25 days with Mr. Arrogant Tłum. COMPLETED | Z.M

Rozdział 4

Dzwonek mojego telefonu, nigdy nie wydawał się tak irytujący, jak w tej chwili -  echo dźwięku, dochodzącego z końca mojej szafki, gotowało wściekłość w moich żyłach. Zignorowałam go jednak, wtuliłam moją twarz w miękki, chłodny materiał poduszki, rozkoszując się tak komfortową ciszą, ciemnego i spokojnego pokoju.

 Nie trwało to długo.

Złośliwa melodia znów zabrzmiała w powietrzu, a ja starałam się wbić swoją głowę w środek poduszki.

Do kurwy nędzy!

Sturlałam się na drugą połowę łóżka, ślepo wyciągnęłam dłoń do nieszczęsnej szafki i wiotkimi palcami przytknęłam telefon do ucha.

- Ha… halo?

- Ignorujesz moje telefony?

Moje oczy rozbudziły się nagle kiedy rozpoznałam gruby, męski głos na drugiej linii.

Jezu.

- Zayn..  - westchnęłam, moje dłonie mimowolnie powędrowały do skroni.

- Byłaś zajęta? - zapytał zirytowany. - Czy to dlatego musiałem dzwonić dwa razy, żeby cię złapać?

- Nie… - wymamrotałam. - ja ja tylko spałam.

- Wiesz, która jest godzina?

Mój wzrok powędrował do budzika, zamknęłam oczy kiedy neonowe cyferki wywierciły dziurę w moim brzuchu. Jęknęłam wciąż z zamkniętymi oczami.

Siódma trzydzieści.

- Taa.. - warknął. - a ja jestem kurewsko głodny.

Głośny wydech opuścił moje usta.

- Więc zjedz coś.

- Nie bądź mądralą. Podpisałaś umowę. Podnoś tyłek z łóżka i zrób mi coś do jedzenia!

- Słucham? - syknęłam, siadając na łóżku i zignorowałam nagłe zawroty głowy wywołane gwałtowną próbą ruchu. - Za kogo ty się uważasz?!

- Masz pół godziny - przerwał mi. - Czekam na ciebie i coś jadalnego trzydzieści minut.

- Ale ja…

- Żadnych wymówek - warknął. - Płatki śniadaniowe lub jajka.

Skrzywiłam się. - To co w końcu chcesz?

- Zaskocz mnie - wycedził.

- Dobrze, że nie zostawiłeś mi wielu opcji - uśmiechnęłam się szyderczo. - Mówiłam ci, że nie umiem gotować.

- Trzydzieści minut.

Po drugiej stronie rozległo się pikanie oznaczające, że Zayn się rozłączył.

Trzęsącymi dłońmi odłożyłam telefon i pozwoliłam mojemu ciału opaść z powrotem na łóżko. Schowałam twarz w poduszkę i stłumiłam paniczny krzyk bezsilności.

Leoni już nie spała, nuciła pod nosem, przygotowując gofry. Uśmiechnęła się, kiedy zobaczyła mnie w pomarszczonych dresach i luźnej bluzie z kapturem. Zawsze krytykowała moje niechlujstwo. Trudno.

- Coś wcześnie dzisiaj - zauważyła dosmażając gofra. - Nigdy nie wstajesz tak wcześnie w niedzielę.

- Mam kilka spraw do załatwienia… - ziewnęłam, rozglądając się za kompletem moich kluczy. Kiedy zauważyłam subtelną nutę podejrzenia w spojrzeniu Leoni, odchrząknęłam starając się zamaskować moje zakłopotanie. – wiesz…. ten projekt na czwartek.

- Cóż… przygotowałam śniadanie, jeśli chcesz - rzuciła mi krótkie spojrzenie znad talerza pełnego gofrów, zapach był wprost niebiański. Byłam tak bardzo wdzięczna za to, że Leoni jest moją współlokatorką. Jej umiejętności gastronomiczne były fantastyczne.