𝐈ʼ𝐌 𝐍𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐄𝐕𝐄𝐑 𝐆𝐎𝐍𝐍𝐀 𝐋𝐄𝐓 𝐘𝐎𝐔 𝐆𝐎 , one direction

17. Laat me gaan

Charlie Tomlinson
intussen ben ik drie dagen van huis weg. Freddie vind het hotel geweldig (en dan voornamelijk het ontbijtbuffet). maar helaas ben ik erachter dat ik nog wat spullen van thuis nodig heb, zoals mijn oplader, extra kleding, oortjes, Freddie's kleurboek, en een voorleesboek. daarom gaan we vanmiddag even langs huis om dat op te halen. ik hoop met heel mijn hart dat Louis niet thuis is, want hem kan ik niet onder ogen komen.
“kom op, liefie”, roep ik naar Freddie. hij komt aanrennen en pakt mijn hand vast. ik check uit en we lopen naar buiten. we stappen in een taxi en ik geef het addres door aan de chauffeur. “gaan we naar papa?”, vraagt Freddie. “we gaan thuis wat spullen ophalen”, verbeter ik hem. Freddie draait zich van me weg, naar het raampje en kijkt naar buiten. hij draagt een groen joggingpak met zijn initialen erop en ik een grijze joggingbroek en een donkergrijze trui. mijn lange haar zit in een knot op mijn hoofd. het is koud buiten en het regent. Freddie kruipt tegen me aan. “ik vind het fijn om weer even alleen met jou te zijn, mama. net als toen ik nog heel klein was”, mompelt hij. ik sla mijn arm om hem heen. “dat vind ik ook, Love.”
wanneer we aankomen, rent Freddie gelijk naar de voordeur. hij springt omhoog om aan te bellen. ik kom achter hem staan. de deur word open gedaan door Zayn. zijn ogen worden groot. “Charlie?” ik snap wel dat hij verbaasd is. hij ging er waarschijnlijk vanuit dat ik nog niet hiernaartoe zou komen. “we komen even wat spullen halen”, leg ik uit. Zayn stapt opzij zodat we naar binnen kunnen. “mama, ik ga alvast mijn kleurboek, potloden en een voorleesboek pakken”, zegt Freddie voordat hij naar boven rent. Zayn trekt me in een knuffel. “het is saai hier, hoor. zonder jou.” ik glimlach verdrietig naar hem. hij schud zijn hoofd. “rustig maar, ik weet dat je niet al terug komt. en ik snap je volkomen.” we lopen de woonkamer in, waar ik mijn spullen begin te verzamelen. “is Louis thuis?”, vraag ik wanneer ik eindelijk mijn oplader achter de bank heb gevonden. Zayn knikt. “ja, hij is boven. maar zolang jullie stil blijven heeft hij waarschijnlijk niet eens door dat je er bent.” ik knik. “hij huilt veel”, gaat Zayn verder. “vooral 's nachts, wanneer hij denkt dat niemand hem kan horen. het is echt heel erg. intussen is het wel weer goed tussen ons, en tussen hem en Harry, want die was ook kwaad. maar we kiezen geen kant, hoor”, zegt hij. ik glimlach naar hem. “weet ik. en dat kan ik ook niet van jullie vragen. het is goed, echt waar. ondanks dat ik heel boos op hem ben, wil ik dat er iemand voor hem is”, antwoord ik. Zayn zucht diep. “ik neem aan dat je er niet over wilt praten.” ik schud snel mijn hoofd. “nee. nee, liever niet. ik wil gewoon even niet nadenken.” Zayn knikt. “ik snap het”, antwoord hij. Freddie komt naar beneden rennen, met zijn spullen. hij geeft ze aan me en ik doe ze in de rugzak die ik heb meegenomen. dan komt Louis de trap af lopen. ik bevries in mijn bewegingen en kijk hem aan. Zayn draait zich om en ziet hem dan ook staan. hij schud zijn hoofd naar Louis. “Lou, niet doen. ga terug naar boven.” maar Louis gaat niet terug naar boven. hij kijkt me smekend aan. “laat me het uitleggen.” ik schud mijn hoofd. “laat me alsjeblieft met rust.” Louis' ogen staan vol met tranen, terwijl ik ze weet in te houden. “ga weg, Louis. alsjeblieft. ik kom alleen wat spullen halen”, fluister ik. Louis lijkt te schrikken. “blijf je niet?”, vraagt hij schor. ik schud mijn hoofd. Zayn blijft tussen ons instaan voor als Louis te dichtbij komt. ineens komen Liam, Niall en Harry ook naar beneden lopen. wanneer ze mij en Louis recht voor elkaar zien staan, trekt Liam Louis zachtjes aan zijn arm wat naar achter en omhelzen Niall en Harry me zwijgend. Liam glimlacht naar me, en ik beantwoord zijn blik met een lach. “blijf. alsjeblieft, Charlie. blijf hier. ga niet weer weg.” ik schud mijn hoofd. “alsjeblieft, Louis. ik wil hier niet zijn. ik wil alleen zijn, met Freddie”, probeer ik hem uit te leggen. hij schud zijn hoofd, alsof hij het niet wilt begrijpen. “nee. nee je moet hier blijven. je hoort hier. bij mij.” ik schud huilend mijn hoofd. “laat me gaan, Louis.” Louis wilt naar me toe lopen, maar Liam houd hem tegen. “Charlie, wij horen bij elkaar. alsjeblieft, blijf hier.” ik begin harder te huilen en druk me in Harry's armen. hij slaat zijn armen beschermend om me heen. “Louis, laat haar nou, dude. ze kan het niet”, probeert Niall nu. Louis kijkt hem even aan, maar wend zijn blik dan weer tot mij. “je kan niet van me weg blijven rennen, Charlie. ik kan letterlijk elk hotel vragen of je daar bent. en ik zou het doen, als het nodig was”, zegt Louis. ik kijk over Harry's arm. “waarom zou je dat doen? om me nog meer pijn te bezorgen?” Louis schud heftig zijn hoofd. “om bij je te zijn.” ik schud mijn hoofd. “ik wil nu niet bij je zijn, Louis.” dan komt Niall tussenbeide. “misschien kan je dan beter de stad uitgaan. daar kan je echt even tot rust komen.” ik kijk hem aan. “waar zou ik dan heen moeten? ik heb nergens een huis of zoiets dergelijks waar ik naartoe kan.” Niall schud zijn hoofd. “weet ik, maar ik kan een goede vriend van me vragen of je bij hem mag blijven. je kent hem en mag hem graag, dus dat zit wel goed”, antwoord hij. iedereen kijkt hem verbaasd aan. “ik kan Shawn bellen”, legt hij uit. “je kan bij hem in Canada blijven voor een tijdje.” “nee!”, roept Louis. “nee, dat kan niet! je kan haar niet bij me weghouden, Niall!”, roept hij woedend. ik kijk Niall aan. “kan je hem alsjeblieft bellen?”

charlotte speaking !
ik heb eigenlijk niet zo veel te zeggen lol. maar anyways, hier hebben jullie een nieuw hoofdstuk :). er staan er nog steeds een paar klaar om ge-upload te worden, dus er komen er waarschijnlijk binnenkort nog wel nu ik toch 5 weken thuis zit :)).
love you all, bedankt voor de lieve berichtjes & comments <3