteelbewoners niet wekken en de weerwolf niet nog kwader maken. Ik wankelde achteruit terwijl het bloed bleef komen, het waren diepe sneeën maar ik had de indruk dat de wolf nog niet klaar met me was. Hij haalde opnieuw uit en ik hield mijn armen boven mijn hoofd zodat hij zijn klauwen niet een tweede keer over mijn gezicht zou halen met als gevolg dat zijn klauwen zich een weg baanden door de huid van mijn armen. Ik kon me niet inhouden en schreeuwde het uit van de pijn. Als hij zo doorging bleef er niks meer van mij over. Het bloedverlies begon zijn tol te eisen en ik viel op mijn knieën en was nu helemaal aan hem overgeleverd. De wolf greep me vast aan mijn armen en haalde met zijn andere poot uit naar mijn buik. Na deze uithaal was ik op drie plaatsen zwaar gewond en verloor veel bloed. Ik voelde dat ik mijn bewustzijn begon te verliezen maar wilde doorzetten want als ik mijn bewustzijn verloor wist ik dat ik niet meer wakker zou worden. Ik deed heel hard mijn best om erbij te blijven maar het bloedverlies werd me teveel en het laatste wat ik meekreeg was de grote wolvenkop en luid geblaf op de achtergrond. 

Omdat Remus een van mijn favo personages is wilde ik het verhaal rond hem langer maken dus er volgt een deel 2!