Sana'y ako na nga....

Chapter 1

Arrow

Lumapag na ang eroplano sa Pilipinas at napabuntong hininga ako.

"Finally, I'm home."

Though I know na wala naman na akong uuwian dito. I've been in the states for so long. My foster parents brought me there since I was 12. Unfortunately, they passed away 5 years ago in a car accident and I don't know if they still have relatives in the Philippines. Wala namang naipakilala sa akin na mga kamag anak nila. As for my real parents.. I really have no recollection of them. Ang tanging naalala ko lang ay naiwan ako sa isang mall at hindi ko na sila nakita. Wala akong masyadong maalala since I think I was only 3 years old by that time.

Whatever happens to them, wala na din akong pakialam. Hindi nman ako bumalik ng Pinas para hanapin sila. I just want to have a new life here.... Away from everything.

Sa totoo lang hindi ko pa alam ang gagawin ko paglabas ko ng airport. I only have a single handcarry lauggage. This is all I have with me. Nakakatawa lang, sa dinami dami ng gamit ko, isang hand carry lang ang binitbit ko. I looked at my smartwatch. Ok lang.. ito lang naman ang mahalaga.

I scanned my passport at the immigration. Pagkatapos nito, wala na talagang makaka-alam kung nasaan ako. Freedom... I really hope so. I put a something in my passport na kapag pumasok sa system ang data, it will trigger a certain hack that will erase all my whereabouts. It will be impossible to locate me. It may seem that I have vanished without a trace.

What to do with my life after this? I still don't know... Ayoko munang mag-isip. nagsasawa na ako. "et me just go with the flow for a while and let's see what will happen.

Nang palabas na ako ng airport, napansin ko na parang may sumusunod sa akin. Kumabog ang dibdib ko. Lumingon lingon ako sa paligid expecting someone suspicious. Everyone is minding their won business.

Am I being paranoid? I am positive that any information about muself have been deleted. Malinis akong trumabaho so I know that my whereabouts are untracable. Pero bakit ganon? Why do I feel like eyes are watching me?

Paranoid na nga siguro ako...or more like trauma.

Binilisan ko ang lakad ko. Thank God at wala akong ibang lauggage para matagalan pa ako sa airport na ito. The faster I get out of here, the better. I will feel much safer.

Dumaan muna ako sa convenience store para bumili ng pagkain. Hindi ko alam kung saan ako mapapadpad paglabas ko dito. My immediate plan is to board the first bus that I'm going to see, kung saan  ang end point noon, bahala na kung anong ang mangyayari.. I'll decide when I get there.

Palabas na ako sa convenience store ng may bumunggo sa akin. Hindi ko alam kung sobrang nagiging nerbyosa na ako at napatalon ako. Nahulog ang mga hawak ko at tinulungan  naman ako ng babaeng nakabunggo sa akin.

" Sorry, sorry. Hindi ko tinitignan ang dinadaanan ko." Sabi jung babae habang tinutulungan nya akong pulutin ang mga gamit ko."

"It's fine. Dont worry." Wala sa loob na sabi ko habang inilalagay ko sa hand bag ko ang mga gamit ko. At nagmadali na akong maglakad palayo sa babaeng nakabunggo sa akin. I'm not usually like this, hindi naman ako snub. Pagod at Paranoid lang talaga ako ngayon at wala ako sa mood makipag chika chika.

Ang unang bus na nakita ko sa labas ng airport ay papuntang Clark. Hindi masyadong malayo pero it's a start.

Sumakay na ako at umupo sa bandang gitna. Pinalagay ko na lang sa kundoktor ang bagahe ko sa ilalim ng bus para hindi masikip. Hindi kasi kasya sa taas ang maleta kahit maliit ito. Naghihintay pa ng ibang pasahero ang driver, magisa pa lang kasi ako.
Binuksan ko ang tote bag ko para maghanda ng pamasahe, pero hindi ko agad nakapa ang wallet ko. Hinalukay ko na ang bag ko pero wala! Pati cellphone ko wala!!

Oh my gosh!

My mind and my heart began to race.

YUNG BABAE!!!!

Napatakbo ako palabas ng bus.

"Kuya, wag ka muna aalis! Nanakawan kasi ako... hanapin ko lang yung nandukot sa akin!"

Hindi ko na inintay ang sagot nung driver at mabilis akong bumalik sa loob ng airport!

Ano ba namang klaseng kamalasan ito! I thought everything will be alright now that I'm far away from the States! GRRRR! Shunga naman e! May pa-safe safe pa akong nalalaman, hindi pa man din ako nakakalayo ng airport nanakawan na ako ng wallet at cellphone! I need those things to survive! Hindi pwedeng hindi ko makita ang impaktang iyon!

Pagpasok ko ulit ng airport. I quickly informed the guards about the situation. I need to see the cctv footages ASAP!

Hindi pa man din ako natatapos mag-explain sa mga gwardya, nahagilap ng mata ko ang babaeng nanalbahe sa akin!.

"Ayun sya!!!" Sabay karipas ako ng takbo. Hindi pa ako napansin ng babae na mabilis na papalapit sa kanya. I've always been a fast runner. Mahilig akong sumali sa mga marathon kaya alam kong aabutan ko sya.

"Miss! Miss!" Sabi naman ng bobong gwardya!

Napansin tuloy kami ng babaeng magnanakaw at kumaripas tuloy ng takbo!

"SHOOOTTTT!!!"

Naman! mabilis din tumakbo! But I have to catch her, my life depends on it! Nandon sa wallet ko buong buhay ko!

Ano ba naman yung mga gwardya dito!!! talaga bang pang inspeksyon lang sila ng mga bag at hindi man lang makatakbo ng maayos?

Nakalabas ng airport ang babae na wala man lang nakaharang sa kanya. Habang tumatagal ay bumabagal sya at naabutan ko na sya. I know I can catch her if I can push myself. Kailangan kong mabawi ang mga nakuha nya. Hindi pwedeng hindi. Or else, mamamalimos ako!

Malapit ko na syang maabutan ng tumawid sya ng kalye. Konting konti na lang maaabutan ko na sya!

I almost grabbed her shirt when suddenly something hit me hard! Parang nag-slow motion ang lahat. Naramdaman ko ang sarili ko na tila napatalsik sa kinalalagyan ko. Then my body hit the car in front and I felt myself falling on the floor.

HIndi pa nagregister sa utak ko ang mga nangyari. I just felt an excruciating pain all over! Bumagsak ang ulo ko sa simento everything went blank.