𝐈ʼ𝐌 𝐍𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐆𝐎𝐍𝐍𝐀 𝐋𝐄𝐓 𝐘𝐎𝐔 𝐆𝐎 , one direction

4. De tekening

Louis Tomlinson
“Papa, gaan we vandaag nog naar mama toe?” , vraagt Freddie als we samen aan het ontbijten zijn. Ik knik. “Als je dat wilt, natuurlijk.” Freddie glimlacht blij. “Ik heb een tekening voor mama gemaakt, die wil ik haar geven.” Ik kijk naar mijn zoontje die enthousiast zijn tekening laat zien. Het zijn drie stokpoppetjes en boven elk poppetje staat een naam, geschreven in Liam's handschrift. 'papa', 'Freddie' en 'mama'. Ik aai door zijn blonde haar. “Ik denk dat ze dat super lief vind”, zeg ik. Freddie glimlacht. “Ernie, Dorris en ik hebben er ook een gemaakt van de Tommo familie.”

nog geen halfuur laten lopen we al samen het ziekenhuis in. “ga maar alvast naar mama toe, lieverd. ik ga nog even wat na vragen”, zeg ik tegen Freddie, die knikt en naar de kamer van Charlie huppelt.
ik daarintegen loop de andere kant op, naar de receptie. “hallo, ik vroeg me af of er al nieuws is over Charlie Tomlinson..?”, vraag ik aan de vrouw achter de computer. ze kijkt op en glimlacht naar me. “meneer Tomlinson, toch?” ik knik ja. “ik heb helaas slecht nieuws voor u; ze gaat achteruit. haar overlevingskansen zijn in procenten gedaald naar de drieëndertig procent. het spijt me.” ik slik en bijt op mijn onderlip. ze gaat achteruit... wat moet ik Freddie vertellen? ik knipper de tranen weg en bedank de vrouw. langzaam loop ik naar de kamer van Charlie. verbaasd blijf ik in de deuropening staan als ik zie dat Freddie er niet alleen zit. Ashton Irwin en Michael Clifford zitten naast Charlie's bed, Michael met Freddie op schoot. Ashton kijkt op wanneer hij de deur open hoort gaan. hij glimlacht naar me. “hey.” ik doe de deur achter me dicht en ga aan de andere kant van het bed zitten. “hey. ik wist niet... ik wist niet dat jullie nog langskwamen”, mompel ik. de jongens van 5 seconds of summer heb ik net na het ongeluk hier vrij vaak gezien, maar ik had geen idee dat ze nog steeds kwamen. ik kan me nog herinneren dat de jongens op onze bruiloft waren en Charlie de halve avond, wanneer ze niet met mij aan het dansen was, met Ashton aan het dansen was. Michael kijkt op. “tuurlijk wel.” hij glimlacht. “hoe gaat het met je?” ik glimlach terug “pri-” “niet doen.” ik kijk Ashton aan. “niet liegen, Louis. je vrouw ligt in het ziekenhuis. het gaat niet prima”, zegt hij terwijl hij voorzichtig zijn vingers over Charlie's wang laat glijden. ik knik langzaam. “je hebt gelijk. het gaat niet prima. ik probeer me staande te houden, maar helaas lukt dat ook niet altijd. en dan heb je Freddie nog... ik moet meer tijd voor hem vrij maken”, leg ik uit. de jongens knikken. “neem de tijd, Lou. en trouwens, je kan Freddie altijd naar ons huis brengen. we zijn ontzettend goede babysitters”, lacht Michael. ik lach. “Freddie, hoe zou je dat vinden? weer een keertje naar Ashton, Luke, Calum en Michael?”, vraag ik mijn zoontje. Freddie knikt enthousiast. hij kijkt Ashton aan. “net zoals mama en ik altijd samen deden?” Ashton knikt. “precies, kleine. net als jij en je mama altijd deden.” Freddie knikt enthousiast. “ja! ja, papa mag dat alsjeblieft”, smeekt hij. ik glimlach. “tuurlijk mag dat, Freddie.” ik kijk Michael aan. “vinden de andere jongens het geen probleem als hij er is? hij wilt veel spelen.” Michael haalt zijn schouders op. “we zijn gek op hem. Luke en Calum net zoveel als wij. het komt goed, joh.” Freddie kijkt me aan. “papa, mag ik vandaag al gaan?” hij kijkt op naar Michael. “als dat mag...” Michael glimlacht naar het kleine jongetje op zijn schoot. “natuurlijk mag dat, buddy.” ik glimlach dankbaar. “wacht, ik wil eerst mama mijn tekening geven.” Freddie springt van Michael's schoot en pakt de tekening van het nachtkastje naast het bed. “mama, ik wou dat je deze tekening kon zien.” zegt hij terwijl hij punaises uit een klein bakje pakt om de tekening aan het prikbord boven het bed te Hangen. Ashton tilt hem op zodat hij de punaises in het bord kan prikken. “dit zijn wij. jij, papa en ik. mooi he? oom Liam heeft de namen geschreven, trouwens. ik mis je heel erg, het is heel raar thuis. iedereen is verdrietig. zelfs bij oma thuis. maar oma is wel altijd heel lief voor me als ik verdrietig ben. laatst toen ik was gevallen heeft ze me zelfs drie koekjes gegeven inplaats van een. omdat mijn knie was geschaafd. en nu ga ik met Michael en Ashton mee naar hun huis, dan ga ik daar logeren. eigenlijk zijn hun ook een beetje mijn ooms, toch? als je weer wakker bent wil ik samen Bambi kijken mama... ik hou van je.” hij geeft Charlie een kus en stapt dan van het bed af. Ashton glimlacht. “ga je mee, kleine? dan rijden we eerst nog even langs de ijscoman. is dat een idee?” Freddie knikt enthusiast. Michael pakt Charlie's hand en drukt zacht een kus op haar knokkels. “we zorgen goed voor hem hoor, Charlie. beloofd. we missen je. hou van je.” Ashton aait nogmaals over haar wang. “het is net een mini jou. hij lijkt zo erg op je”, zegt hij tegen haar. “ik hou van je. we komen snel weer langs.”

als de jongens en Freddie ongeveer een uurtje weg zijn, trilt mijn telefoon in mijn broekzak. wanneer ik kijk wie het is zie ik de naam Eleanor staan. ik zucht en open het bericht.

Eleanor Calder: hey Lou, ik ben in de stad. zou je het leuk vinden om weer eens wat te drinken? ik hoor wel van je xx

ik zucht nogmaals. wat moet ik nu weer zeggen? maar.. alleen wat drinken is niet erg toch? het is alleen maar wat drinken...

You: overmorgen bij het kleine café waar we vroeger altijd heen gingen?

Eleanor Calder: leuk, zie je dan!

ik kijk op naar Charlie. ik schud mijn hoofd, doe mijn telefoon in mijn broekzak en geef haar een kus. “ik zie je snel weer, love.”

hola bubs 💓

ik hoop dat jullie dit nieuwe hoofstuk weer leuk vonden. er komt snel weer een nieuwe ! sorry dat deze zo lang duurde.

vote & comment ?